Julien Althuisius: ‘In onze moderne wereld hangt er nog steeds een flinke druk op het man-vrouwplaatje’

Vandaag komt de columnbundel van Volkskrant-schrijver Julien Althuisius uit, Maar ik wil helemaal geen moderne man zijn. Een titel die meteen duidelijk maakt: Julien heeft nul behoefte aan dat perfecte plaatje van de moderne vader die alles flawless voor elkaar heeft. “We moeten allemaal zoveel. Die hoge eisen, daar blokkeer ik van,” deelt hij.

Julien (41) woont in Haarlem, met zijn vrouw, twee dochters van 7 en 9, en – hoe kan het ook anders – een bakfiets. Twee keer per week schrijft hij een column voor de Volkskrant, waarin hij met humor en een flinke portie zelfspot over zijn vaderschap vertelt. In zijn boek deelt hij herkenbare, hilarische, en soms pijnlijke momenten uit het dagelijks leven van een vader die zich afvraagt: hoe ben ik hier in godsnaam terechtgekomen?

De druk om het allemaal perfect te doen

Wat is dat eigenlijk, die moderne man? “In mijn hoofd is dat zo’n perfecte gast: supervader, lekker koken, sporten, niet roken, attent en altijd in balans,” zegt Julien. Maar hoe perfect wil je zijn? De maatschappij lijkt je wel te dwingen. Toch wil Julien vooral wegblijven van die discussie. “We moeten kappen met al die rollen van vaders, moeders, mannen, vrouwen. Het gaat erom: wat willen mensen nou echt van elkaar in een relatie? Hoe zorg je dat je niet in een wedstrijd belandt om te zien wie de beste ouder is?”

En daar raakt hij een gevoelige snaar. Want dat idee van alles gelijk verdelen – het lijkt zo mooi in theorie, maar de realiteit is weerbarstig. Toen Julien en zijn vrouw kinderen kregen, dachten ze: we gaan dit samen doen, 50/50! Maar dat werd al snel een frustratiebom. “Als je steeds moet afwegen wie wat gedaan heeft – wie heeft er gekookt, wie bracht de kids naar school – dan ben je eigenlijk alleen maar aan het turven.” Waar het écht om draait, volgens Julien, is kijken waar jij en je partner behoefte aan hebben, zonder dat eeuwige afwegen.

De man-vrouwverdeling loslaten

Dit is lastig volgens Julien. “In onze moderne samenleving hangt er nog steeds veel druk rond het man-vrouwplaatje. Mannen die een dag minder willen werken voor de kinderen? Die krijgen al snel het label ‘mietje’ opgeplakt. Dat slaat nergens op! Lang ouderschapsverlof nemen is juist een teken van betrokkenheid en niet van zwakte. De moderne man (en vrouw) moet vooral doen waar hij of zij zich goed bij voelt, zonder te veel aandacht te besteden aan verouderde genderrollen. Waarom moeten we de hele tijd de strijd tussen man en vrouw uitvechten? Laten we de spotlight richten op de unieke kwaliteiten en karakters binnen onze gezinnen en relaties.”

“Neem bijvoorbeeld het geval waarin een vrouw zegt: ‘Ik heb geen zin in een mamadag, ik wil fulltime werken.’ Dat is haar keuze en die verdient respect, zonder oordeel! Dit laat zien dat opvoeding niet in één maat past; zowel mannen als vrouwen brengen hun eigen unieke kwaliteiten in het ouderschap.”

Vertrouw op elkaar

Over kwaliteiten in het ouderschap gesproken… “Veel moeders onderschatten mannen. Ze denken: ‘Wij doen dit al eeuwen, wij weten hoe het moet’. Maar mannen hebben hun eigen stijl, en die werkt ook prima. Ik heb homostellen gesproken die er gek van werden als vrouwen zich met hun opvoeding gingen bemoeien. Dat herken ik. Ik heb mijn eigen manier van opvoeden, en die werkt voor ons gezin. Misschien wat losser, maar het werkt.”

En moeders? Die hebben volgens Julien een beter instinct voor het welzijn van hun kinderen. Julien vertrouwt op zijn vrouw als ze zich zorgen maakt over hun dochters: “Mijn vrouw ziet vaak dingen die ik niet meteen oppik. Als ze zich zorgen maakt, vertrouw ik daarop, zelfs als ik het niet altijd zie.” Het draait dus om wederzijds respect en het vertrouwen dat je als ouder goed bezig bent, zelfs als je stijlen verschillen.

Lichtheid is zo belangrijk

Juliens stijl? Een mix van streng en los. “Ik vind het belangrijk dat ze hun grenzen kennen, regels respecteren en luisteren. Maar verder? Laat ze vooral lekker kind zijn. Ze hoeven van mij niet op honderd clubjes te zitten of altijd te presteren.” Tegelijkertijd houdt hij er wel strikte routines op na: “Om half acht tanden poetsen en naar bed.”

Julien bekent dat de humor die hij met vrienden en collega’s deelt thuis weleens ver te zoeken is. “Thuis ben ik soms gewoon een chagrijn. De sleur haalt het beste niet altijd in je naar boven. Als ik merk dat ik in zo’n bui zit, probeer ik bewust iets geks te doen. Een stom dansje, een domme grap. Lichtheid is zo belangrijk om erin te houden. Je moet kunnen blijven lachen, ook op de moeilijkere momenten.”

Je kunt het nooit perfect doen

“Als je een kind krijgt, schuift je hele wereld in elkaar. Jij bent niet meer het middelpunt, dat is iemand anders geworden. En dat vind ik heel fijn. Het draait nu om iets groters, iets belangrijkers. Dat gevoel, wat je voor je kind hebt, is een totaal nieuwe emotie. Een emotie die je niet eerder hebt gevoeld, zelfs niet voor je partner of vrienden.”

Hij vertelt hoe zijn kinderen hem anders naar zichzelf en zijn plek in de wereld laten kijken. “Kinderen houden je zo’n keiharde spiegel voor. Als ik boos word, krijg ik direct te horen: ‘Pap, probeer even kalm te blijven’. En ja, als ouder maak je fouten, daar ontkom je niet aan. Accepteren dat opvoeding gaat om het beperken van de schade is key. Je kunt het nooit perfect doen.” Dat is ook een van de belangrijkste boodschappen die hij met zijn boek wil meegeven.

Juliens boek

Maar ik wil helemaal geen moderne man zijn is een verzameling van zijn columns waarin hij, en vele anderen, worstelen met het opvoeden van kinderen, de dagelijkse beslommeringen, de uiteenspattende dromen, het ouder worden en ja, zelfs het seksleven dat soms in de knel komt.

Een van zijn meest geliefde columns schreef hij toen zijn dochter vlak voor haar achtste verjaardag eindelijk gaatjes in haar oren kreeg. Het moment dat ze daar in die hoge stoel zat, klaar voor de schietactie, veranderde iets voor altijd. In de column beschrijft hij hoe ze lang dachten het uit te stellen – misschien tot haar tiende, of zelfs haar twaalfde. Maar uiteindelijk, daar bij de juwelier, moest hij toegeven: ze was klaar voor dit volgende stukje volwassenheid.

“Knip, en het is gebeurd. Ze zit daar dapper met haar nieuwe gouden bloemetjes in haar oren, die rood beginnen te worden. Ik doe alsof het me niets doet, maar ik voel het in mijn maag. Ze groeit. Ik moet haar loslaten.” Het is een column die hij nog vaak herleest, vooral vanwege de herkenbare reacties van andere ouders die ook dat pijnlijke besef kennen: je kinderen worden groter en dat kun je niet tegenhouden, hoe graag je dat ook wilt.”

Relativerend en troostend

Als zijn dochters later zijn columns lezen, hoopt hij dat ze er één ding uit meenemen: hoe intens hij van deze jaren met hen heeft genoten. “Ik hoop dat anderen zich herkennen in de verhalen en denken: ‘Gelukkig, ik ben niet de enige die hiermee zit’. Als het relativerend en troostend kan zijn, dan ben ik tevreden.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.