Kerst in een nieuwe vorm gieten: ‘Het is eenzaam zonder de kinderen’

Jorinde Benner

20 december, 2021 - 10:12

Leestijd: 4 minuten

“We hadden de boel aardig op de rit na de scheiding, dacht ik. Een fijn huis, een warm gezinsleven met z’n drietjes, geen financiële zorgen. Javi en Mila waren zeven en vier toen hun vader besloot dat hij verder wilde met een gezamenlijke vriendin. Hij nam alle verantwoordelijkheid op zich: de kinderen en ik zouden niets tekortkomen. Het was overmacht, zei hij. Echte liefde. Ik kon niet anders dan zijn vertrek accepteren.

Hij liet ons goed verzorgd achter. In ons eigen huis, met genoeg alimentatie zodat ik me niet drie slagen in de rondte hoefde te werken. Ondertussen trok hij in bij haar. Een van onze beste vriendinnen. Of, nou ja: vooral zíjn beste vriendin. Want dat haar scheiding de mijne tot gevolg zou hebben, had ik nooit zien aankomen.
 

Bindmiddel

Zodra de kinderen gewend waren aan de nieuwe situatie, gingen ze om het weekend naar hun vader en zijn vriendin. Dat was vanaf de eerste dag een feest voor ze. Onze kinderen waren even oud en dankzij onze jarenlange vriendschap kenden ze elkaar goed. Binnen een halfjaar was er ook nog eens een baby op komst. Het ideale bindmiddel tussen de twee gezinnen. Toen hun broertje eenmaal geboren was, wilden Javi en Mila niets liever dan zo vaak mogelijk bij hun vader en broertje zijn.

“Ze zagen de weekends bij mij als zonde van de tijd.”

Drie jaar lang was het om het weekend ruzie. Javi en Mila zagen de weekends bij mij als zonde van de tijd. Ze waren er toch altijd al doordeweeks? Elk weekend bij mij waren ze nodeloos weg bij hun broertje, vonden ze. Onze tijd samen werd er niet gezelliger op. Na de afwijzing van mijn man én mijn vriendin, voelde ik me nu ook nog afgewezen door mijn eigen kinderen. Het deed ondraaglijk veel pijn.
 

Lees ook
‘Birdnesten leek ideaal, maar pakte anders uit’ >
 

Op afstand

Toen corona uitbrak en daarmee het thuisonderwijs startte, speelde de afstand van hun vader tot school – de reden dat Javi en Mila grotendeels bij mij woonden – opeens geen rol meer. Dankzij het online onderwijs konden ze nu ook doordeweeks naar hem toe – en dat deden ze. Het grootste deel van de lockdown brachten ze door bij hun vader. Hun tijd samen beviel niet alleen mijn kinderen en ex, maar gek genoeg ook mij beter dan verwacht. Het uitblijven van ruzies bracht rust. Het cliché bleek waar: als moeder wil je niets liever dan je kinderen gelukkig zien. En bij hun vader en broertje waren ze overduidelijk gelukkiger dan bij mij.
 

Nieuwe omgangsregeling

Afgelopen zomer regelden we de overstap. Naar een school in de buurt van hun vader en naar een nieuwe omgangsregeling waarin ze alleen nog om het weekend bij mij zijn. Dat betekent nu mijn eerste kerst zonder kinderen. Dacht ik dat mijn lege huis niet pijnlijker en kouder kon voelen, de kersttijd maakt het gemis nog duizendmaal sterker.

“Ik kan mijn huis vullen met alle mogelijke kerstdecoraties, maar niets vult de leegte.”

Ik kan mijn huis vullen met alle mogelijke kerstdecoraties, maar niets vult de leegte die nog nooit zo groot heeft gevoeld. Natuurlijk, op Eerste Kerstdag gaan de kinderen net als altijd mee naar mijn familie. Maar de boom tuigen ze nu op bij hun vader en zijn vriendin. De onooglijke kerststal met muziek waaraan ze zo gehecht zijn heb ik ze maar meegegeven.

Gelukkig waaien er deze periode genoeg vriendinnen aan. Het verzacht de oorverdovende stilte maar een beetje. Mocht Kerstmis volgend jaar opnieuw zo eenzaam voelen, dan pak ik een vliegtuig naar de zon. Want de keerzijde van al die eenzaamheid is een enorme hoeveelheid vrijheid. En ruimte voor een vakantieliefde om die door te komen.
 

Dit artikel staat in Kek Mama 16-2021.

Meer Kek Mama? Neem een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen.