Beeld: iStock
Na twee bevallingen hield Karin haar gêne over hoe het er down under bijhing voor zichzelf. Maar toen ze haar vagina een opknapbeurt gunde, raakte ze niet uitgepraat over het onderwerp.
Mijn tweede kwam zo’n vijf uur na de eerste wee thuis ter wereld. Een snelle, soepele bevalling van een wat grotere zoon dan mijn eerste. Ik had dit keer dan ook wat meer hechtingen, maar vertrouwde erop dat het weer helemaal goed zou komen met mijn vagina. Tijdens de controle, zes weken later, zei de verloskundige wel iets wat me bijbleef: “Je zou het eventueel kunnen laten herstellen als je er last van krijgt.” Wat ik kon laten herstellen en waarom? Geen idee. Vanaf mijn roze wolk vroeg ik niet door. In de pakweg anderhalf jaar daarna had ik er niet echt ‘last van’, maar merkte ik wel dat er wat was veranderd. Erover praten deed ik niet, het leek me het logische gevolg van twee natuurlijke bevallingen. Ik heb twee gezonde kinderen en wilde niet zeuren, vond het gênant en hield mezelf voor dat het erbij hoorde. Mijn vriendinnen hoorden dus geen woord over het feit dat ik als ik ongesteld was, naast tampons ook maandverband nodig had, omdat er altijd lekkage was. En al helemaal niet dat ik geen strings meer kon dragen, omdat die nogal nasty naar binnen kropen. Wat de seks betreft zei mijn vriend niets over zijn ervaring met mijn vagina-na-twee-kinderen. Toen ik ernaar vroeg – “Voelt het anders? Is het nog wel lekker?” – gaf hij het antwoord dat hij dacht dat ik wilde horen: “Alles oké.” Maar het voelde verre van oké. Pas toen mijn relatie uitging en ik me realiseerde dat ik met de huidige stand van vagina niet met een andere man in bed durfde te duiken, ging ik eens kijken wat er dan precies ‘hersteld’ zou kunnen worden.
Bij de bevalling was mijn perineum, het stukje huid tussen de vagina en de anus, een flink stuk ingescheurd. Dat gebeurt regelmatig, ik kreeg drie hechtingen. Maar toen ik helemaal hersteld was, bleek mijn perineum een stuk korter dan eerst. In de praktijk betekende dat dat mijn vaginaopening behoorlijk wijder was. En ook dat mijn vagina altijd een beetje openstond. Als ik ongesteld was, liep het bloed regelmatig langs mijn benen.
“Stelde ik me niet aan? Ik was toch niet het type voor een designervagina?”
Een jaar na het beëindigen van mijn relatie googelde ik ‘perineum onvoldoende gehecht’ en al snel vond ik een kliniek gespecialiseerd in dit soort ingrepen. Toch wachtte ik nog maanden voordat ik een consult inplande. Was dit wel echt nodig? Stelde ik me niet aan? Ik was toch niet het type voor een designervagina? Tot ik bedacht dat ik natuurlijk ook alleen naar het vrijblijvende intakegesprek kon gaan. Dan wist ik tenminste zeker of ik me aanstelde en kon ik daarna altijd nog besluiten om het niet te doen.
Dat consult veranderde alles. De schade aan mijn vagina was erger dan ik dacht. Terwijl ik met mijn benen wijd in zo’n bevallingsstoel lag – ook nog met een handspiegel om mee te kijken, veel confronterender dan dit wordt het niet – vertelde cosmetisch gynaecoloog Joke dat niet alleen mijn perineum was ingescheurd. Tijdens de bevalling waren twee spieren geknapt en vervolgens door de verloskundige niet gehecht. “Tsja, na zo’n bevalling is het vaak nogal een slagveld en dan is het weleens lastig te zien welk flapje waar hoort”, zei Joke. Misschien kwam het door mijn benarde positie, misschien door de zenuwen, maar ik kreeg de slappe lach. Ik zag haar ogen twinkelen boven haar chirurgisch masker terwijl ik probeerde te stoppen met giechelen.
Toen ik weer aangekleed tegenover haar aan tafel zat, vatte Joke het nog even samen. Dat het minder strak voelde klopte. Een van mijn bekkenbodemspieren en de spier die direct onder mijn vagina doorliep, hingen nu beide in twee delen los te bungelen onder mijn huid. Dat zie je niet, maar de verminderde support merk je wel. Daarnaast was mijn perineum veel korter dan hij zou moeten zijn. Dat er wel echt iets aan de hand was, gaf me op de een of andere manier moed. Ik stelde me dus niet aan. En het kon worden hersteld. Omdat iemand had afgezegd was er over twee weken al plek en zonder verder te twijfelen boekte ik de operatie voor mijn ‘perineumhuidcorrectie met spier’. In de dagen die volgden las ik alles wat ik daarover kon vinden. Mijn manier om mijn zenuwen in bedwang te houden. Zo kwam ik erachter dat het ongeveer anderhalf uur zou duren, onder plaatselijke verdoving. Dat de hechtingen oplosbaar waren en dus niet hoefden te worden verwijderd. En dat er twee mensen naar mijn foef zouden staren: cosmetisch gynaecoloog Joke en een verpleegkundige.
Omdat ik de eerste dagen na de operatie rust moest houden, vroeg ik mijn ex om de kinderen op te vangen. Hij was de eerste die ik over mijn operatie vertelde en hij reageerde goed: hij vond het vervelend voor me dat ik onder het mes moest en zou me steunen. Daarna belde ik mijn moeder, om haar te vragen me te brengen en op te halen. Zelf autorijden is geen optie, want zitten is al hele toer, zo las ik in de info over de nasleep.
“Spieren doorgescheurd? Ja, dat moet je laten herstellen.”
Ik kom uit een familie van artsen en verpleegkundigen, mijn moeder was zoals ik van haar gewend ben: praktisch. “Spieren doorgescheurd? Ja, dat moet je laten herstellen.” Dat deze hele zoektocht was begonnen omdat ik me realiseerde dat ik niet met een nieuwe man naar bed durfde – een volledig hypothetische man overigens – vertelde ik maar even niet. Ik hield het praktisch, net mijn moeder. Mijn twee beste vriendinnen kregen wel alle ins en outs, maar hadden beiden geen natuurlijke bevalling gehad en dus ook geen vagina-issues. Ze vonden het wel stoer dat ik dit deed.
Lees ook Jarenlang klachten door hechtingen na bevalling: ‘Vrouwen durven er niet over te praten’ >
En daar lag ik weer, in die stoel, dit keer zonder de slappe lach. Ik was vooral erg zenuwachtig. En door die zenuwen vuurde ik een hele serie vragen op Joke af. Waar woonde ze? Had ze een man? Kinderen? En waarom deden ze dit eigenlijk niet onder volledige narcose? Dat leek me op dit moment wel een uitkomst. Joke: “Dat kan wel, maar van een narcose moet je vaak echt een paar dagen bijkomen. En de operatie wordt meteen duizend euro duurder, daar kun je toch ook leukere dingen mee doen?” Terwijl ik onder mijn groene operatielakentje – vanaf mijn middel was alleen mijn vagina niet bedekt – lag te wachten, voelde ik het zweet in mijn handen staan. Ik zag op tegen de prikken en tegen het hechten, het idee dat iemand met naald en draad… En dan ook nog daar… Gelukkig praatte Joke me overal doorheen, zonder angstaanjagende details te geven.
“Een beetje als bij de bikiniwax, maar dan met verdoving.”
“Hier komt de eerste prik.” Die was naar. En de vijf daarna ook. Alsof ze een wel hele lang naald ver in mijn schaamlip stak. Waarschijnlijk was dat ook zo. Een minuutje later voelde ik gelukkig niets meer. Gênant vond ik het niet, Joke en de verpleegkundige stonden tenslotte de hele dag naar vagina’s te kijken. Een beetje als bij de bikiniwax, maar dan met verdoving. Joke werkte rustig en beheerst, de verpleegster gaf alles aan – een soort aflevering van E.R. die ik tussen mijn benen door bekeek. En toen begon het hechten. Ik zag Jokes hand steeds omhoogkomen met de naald, maar voelde echt helemaal niets. Geen pijn, maar ook geen beweging of aanraking. Dat viel me alles mee. Het duurde wel lang, bijna drie kwartier, maar toen was daar de laatste hechting en mocht ik de stoel uit. Aan de hand van de verpleegkundige schuifelde ik naar een kamer waar ik met een icepack tussen mijn benen op een bed werd geïnstalleerd.
De rit naar huis een uurtje later was nog wel even een dingetje. Ik zat op een opgerolde handdoek – tegen de zwelling – en terwijl de verdoving begon uit te werken, werd dat steeds pijnlijker. Ik had qua pijn een beetje hetzelfde verwacht als na de bevalling, maar toen ik die middag thuis op de bank lag, viel het me vies tegen. Elke beweging deed zo zeer dat ik sterretjes zag, maar stilliggen deed ook veel pijn. Ik nam een van de voorgeschreven sterke pijnstillers en kwam de rest van de dag de bank niet meer af. ’s Avonds strompelde ik naar de keuken om soep op te warmen en daarna ging ik met nog zo’n pijnstiller naar bed. De volgende dagen waren wel zoals me had voorgesteld: door voorzichtig te bewegen en regelmatig pijnstillers te nemen was het goed te doen. Toen de kinderen een paar dagen later weer thuiskwamen werd het weer even pittig, maar het leidde ook af van de pijn. Een week na de operatie wandelde ik met de oudste naar school, de jongste in de kinderwagen. Lopen ging wel, zij het langzaam.
Toen mijn zoontje naar binnen was, kwam Suzanne, de moeder van een van zijn vriendjes, naar me toe: “Lang niet gezien, hoe gaat ie?” Ik kon twee dingen doen: zeggen dat het goed ging of vertellen wat er speelde. Ik koos toch voor het laatste. Haar reactie? “Wat! Ik wist helemaal dat dat kon, dat wil ik ook!” En ze vertelde over haar bevalling en over hoe anders alles daarna voelde.
“‘Ik wist niet dat dat kon, dat wil ik ook!’ zei een schoolpleinmoeder.”
Het zette me aan het denken. Hoeveel vrouwen zouden er zijn die niet weten dat de mogelijkheid bestaat om er iets aan te doen? Die doorlopen met een vagina waar ze helemaal niet blij mee zijn? Omdat ze er last van hebben, omdat ze zich er niet goed over voelen, om wat voor reden dan ook. En hoeveel fijner zou het zijn als we er gewoon over zouden durven praten? Al is het maar om elkaar te kunnen steunen. Voor een beetje wederzijds begrip.
Inmiddels zijn we twee maanden verder en ben ik genezen verklaard. Na die eerste week werd het al snel veel beter. Na twee weken liep ik weer op normale snelheid, na drie weken voelde ik het alleen nog bij bepaalde bewegingen, na vier weken fietste ik weer. Ik heb in die weken meer over mijn vagina gepraat dan ooit. Met goede en minder goede vriendinnen, met moeders op het schoolplein, zelfs met mijn homovrienden. Wat me opvalt is dat het voor bijna iedereen een onderwerp is dat ze mijden, maar waar ze als het eenmaal ter sprake komt niet voor wegdeinzen. Mensen zijn geïnteresseerd en delen – los van de homo’s dan – ook hun eigen ervaringen. En die man? Die is nog steeds hypothetisch, maar als hij voorbijkomt ben ik er klaar voor. En mijn vagina ook. Dit artikel staat in Kek Mama 16-2021. Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
