Beeld: Canva
Goed, dat je als werkgever misschien niet staat te springen om zwangerschappen van werknemers, dat is tot daaraan toe. Maar dat hou je dan uit goed fatsoen natuurlijk wel voor je. De baas van Jamila pakte het net wat anders aan.
Jamila (40), samen met Dion (37), moeder van Liv (1): “Dat mijn baas niet bepaald zou staan te juichen dat ik zwanger was, dat had ik wel verwacht. Ik was mijn hele leven al een carrièretijger, mijn werk ging voor alles. Ik dacht ook heel lang dat het moederschap gewoon niet echt voor mij was weggelegd. Mijn vriend had zich er al bij neergelegd dat er geen kleintje zou gaan komen. En toen ineens plots: klapperende eierstokken.
Niemand – inclusief ikzelf – zag dit aankomen. Maar het was onmiskenbaar, ik wilde een baby, en eigenlijk wel meteen. Mijn vriendinnen hadden bijna allemaal al kinderen op de basisschool en ik zag ineens hoe een carrière en moeder worden best samen zouden kunnen gaan. Dion stond meteen te springen, dus we gingen ervoor.
Het duurde even voordat ik zwanger werd – wat op zich te verwachten is op je negenendertigste. Maar gelukkig lukte het uiteindelijk toch, ik was zwanger! Op mijn werk wilde ik het zo lang mogelijk stil houden, want ik wist dat ik mijn voorkeurspositie zou verliezen zodra ze erachter kwamen. Ik had dat al zo vaak gezien bij vrouwelijke collega’s die moeder werden.
Dat was alleen niet makkelijk, want ik was ongelofelijk misselijk de eerste weken. Ik moest zo vaak overgeven, dat het op begon te vallen. Toen nam ik toch maar een van mijn favoriete collega’s in vertrouwen. Wat leuk om het eindelijk met iemand te kunnen delen! Ze zwoer plechtig dat ze het niet door zou vertellen, maar een week later kreeg ik een telefoontje van mijn baas.
Hij was niet bepaald blij. Boos vroeg hij waarom hij in de wandelgangen had moeten horen dat ik zwanger was. Of ik dat niet even wat eerder had kunnen melden? Ik was krap tien weken zwanger, dus het was nou niet alsof ik enorm lang had gewacht met het vertellen. Kribbig dat dit geheim al zo snel geen geheim meer was, reageerde ik ook niet bepaald subtiel: ‘Zou je me niet eerst eens feliciteren?’ vroeg ik. ‘Ik ben echt teleurgesteld in jou’, kreeg ik terug.
Het mag voor zich spreken dat ik lekker lang verlof heb opgenomen en daarna bij een ander bedrijf ben begonnen. Ik ben nog steeds dol op mijn werk en vind het ook nog steeds belangrijk om te werken aan mijn carrière, maar het cliché is waar: Liv is toch echt belangrijker. Gelukkig snappen ze bij mijn huidige baan ook dat dat gewoon samen kan gaan.”
In het geval van Maike is zij de kostwinner en haar man is thuisblijfvader. Hoe dat voor hen werkt lees je hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
