Waar sommige vrouwen hun zwangerschap het liefst van de daken schreeuwen, voelde Julia Marsiglio het tegenovergestelde. Nadat haar dochter stil geboren werd, was ze snel weer in verwachting. Ze kon het echter niet aan om die zwangerschap met haar omgeving te delen.
‘Toen ik de komst van mijn pasgeboren kind deelde op Facebook, kreeg ik een berichtje van een vriendin die ik een paar weken daarvoor nog had gezien. Ze was geschokt. Ze had het niet gezien. En ze wist het niet’, begint Julia haar verhaal.
‘Ik had het niet per se bewust verstopt, maar ik heb het ook zeker niet genoemd. Ik droeg shorts en een wijd shirt. Mijn zwangerschap aankondigen betekende aandacht er naartoe trekken terwijl ik alleen maar aan het overleven was. Ik had twee keer eerder een zwangerschap aangekondigd, maar deze keer was het anders.’
Drie maanden voordat Julia in verwachting raakte, was ze bevallen. Ze nam alleen geen baby mee naar huis. ‘Mijn kleine meisje werd naar het mortuarium gebracht, terwijl ik het ziekenhuis uit werd gerold met een kartonnen doos met herinneringen aan mijn kind.’ Ze herinnert zich hoe ze haar zwangerschap precies op de 12 weken had gedeeld met de rest van de wereld. Alles ging goed, totdat ze koorts kreeg. Julia kreeg een zwangerschapsvergiftiging en haar kindje overleefde het niet.
‘Het is gek om zo publiekelijk je kind te verliezen tijdens de zwangerschap. Mensen weten nog niet zo goed hoe ze om moeten gaan met mensen die hun baby zijn verloren. Het was zo lang een taboe, dat zelfs de meest welgemanierde mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Tien dagen na het verlies ging ik naar het huwelijk van mijn zus, maar bijna niemand maakte oogcontact. Een paar mensen condoleerden me. Mij, maar mijn man niet. Ik werd niet uitgenodigd voor een babyshower. De manier waarop mijn omgeving reageerde op mijn verlies en het gebrek aan steun, werd een tweede trauma. Er was geen begrafenis, geen erkenning voor de zwaarte van ons verlies.’
Lees ook
Opvoedtantes Els en Do over onbegrip bij een doodgeboren baby
Toen Julia opnieuw zwanger werd, was ze dan ook niet klaar het opnieuw met de wereld te delen. ‘In het eerste trimester was ik er niet klaar voor. Toen kwam het tweede trimester en was ik er nog steeds niet klaar voor. Natuurlijk moest ik het een paar mensen vertellen en een paar raadden het, maar er kwam geen grote aankondiging.’ Toen het derde trimester aanbrak, kreeg Julia het weer flink voor de kiezen. ‘Ik kreeg weer een zwangerschapsvergiftiging en maakte in het ziekenhuis spannende momenten door toen ik een ruim uur lang het kind niet meer voelde bewegen. Mijn hart bereidde zich voor op rouw, niet op het meenemen van een baby naar huis. Dus hoewel ik mijn zwangerschap eigenlijk in het derde trimester wilde delen, kon ik het niet.’
Gelukkig kwam alles goed: ‘In juli 2018 verwelkomden we een gezonde jongen. Hij is het licht in ons leven.’ Bron: Scary Mommy Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
André Hazes en Monique Westenberg zijn opnieuw uit elkaar. Dit laten zij weten via Instagram. ‘Loslaten is groeien,’ schrijft Monique.
Soms krijg je een Tikkie waar je even van moet knipperen. Niet vanwege het bedrag, maar vanwege de brutaliteit. Van 2,75 euro voor een kopje thee tot de benzinekosten van een lift die je niet wilde — dit zijn de Tikkies die je niet zag aankomen.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
