Beeld: Mark Groeneveld
Fluitend stopte ondernemer Josh Veldhuizen al haar tijd en energie in haar eerste ‘kind’: haar bedrijf. Maar toen kwam er nog een kind, en nóg een. “Ik wist: dit moet anders, want ik wil ook een goede moeder zijn.”
Fashionably late is ze. “Hoe kan het ook anders voor een modemeisje?” lacht Josh. Zolang ze zich kan herinneren is ze al ‘net te laat’. Ze omringt zich dan ook graag met mensen die de boel strak op orde hebben. Wel signaleert ze de laatste jaren lichte verbetering op dit vlak. “De komst van kinderen zorgt vaak voor meer chaos, zeggen mensen, maar bij mij gebeurt het tegenovergestelde: de kinderen geven mij meer structuur.”
Nog voor de geboorte van haar dochter Alexis besloot Josh haar zakelijke agenda radicaal anders in te richten. Ze herinnert zich dat moment vier jaar geleden nog goed. “Nick en ik wilden heel graag kinderen, maar… nu nog éven niet. En ineens bleek ik zwanger! Ik had net mijn CFO en CEO weggestuurd, we zaten zowel zakelijk als privé midden in een verhuizing en een verbouwing, dus het voelde als de slechtste timing ooit om in verwachting te zijn.”
Het bleek een realitycheck, vertelt Josh, want de plotse change of plans dwong haar ertoe om anders naar haar bedrijf te kijken.
“Ik wist meteen dat ik óók een goede moeder wilde zijn, en daarom mijn zakelijke leven op een andere manier moest inrichten. Ik kon niet langer de micromanager blijven die graag tussen haar collega’s stond – echt, ik kwam destijds nog net niet op alle verjaardagen – maar intussen werkten er wel vijftig mensen voor me. Ik werkte dag en nacht, vloog van hot naar her. Ik besloot een managementteam samen te stellen, plan sindsdien minder afspraken in per dag en geef mezelf meer ruimte dan voorheen. Het is de beste beslissing ooit, hoewel ik de connectie met collega’s af en toe wel mis. Maar goed, nogmaals: ik wil ook een goede moeder zijn, dus dan móet je keuzes maken.”
Haar modebedrijf, dat nu elf jaar bestaat en afgelopen jaar is uitgebreid met JOSH V Home, beschouwt Josh als haar eerste kindje – eentje die alle aandacht verdiende. “Tot een week voor de bevalling van Alexis rende ik nog op hoge hakken rond en dacht ik: zodra ik me goed genoeg voel, neem ik de baby mee naar kantoor, en kan ze lekker in de box spelen terwijl ik zit te werken. Die verwachting sloeg nergens op. Dat kán helemaal niet. Maar dat weet je pas als je het meemaakt.”
“Tot een week voor de bevalling rende ik nog op hoge hakken rond”
Daarbij pakte de bevalling door complicaties heel anders uit dan verwacht – Josh had ernstige fluxus en verloor daardoor zoveel bloed dat ze na de bevalling op de operatietafel belandde. “Ik was er bijna niet meer geweest,” vertelt ze aangedaan. “Vooral voor Nick was het vreselijk; die drie kwartier dat ik op de operatietafel lag, wist hij, met Alexis in zijn armen, niet of ik het zou redden.” Gelukkig liep het ‘goed’ af. “Zelf kreeg ik er niets van mee, ik was bewusteloos. Dus toen ik later hoorde wat er allemaal gebeurd was, leek of het of het over een ander ging. Ik was vreselijk moe, maar kon me er vrijwel niets van herinneren.”
Lees ook – ‘Ik verbood kraamvisite de eerste twee weken na mijn bevalling’ >
Uiteindelijk moest Josh een halfjaar revalideren om het verloren bloed op eigen kracht weer aan te maken. “Ik kon niet meer lopen of in volledige zinnen praten, ik kon niks meer, zo slecht was ik eraan toe vlak na die fluxus. Ondertussen hield mijn team mijn bedrijf draaiende, waarvoor ik ze nog steeds enorm dankbaar ben. Maar ik had geen keus, ik kon geen kant op. Wat me overigens wel in staat stelde om die eerste maanden heel veel bij Alexis te zijn, vermoedelijk nog meer dan ‘normaal’ was.” Samen met Nick gaf ze de traumatische bevalling een plekje. “We hadden geen behoefte aan nagesprekken met het ziekenhuis of een psycholoog, we wilden verder met ons leven.” Pas toen Josh vorig jaar zwanger raakte van Elodi, speelde het trauma op. “Ik merkte ineens hoe zenuwachtig ik was en hoe spannend Nick het allemaal vond. Ik had serieuze paniekaanvallen. Gelukkig kregen we goede begeleiding vanuit het ziekenhuis en werd de bevalling zo strak gepland dat we niet voor verrassingen konden komen te staan. Dat stelde me gerust.
“Pas na Elodi’s bevalling besefte ik hoe slecht ik eraan toe was met Alexis”
Uiteindelijk was ik daardoor veel meer klaar voor de bevalling dan de eerste keer. Dankzij al die hulp werd Elodi’s geboorte een sprookjesbevalling. Daarna was ik ook nog hartstikke fit – waardoor ik des te meer besefte hoe slecht ik eraan toe was met Alexis. Ook het extra lange verlof dat we hadden gepland, deed me goed. Thuis met Elodi en Alexis, dat was driedubbel en dwars genieten.”
Het genieten heeft ook te maken met het rustige karakter van Elodi – een wereld van verschil met haar vrolijke, altijd actieve zus, lacht Josh. “Het contrast tussen die twee was in de buik al voelbaar: Alexis was zo sterk en krachtig dat ze me gekneusde ribben schopte, Elodi voelde als een vlindertje dat door mijn buik fladderde.
“Elodi was als een vlindertje dat door mijn buik fladderde”
In het dagelijks leven is dat verschil er ook: Alexis is het zonnetje in huis, je kunt níet om haar heen, Elodi is zo rustig dat je soms bijna vergeet dat ze er is! Wat dat betreft is het wel de gedroomde volgorde”, lacht Josh. “Elodi is een onwijs fijne, lieve toevoeging aan ons samengestelde gezin.”
Want om het weekend voegen ook Nino (15) en Luèn (13), Nicks kinderen uit een eerdere relatie, zich bij het gezin in Laren. Toen Josh Nick acht jaar geleden ontmoette, wist ze dat hij al kinderen had en uit een lange relatie kwam. Daarom vroeg ze tijdens een van hun eerste dates direct of hij nog wel wilde trouwen en kinderen wilde. “Ik ben veel te druk met mijn werk om mijn tijd te ver spillen aan mannen die niet serieus zijn: ik móest het weten.”
Gelukkig bleek Nick meer dan serieus en mocht hij pijlsnel door naar de volgende ronde, knipoogt Josh. “Na een halfjaar kochten we samen een huis en na drie jaar was ik in verwachting van Alexis. De vaart zat er lekker in.”
Het feit dat Nick al twee oudere kinderen had, schrikte Josh niet af. Integendeel. “Veel mensen zeiden: waar begin je aan? Maar ik vond juist het feit dat Nick zo’n serieuze, leuke vader was ontzettend aantrekkelijk. Bovendien ben ik dol op kinderen en droomde ik vroeger al van een groot gezin. Ik had nooit kunnen dromen dat ik op mijn 35e al een gezin met vier kinderen zou hebben; ik beschouw Nino en Luèn echt als een enorme bonus.”
Het hele interview staat in Kek Mama 08-2022.
Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
