Jacolien ziet haar kinderen alleen in het weekend: ‘Iedereen lijkt er iets van te vinden’

Joan Makenbach

21 januari, 2024 - 06:42

Leestijd: 12 minuten

Jacolien (33), relatie met Lenn (49), moeder van Jurrien (11) en June (3,5):

“Om de week stap ik op vrijdag om 12.30 uur in de auto, rijd 198 kilometer naar de school van mijn zoon Jurrien en race door naar de crèche om dochter June op te halen. We stoppen bij de gele M, waar de kinderen een ijsje nemen en ik een dubbele espresso en even kan plassen. Daarna keer ik terug naar mijn Friese woonplaats, waar ik samenwoon met mijn nieuwe partner. Als alles meezit arriveer ik daar tegen 17.30 uur. ’s Zondags leg ik hetzelfde traject af, maar dan richting de woning van mijn ex. Meestal pas tegen een uur of zeven, zodat de kinderen in de auto al kunnen slapen en het reizen voor hen niet te lang duurt. Gemiddeld ben ik in zo’n mamaweekend bijna negenhonderd kilometer op de weg. Dat is het gevolg van mijn keuze naar het noorden te verhuizen en niet meer in de buurt van mijn kinderen te wonen.

Uit elkaar

June was een cadeautje. Niet gepland, wel heel gewild, ook al was de relatie tussen mij en haar vader Thijs op dat moment al wankel. Ze kon ons helaas niet lijmen. Nog in de kraamweken besloten Thijs en ik uit elkaar te gaan. Baby of niet, wij maakten elkaar ongelukkig.

“Zelfs voor ruzie heb je passie nodig en die hadden we al lang niet meer”

Ik dealde liever alleen met de gebroken nachten dan elke nacht te moeten vechten met een partner die bloedchagrijnig was omdat hij niet goed tegen te weinig slaap kon. Het leek me voor onze kinderen ook fijner op te groeien zonder twee kibbelende ouders. Alhoewel we elkaar vaker eerder doodzwegen dan de tent uitvochten. Zelfs voor ruzie heb je passie nodig en die hadden we al lang niet meer.

Lang-leven-de-lol-tijd

Thijs en ik kregen een relatie op de vereniging tijdens onze studies aan de Universiteit Utrecht. Eén grote lang-leven-de-lol-tijd met veel stappen, hockeyen, vrijen en biertjes drinken in de kroeg. Maar daar had het bij moeten blijven. Onze relatie miste elke diepgang. We deelden geen hobby’s en nauwelijks interesses, er was slechts een fysieke aantrekkingskracht. In plaats daarvan werden we – ook al ongepland – ouders van Jurrien. We waren jong en wild en dachten dat we dat ‘wel even deden’, zo’n kind opvoeden.

“We waren jong en wild en dachten dat we dat ‘wel even deden’, zo’n kind opvoeden”

We waren stapelgek op onze mooie zoon en Thijs was een superlieve en actieve vader, maar als stel zijn we eigenlijk nooit de perfecte match geweest. We leefden naast in plaats van met elkaar. Elke zondag stemden we de agenda’s op elkaar af. Wie bracht Jur naar school en wie kon hem van de bso ophalen? Op maandag ging Thijs hockeyen, ik deed dat op dinsdag. We maakten ieder afspraken met onze eigen vrienden en in het weekend ondernamen we activiteiten met gezamenlijke vrienden. We waren amper met z’n tweeën. Wat dat betreft is er nu als ex-partners weinig veranderd, want we doen de dingen vrijwel hetzelfde als tijdens ons huwelijk. Alleen hoeven we niet meer in één huis te leven. Ik hoopte dat onze dochter June onze relatie nieuwe glans kon geven, dat we meer een gezin zouden zijn, maar in het derde trimester van de zwangerschap moesten we allebei toegeven dat ‘wij samen’ niet meer werkte. Seks was verworden tot een plichtmatige zondagse wip. June was zeven weken oud toen we in goed overleg uit elkaar gingen. Terwijl de laatste kraamvisite nog moest komen, zocht Thijs naar een andere woning. Wonder boven wonder kon hij direct in een antikraakflat terecht.

Lees ook: Liefdevol gescheiden met dank aan mijn ex >

Weekendtas

We wilden per se geen vechtscheiding, een mediator was genoeg. In het ouderschapsplan spraken we af dat we om en om in ons huis en het antikraakhuisje zouden wonen. Op die manier bleven de kinderen in hun vertrouwde omgeving en waren wij degenen die een weekendtas moesten inpakken. Ook lieten we een vaag ‘co-ouderschapidee’ vastleggen. Zonder echte regels of meetlat qua tijdsverdeling. Nog steeds legden Thijs en ik op zondag onze agenda’s naast elkaar om te kijken wie wat kon doen. We hebben allebei fulltimebanen. Die van mij is verdeeld over vier dagen, maar dat zijn wel extreem lange dagen, aangezien ik cursussen en trainingen geef door het hele land en veel moet reizen. Gelukkig kregen we ook veel hulp van bso, kinderdagverblijf en opa’s en oma’s.

Nieuwe liefde

Een halfjaar nadat onze scheiding officieel was uitgesproken leerde ik Lenn kennen via Tinder. Een totaal ander type dan Thijs. Lenn is wat ouder, weduwnaar, heeft twee oudere zoons en een eigen bouwbedrijf. Het was liefde op het eerste gezicht. Tijdens een pauze van een van mijn trainingen zat ik een beetje te Tinderen op mijn telefoon, toen ik Lenn zag opduiken. Ik swipete hem enthousiast naar rechts. Wat een knappe vent! Waarom had ik hem niet eerder opgemerkt? Binnen no-time kreeg ik een bericht van hem. Blijkbaar had hij mij ook goedgekeurd en waren we gekoppeld. Al snel begreep ik waarom ik hem niet eerder voorbij had zien komen. Ik had in de app als een van de eisen een straal van 30 kilometer aangegeven. Normaal was dat 30 kilometer van Utrecht, maar nu pikte de app alle beschikbare mannen op binnen de range waarin ik me op dat moment bevond: in Leeuwarden. Lenn woonde hemelsbreed 160 kilometer vanaf mijn woonplaats. Maar ach, een keer koffie drinken kon geen kwaad, toch?

“De volgende ochtend werd ik wakker in zijn armen en was smoorverliefd”

Die avond spraken we meteen af voor een drankje in de bar van mijn hotel. Wel zo veilig, dacht ik nog, bij onraad was ik zo bij de receptie. Maar ik hoefde nergens bang voor te zijn. Lenn was in het echt nog aantrekkelijker. De borrel werd een diner en uiteindelijk leidde deze date tot een wilde nacht in mijn hotelkamer. Lenn was niet de eerste man na mijn scheiding, wel de eerste bij wie ik mezelf helemaal durfde te laten gaan. De volgende ochtend werd ik wakker in zijn armen en was smoorverliefd. Nadat ik de cursus had afgerond, meldde ik me af bij mijn werk én Thijs en ben vier dagen bij Lenn in Friesland gebleven.

Langeafstandsrelatie

Als we verstandig waren geweest hadden we het bij die ene week gelaten. Zo’n langeafstandsrelatie is organisatorisch gezien gewoon niet handig. Maar er was geen weg meer terug. We waren allebei fully in love. Klinkt zoetsappig, maar ik wist nu pas wat echte liefde was. Ik kon amper nog eten en aan niemand anders denken. Die eerste maanden van onze relatie deed ik er alles aan om een nacht met Lenn door te kunnen brengen. Ik zat dagen in de auto, vroeg bij mijn werkgever om trainingen in zijn buurt. Ik regelde extra kinderloze weekends door Jur en June of bij Thijs of bij mijn ouders te brengen en nam zelfs vakantiedagen op om extra lang bij Lenn te kunnen zijn. Heel maniakaal allemaal.

“Steeds vaker verzaakte ik mijn taken als co-ouder”

Steeds vaker verzaakte ik mijn taken als co-ouder. Of ik nam de kinderen mee naar Friesland. Lenn had ten tijde van de pandemie speciaal een zwembad voor ze opgezet, waar ze heerlijk in konden dobberen. En Jurrien mocht bij de plaatselijke hockeyclub wedstrijdjes meespelen als wij in Friesland logeerden. Een doodenkele keer kwam Lenn naar mij. Maar aangezien zijn bedrijf op zijn eigen erf ligt, wilde hij paraat staan bij calamiteiten. Daarbij woonden zijn zoons bij hem. Ook al waren zij al zelfstandig en zaten ze vaker bij vrienden dan bij Lenn op de bank, hij voelde zich verantwoordelijk. Dus reed ik zijn kant op.

Opvang

Ondertussen was Thijs thuis komen te zitten met een burn-out. Het overlijden van twee familieleden plus onze scheiding had er flink ingehakt. Hij kon daardoor zeker zes maanden niet werken. Het klinkt onaardiger dan ik bedoel, maar dat kwam goed uit. Thijs was daardoor altijd thuis voor de kinderen als ze van de opvang kwamen. Hij gaf ze de stabiliteit die ik hun met mijn heen en weer gesleep niet kon geven. Ik voelde me daar wel schuldig om. Ik miste die innerlijke rust. Ik ben stapelgek op mijn kinderen, maar alles in mij schreeuwde om Lenn. Ik wilde continu bij hem zijn.

“Dat mijn ex een burn-out kreeg was qua opvang een uitkomst”

Thijs trok permanent in onze oude woning en ik verhuisde mijn spullen naar het flatje. Hij was amper hersteld toen corona kwam en hij vanuit huis moest gaan werken. Maar ook toen was hij de evenwichtige factor voor Jurrien en June. Ik zat tijdens die eerste lockdown in Friesland waar ik met Lenn ‘in de bubbel’ ging. In eerste instantie dachten we dat het slechts voor twee weken was, maar dat werden er vier. In die tijd heb ik de kinderen een maand lang alleen gefacetimed en gebeld. Hoe zwaar ook, ik zag dat ze het fijn hadden bij papa en dat verzachtte de pijn.

Samenwonen

Aan het eind van het eerste coronajaar besloten Lenn en ik te gaan samenwonen. Het ging wonderbaarlijk soepel tussen ons. Zijn zoons accepteerden mij, net als zijn ex-schoonouders. In de weken dat we continu op elkaars lip zaten was er geen onvertogen woord gevallen. We konden niet meer zonder elkaar. Steeds vaker bespraken we de mogelijkheid onze levens samen te voegen. Mijn werkgebied was al zoveel mogelijk naar het noorden en oosten verschoven en thuis had Thijs alles onder controle. Ik verlangde naar mijn kinderen als ik niet bij hen was, maar genoot extra op de momenten dat we weer samen waren. Andersom misten ze mij, maar ze waren ook graag bij papa en hun vriendjes. Ze gingen er op een hele natuurlijke manier mee om. Ze accepteerden dat mama ergens anders woonde, want papa was niet ‘second best’, maar gewoon hun veilige baken.

Nieuw omgangspatroon

Ook Thijs vond het geen probleem als we het co-ouderschap zouden opheffen en overstappen op een meer traditioneel omgangspatroon. Een waarin ik de ouderwetse ‘vaderrol’ op me zou nemen in de vorm van twee weekenden per maand plus de helft van alle vakanties. En waarin ik degene zou worden die kinderalimentatie moest afdragen aan hem.

“Een meer traditioneel omgangspatroon: een waarin ik de ouderwetse ‘vaderrol’ op me zou nemen”

Het kon niet beter uitkomen. Na zijn burn-out was Thijs een dag minder gaan werken en na al het coronagedoe werkte hij definitief vanuit huis. Inmiddels had hij een nieuwe relatie met een jonge vrouw, die erg lief was voor mijn kinderen en zelf ook een kinderwens had.

Dubbele standaard

Eind goed al goed, zou je denken. Maar als je kiest voor een onconventionele oplossing vinden heel veel mensen daar iets van. Gek genoeg was het lange tijd voor mannen prima om hun kinderen alleen in het weekend te zien, maar geldt voor vrouwen een andere standaard. Zowel direct (schoolpleinmoeders, de buren, familieleden) als indirect (sociale media, roddels). De uitspraken over mij variëren van: ‘Ze had nooit moeder mogen worden’ tot: ‘Kil en harteloos’. Vooral mijn zus oordeelt keihard. In haar ogen ben je pas een geschikte moeder als je dagelijks voor je kroost zorg. Niet als je voor je eigen geluk kiest. Maar ik kan er toch niets aan doen dat ik verliefd ben geworden op een man die niet naast de deur woont?

“Wat had ik dan moeten doen, ze wegtrekken bij hun vader, vriendjes, school?”

Wat had ik dan moeten doen? Jurrien en June wegtrekken bij hun vader, vriendjes, familie, scholen, sportclubjes, alles om ze maar bij me te houden? Dat is pas zielig. In mijn ogen kies ik juist voor het geluk van mijn kinderen door hen achter te laten in de omgeving die ze altijd hebben gekend. Maar nee, zo wordt het door de buitenwereld niet uitgelegd. Ik ben een egoïstisch loeder.

Met volle teugen genieten

Natuurlijk is het niet altijd makkelijk. Ik mis ze soms zo erg dat ik bijna kapot ga van verdriet. Dan lig ik huilend op bed, heel theatraal met hun foto in mijn armen. Of ik bel ze extra veel. Ik kan tegenwoordig appen met Jurrien. We sturen we elkaar kusjes- en hartjessmileys voor het naar bed gaan. Ik geniet extra veel van mijn kinderen als ze in het weekend weer bij me zijn. Daarom zal je me ook nooit horen zeuren over de kilometers die ik elke keer vreet om ze te kunnen zien. Ik wil per se niet dat Thijs ze komt brengen. Het is mijn keuze geweest, daar hoeft hij niet voor te boeten.

“Het parttime moederen past gewoon beter bij me”

Ondertussen tel ik de dagen af tot de zomervakantie begint. Ik heb Jurrien en June straks bijna vier weken aaneengesloten bij me. We gaan kamperen in Frankrijk, samen met Lenn, en verder gaan we allerlei dagjes uit in Nederland. Het zullen fantastische, intense weken worden waarvan ik met volle teugen ga genieten. Maar ik ben wel zo eerlijk te zeggen dat ik het ook niet erg vind dat ze daarna weer teruggaan naar hun vader. Het parttime moederen past gewoon beter bij me.” Dit artikel staat in Kek Mama 06-2022. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.