Bij Jennifer (36) werd op hele jonge leeftijd alopecia ontdekt: een ziekte waarbij je haar plotseling kan uitvallen. Opgroeien met alopecia was niet altijd makkelijk, maar ze leerde er mooie lessen door, die ze nu aan haar zoontje meegeeft.
Jennifer (36): “Ik was twee jaar toen mijn haar plotseling uitviel. Mijn ouders schrokken zich rot. Ze waren bang dat ik ziek was en gingen allerlei artsen en dermatologen af. Over alopecia was in de jaren 80 nog weinig bekend. Toch kwam die diagnose er, na veel bezoeken aan specialisten.
Van mijn tweede tot mijn elfde ben ik kaal geweest. Ik droeg altijd petjes. Mijn ouders waren positief. Ze vertelden me dat ik bijzonder was en leerden me ermee leven. Mijn vader deed veel onderzoek naar alopecia en volgde studies in Amerika. Hij wilde er alles over leren, zodat hij mij kon uitleggen wat ik had. Dankzij mijn ouders kijk ik terug op een fantastische jeugd, al was het soms ook moeilijk. Ik ben op de basisschool flink gepest. Mijn pet werd van mijn hoofd getrokken en ik werd uitgelachen. Kinderen kunnen heel gemeen zijn. Het was een lastige tijd. Als jong meisje wil je graag mooi zijn en ook vlechtjes in je haren kunnen doen net als leeftijdsgenootjes, maar ik kon dat niet.
In de puberteit kwam mijn haar weer terug. Dat is typerend voor alopecia: dat het haar komt en gaat. Je weet nooit wanneer het weer begint te groeien of juist uitvalt. Als tiener stond ik sterker in mijn schoenen. Ik was niet op mijn mondje gevallen, maar dat betekende niet dat ik niet onzeker was. Die onzekerheid is er altijd geweest en altijd gebleven. Nu nog steeds. Ik ben altijd bezig met mijn haar. Niet alleen het haar op mijn hoofd, maar ik teken ook mijn wenkbrauwen bij en plak wimpers boven mijn ogen. Rond mijn achttiende ben ik begonnen met extensions. Daarmee probeerde ik mijn kale plekken te verdoezelen, maar mijn haar bleef heel dun. Op een gegeven moment ben ik gaan experimenteren met haarwerken. Eerst kocht ik hele goedkope exemplaren, vanaf mijn vijfentwintigste ging ik investeren in kwalitatieve werken. Het is ontzettend fijn dat er tegenwoordig zulke mooie hulpmiddelen bestaan. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik mijn zelfvertrouwen een beetje terug heb gekregen. Mensen zien vaak niet eens dat ik een haarstuk draag. Collega’s reageerden verbaasd toen ik het ze vertelde. “Wat kunnen ze dat tegenwoordig mooi! Het was ons helemaal niet opgevallen”, kreeg ik te horen. “Dat is precies de bedoeling”, reageerde ik.
Mijn vriend leerde ik acht jaar geleden kennen. Ik had toen extensions in, maar ik vertelde hem wel direct over mijn alopecia. Hij zei me er geen problemen mee te hebben. Het gaat om het innerlijk, liet hij weten. Vijf jaar geleden heeft hij me voor het eerst helemaal kaal gezien. Aan het begin van mijn zwangerschap viel al mijn haar uit, waarschijnlijk door zwangerschapshormonen en stress. Dat vond ik heel lastig, maar mijn vriend was er voor me. Hij vindt mij perfect zoals ik ben. Hij zegt altijd dat ik er leuk uit zie en dat ik mooi ben, ook toen ik in die periode uit schaamte met een capuchon op mijn hoofd liep.
Mijn zoontje weet niet beter dan dat hij een moeder met alopecia heeft. Thuis heb ik een poppenhoofd staan waar mijn haarwerk op hangt. Hij weet dat dit mama’s haren zijn en dat hij daar niet aan mag komen. Tegen kindjes op de opvang heeft hij weleens verteld dat zijn moeders haar eraf kan. Dat vind ik niet erg, ik ben er heel open over. Ik heb juist liever dat mensen erover weten, dan dat ze er achter mijn rug om over speculeren. Als mensen ernaar vragen, dan haal ik mijn haarwerk eraf en laat ik het ze zien. Mijn zoontje schrikt daar niet van, het is heel normaal voor hem. “Mama, die kleur is mooier”, roept hij als ik met mijn haarwerken bezig ben. Hij is nu 4 jaar en mocht het een keer op de basisschool ter sprake komen, zou ik best in zijn klas willen komen vertellen over alopecia. Dan neem ik foto’s en haarwerken mee. Ik vind het belangrijk dat dit soort voorlichting er is. Net als dat ik het belangrijk vind om mijn zoontje te leren dat niemand perfect is. De een heeft een scheve neus, de ander loopt mank en ik heb minder haar. Het gaat om het innerlijk, geef ik hem mee. Ik ben de eerste in mijn familie met alopecia. Bang om het aan mijn zoontje door te geven, ben ik nooit geweest. Hij heeft een flinke bos haar en lange wimpers, daar ben ik soms jaloers op. Het kan dat hij op latere leeftijd last krijgt, maar daar maak ik me op dit moment geen zorgen om.
Ik weet dat er ook vrouwen zijn die het verstoppen voor hun kinderen. Zo ken ik iemand met alopecia die haar haarstuk draagt tot de kinderen gaan slapen. Als ze op bed liggen, doet ze een doek om haar hoofd, zodat ook haar vriend haar niet kaal ziet. Allemaal uit schaamte. Ik kies ervoor om dat anders te doen. Ik vind het niet erg als mensen mij zonder haarstuk zien. Zo doe ik gewoon de deur open voor de buren of de postbode als ik mijn haarstuk af heb. Ik laat liever zien hoe het echt is. Dat heb ik met de tijd geleerd. Het lukt me zelfs om erom te lachen. Zo noem ik mijn pruik ‘fretje’. Mijn partner en ik zien er ook de positieve kant van in. Hij heeft soms een vriendin met zwart haar, dan weer met bruin haar, en als hij een vriendin met rood haar wil, dan koop ik een rood haarstuk. Leuk toch? Vriendinnen zijn weleens jaloers op mij, omdat ik altijd gladde benen en oksels heb. Ik hoef me nooit te scheren. Ondanks dat ik alopecia en een pestverleden heb, is mijn glas altijd halfvol en daar ben ik hartstikke trots op.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Ruzie met je partner, het overkomt de beste. Of het nu gaat om een niet-opgeruimde sok, een ruzie om een vuilniszak of de thermostaat die op de verkeerde stand staat, kleine irritaties kunnen zomaar escaleren. Dat weet Valerie (26) als geen ander.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (7 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: hoe een zieke peuter zorgt voor het terugschieten in vaste rolpatronen.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Sanne is bekend van haar sketchvideo’s op haar Instagramkanaal @laviesanne. Ze is moeder van James (9), Isé (6) en Amélie (2).
She’s baaaaack, zoals Selma Omari zelf zegt in de trailer van haar realityshow Selma; Op mijn manier. In het nieuwe seizoen volg je haar uitdagingen in het alleenstaande moederschap. “Ik vind het moeilijk, ik heb het onderschat.”
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
