Beeld: Getty Images
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Larissa (45) moeder van een dochter (14) en zoon (11): “Tijdens een routinebezoek aan het consultatiebureau veranderde onze dag in een hilarische chaos. Terwijl mijn zoontje Sam op de weegschaal stond, besloot hij dat zijn luier hem iets te veel beperkte. In een paar snelle bewegingen wurmde hij zichzelf eruit en gleed hij als een kleine, naakte Houdini van de tafel af.
Voordat ik het doorhad, rende Sam gillend van plezier door de gang. De kinderarts staakte haar pogingen om kalm te blijven en zette de achtervolging in. Het geluid van haar voetstappen, gecombineerd met Sams vrolijke giechels, weergalmde door het gebouw. Andere ouders en kinderen keken verbaasd toe, terwijl ik in de deuropening stond, half beschaamd en half proestend van het lachen.
Na een paar minuten verscheen een andere moeder met Sam in haar armen. Hij was nog steeds naakt, zijn kleine lijfje rood van het lachen. ‘Gevangen!’ zei ze, terwijl ze hem aan mij overhandigde. De arts kwam erbij staan en grijnsde. ‘Hij is duidelijk een avonturier.’
Met enige moeite kregen we Sam weer in zijn luier en kleren. Terwijl ik hem aankleedde, bedacht ik me dat dit een verhaal zou zijn dat we jaren later nog steeds zouden vertellen. Sam, die het consultatiebureau in rep en roer bracht.”
Hilda (42), moeder van twee dochters (11 en 9): “Emma had nog nooit gehuild tijdens een doktersafspraak, vaccinatie of tandartsbezoek. Nadat ze een keer van haar fiets was gevallen en gehecht moest worden, vond ze het wel spannend. Ook toen we naar het consultatiebureau moesten, was ze nogal onrustig. Emma wiebelde, draaide en maakte goed duidelijk dat ze er geen zin in had.
De kinderarts merkte dit meteen op, haalde een klein doosje uit haar bureaulade en knielde voor haar neer. ‘We hebben hier een tovermedicijn voor onrustige kindjes’, zei ze met een knipoog, terwijl ze het doosje aanreikte. Emma keek nieuwsgierig naar het doosje en viste het uit haar hand. Ze keek me vragend aan, en ik knikte. Ze greep het doosje met beide handen vast, opende het en haar ogen lichtten op. Emma begon voorzichtig met het eten van de rozijntjes, zat ineens stil en geduldig, volledig gefocust op haar toversnoepjes. De arts glimlachte naar mij. ‘Zie je? Magie!’ Ik kon niet anders lachen om de simpele, maar o zo effectieve oplossing. Waarom had ik hier niet eerder aan gedacht?
Terwijl Emma van haar rozijntjes genoot, kon de dokter haar snel onderzoeken zonder verdere protesten. Sindsdien heb ik altijd iets lekkers in mijn tas.”
Yda (27) moeder van een dochter (1.5): “Op een hectische ochtend haastte ik me met mijn dochter Julie naar het consultatiebureau. We waren al aan de late kant, en in alle haast vergat ik de luiertas. Dat besefte ik pas toen we in de wachtkamer zaten en Julie met haar vieze luier begon te mokken. Paniek sloeg toe. Geen schone luier, geen doekjes, niets. Ik greep naar mijn tas en zocht naar een oplossing. Wat ik vond, was verre van ideaal: een paar papieren zakdoekjes en een tube handcrème. Dit gaat een uitdaging worden, dacht ik bij mezelf.
Ik nam Julie mee naar het toilet met verschoonruimte en begon te improviseren. Mijn sjaal werd een noodluieruitvoering, vastgezet met elastiekjes die ik altijd om mijn pols draag. De papieren zakdoekjes en handcrème dienden als vervangend schoonmaakmiddel. Julie hield zich gelukkig stil terwijl ik aan het knutselen was.
Terug in de wachtkamer begon de vrouw die de kindjes weegt en meet hard te lachen. ‘Improvisatie op z’n best’, zei ze, terwijl ze een luier en doekjes uit een la toverde. ‘Hier, neem een echte luier. Er liggen er genoeg.’ Ik schaamde me dood, accepteerde dankbaar haar aanbod, opgelucht dat Julie er toch nog comfortabel bij zou liggen tijdens haar controle.”
Dit artikel verscheen eerder in het magazine van Kek Mama.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
