Waar sommige vrouwen hun zwangerschap het liefst van de daken schreeuwen, voelde Julia Marsiglio het tegenovergestelde. Nadat haar dochter stil geboren werd, was ze snel weer in verwachting. Ze kon het echter niet aan om die zwangerschap met haar omgeving te delen.
‘Toen ik de komst van mijn pasgeboren kind deelde op Facebook, kreeg ik een berichtje van een vriendin die ik een paar weken daarvoor nog had gezien. Ze was geschokt. Ze had het niet gezien. En ze wist het niet’, begint Julia haar verhaal.
‘Ik had het niet per se bewust verstopt, maar ik heb het ook zeker niet genoemd. Ik droeg shorts en een wijd shirt. Mijn zwangerschap aankondigen betekende aandacht er naartoe trekken terwijl ik alleen maar aan het overleven was. Ik had twee keer eerder een zwangerschap aangekondigd, maar deze keer was het anders.’
Drie maanden voordat Julia in verwachting raakte, was ze bevallen. Ze nam alleen geen baby mee naar huis. ‘Mijn kleine meisje werd naar het mortuarium gebracht, terwijl ik het ziekenhuis uit werd gerold met een kartonnen doos met herinneringen aan mijn kind.’ Ze herinnert zich hoe ze haar zwangerschap precies op de 12 weken had gedeeld met de rest van de wereld. Alles ging goed, totdat ze koorts kreeg. Julia kreeg een zwangerschapsvergiftiging en haar kindje overleefde het niet.
‘Het is gek om zo publiekelijk je kind te verliezen tijdens de zwangerschap. Mensen weten nog niet zo goed hoe ze om moeten gaan met mensen die hun baby zijn verloren. Het was zo lang een taboe, dat zelfs de meest welgemanierde mensen niet weten wat ze moeten zeggen. Tien dagen na het verlies ging ik naar het huwelijk van mijn zus, maar bijna niemand maakte oogcontact. Een paar mensen condoleerden me. Mij, maar mijn man niet. Ik werd niet uitgenodigd voor een babyshower. De manier waarop mijn omgeving reageerde op mijn verlies en het gebrek aan steun, werd een tweede trauma. Er was geen begrafenis, geen erkenning voor de zwaarte van ons verlies.’
Lees ook
Opvoedtantes Els en Do over onbegrip bij een doodgeboren baby
Toen Julia opnieuw zwanger werd, was ze dan ook niet klaar het opnieuw met de wereld te delen. ‘In het eerste trimester was ik er niet klaar voor. Toen kwam het tweede trimester en was ik er nog steeds niet klaar voor. Natuurlijk moest ik het een paar mensen vertellen en een paar raadden het, maar er kwam geen grote aankondiging.’ Toen het derde trimester aanbrak, kreeg Julia het weer flink voor de kiezen. ‘Ik kreeg weer een zwangerschapsvergiftiging en maakte in het ziekenhuis spannende momenten door toen ik een ruim uur lang het kind niet meer voelde bewegen. Mijn hart bereidde zich voor op rouw, niet op het meenemen van een baby naar huis. Dus hoewel ik mijn zwangerschap eigenlijk in het derde trimester wilde delen, kon ik het niet.’
Gelukkig kwam alles goed: ‘In juli 2018 verwelkomden we een gezonde jongen. Hij is het licht in ons leven.’ Bron: Scary Mommy Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
