De laatste kans om zwanger te worden: ‘Al volgen er tien miskramen, we gaan ervoor’

Hester Zitvast

17 december, 2023 - 05:06

Leestijd: 9 minuten

“Met de mannen met wie ik voor Joost een relatie had, kwam nooit het gevoel bovendrijven dat ik er een kind mee wilde. We hadden het leuk, maar ik zag in hen geen potentiële vaders. Ik had zelf ook niet zo’n sterke kinderwens.

Een deel van mijn vriendinnen was al moeder geworden, maar ik had ook vriendinnen die net als ik nog niet in die fase waren aangekomen en daar ook nog geen behoefte aan hadden. Mijn leven bestond – vooral met hen – uit feestjes en het leven vieren. Ik was altijd ‘tante Ellen’ voor de kinderen van mijn vriendinnen en die rol paste me prima.

In sneltrein vaart

Maar toen kwam ik vijf jaar geleden Joost tegen, via Tinder. Hij was acht jaar jonger dan ik en hij kwam net uit een relatie van vijftien jaar. Het was helemaal niet zijn bedoeling van de ene serieuze relatie in de andere te stappen, liet hij weten. Dat vond ik prima. Maar na onze tweede date, bleek ik zwanger.

Ik slikte de pil niet, maar dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. Wel dus. Ik voelde me zo dom en besloot Joost niets te vertellen. Ik kende hem immers amper en ik hield in mijn achterhoofd wat hij gezegd had over een volgende relatie. Zonder hem in te lichten onderging ik dus een abortus.

Zat ik daar, tussen allemaal jonge meiden in de wachtkamer. Ik had er weinig gevoel bij. Op de echo die voorafgaand gemaakt werd, was nog geen hartslag te zien. Het was een heel prille zwangerschap die ik ook met pillen kon afbreken. Daar had ik alleen een horrorverhaal over gehoord, waardoor ik graag een curettage wilde. Ik wilde er gewoon in één keer en snel vanaf zijn.

Relatie

Door de curettage had ik een paar weken lang behoorlijk last van bloedverlies, waardoor ik Joost met wat vage smoesjes op afstand hield. Toen we weer een keer wat afspraken, biechtte ik na een paar borrels toch op wat er gebeurd was. Daar schrok hij van en hij begreep ook niet zo goed dat ik het hem niet verteld had. We bleven daarna met elkaar afspreken en kregen een relatie.

Na al die jaren vastigheid was Joost op het punt gekomen dat hij het leven wilde vieren en daarin nam hij mij mee. Dus daar stond ik, bijna veertig, nog tot half zes in de ochtend te dansen. Ergens was ik er wel klaar mee, die tijd had ik nou wel gehad. Ik stond op m’n vijftiende al tot de vroege uurtje in de IT in Amsterdam. Ik wilde Joost echter ook niet hinderen in zijn nieuwe leven. Maar toen kwam corona. Zo ongeveer alles kwam tot stilstand en noodgedwongen zaten we thuis. Joost heeft een eigen restaurant, dus voor hem hield het werk helemaal op.

Een kind

Stiekem vond ik het wel lekker, even niets doen en zo veel samen zijn. Ik was ontzettend verliefd op Joost en dacht in die tijd voor het eerst: als ik een kind wil, dan is het met hem. Het begon toch te kriebelen, eindelijk. Joost stond er ook wel voor open, vertelde hij. We spraken naar elkaar uit dat als het niet zou lukken, dat het dan ook goed zou zijn. We voelden allebei niets voor een fertiliteitstraject. Voor ons geen ivf.

Als er geen kind kwam, zouden we gaan reizen en op onze eigen manier ook een leuk leven leiden. Het leek ons leuk, een kind, maar we voelden geen enorme drang. Op m’n 41e stopte ik met de pil, die ik toch maar was gaan slikken, en ik was snel daarna zwanger. We waren zo blij.

“Een kind leek ons leuk, maar we hadden geen enorme drang”

Het streepje op de zwangerschapstest was heel licht, achteraf is dat misschien wel een teken geweest. Nog voor er een eerste echo werd gemaakt, verloor ik bloed. Het stomme was dat we het in ons enthousiasme al aan iedereen verteld hadden. We moesten nu dus al die mensen bellen en appen dat het mis was. Het bloedverlies zette door en ik had duidelijk een miskraam. Ik wist dat dit het risico was van op latere leeftijd zwanger raken en omdat het de eerste keer was, kon ik me er goed overheen zetten.

Kort na mijn miskraam was ik opnieuw zwanger. En ook dit keer ging het rond de zes weken mis. De verloskundige maakte zich geen zorgen en het fijne was dat de miskramen op natuurlijke wijze verliepen; er hoefde geen ziekenhuis of pil aan te pas te komen.

Lees ook – Zwanger worden met een niche: ‘Zeven miskramen in een jaar’ >

Te laat

De abortus spookte zo nu en dan door mijn hoofd. Wat als dat mijn enige kans op een kind was? Wat als de curettage verklevingen had veroorzaakt? Na de tweede miskraam was ik weer zo zwanger, wat vrij uitzonderlijk is op die leeftijd. Dit keer kwam het wel tot een echo en daar kregen we te horen dat er niets dan een lege vruchtzak te zien was.

Dat kwam als een behoorlijke klap aan. Ik had me er dit keer op ingesteld dat het wél goed zou gaan. Ik was zo verdrietig en vooral ook bang dat het niet meer zou lukken. Ik weet nog dat we die avond naar een feestje op een camping zouden gaan. We waren al onderweg, maar halverwege brak ik. Ik ging toch niet leuk en vrolijk staan doen als ik net een derde miskraam had gehad?

We zijn omgekeerd en naar huis gegaan. Misschien was ik echt te laat begonnen en was kinderen krijgen voor mij een ge­passeerd station. Joost en ik waren echter allebei strijdlustig. ‘Misschien volgen er nog wel tien miskramen, we gaan ervoor’, zei ik. Ik was toen 42.

De vierde keer

Niet veel later was ik voor de vierde keer zwanger. Het leuke van een positieve zwangerschapstest was er toen wel vanaf. Je geniet niet van een zwangerschap als je drie keer een miskraam hebt gehad, al helemaal die eerste spannende weken niet. Ik googelde op allerlei rampscenario’s en werd er steeds onrustiger door. Iedere keer als ik naar het toilet ging, was daar die enorme angst op bloedverlies.

“Bij de vierde test was het leuke eraf”

Bij de termijnecho zagen we een hartje kloppen. Zo ver waren we nog niet gekomen, er viel een klein beetje van de spanning weg. En toen we met dertien weken een goede uitslag van de NIPT (niet-invasieve prenatale test, red.) terugkregen, werden we weer wat meer gerustgesteld.

We hadden al voorzichtig met elkaar besproken wat we zouden doen als zou blijken dat ons kindje een van de syndromen had waarop getest werd. Dan zouden we het weg laten halen, hadden we besloten. Ik weet alleen niet of ik daar, als het écht zo zou blijken te zijn, nog steeds zo stellig in zou zijn geweest.

Met de twintig­wekenecho zag alles er prima uit, alleen ons kind – een meisje, zo wisten we inmiddels – lag verkeerd om. Ik zou een keizersnee krijgen als ze niet zou draaien. Dat was ook beter op mijn leeftijd, werd er gezegd. Toen het echt een keizersnee werd, was ik daar blij mee. Maar vlak voordat ik naar de operatiekamer ging, maakten ze een echo. De baby was gedraaid! ‘We gaan toch even bespreken hoe nu verder’, kreeg ik te horen. Maar ik wilde geen natuurlijke bevalling meer. Gelukkig gaf mijn leeftijd de doorslag: het werd een keizersnee.

24/7 in de zorgmodus

En nu is ze daar: Lucie. Kerngezond en bijna twee. Ik ben op 43-jarige leeftijd van haar bevallen en ik vind het toch best wel heftig, moeder zijn. Ik denk dat het echt anders is als je tien jaar jonger bent.

Zeker in het begin zat ik slecht in mijn energie door de keizersnee, de nachtvoedingen en dat hele nieuwe leven waarbij je ineens 24/7 in de zorgmodus staat. Je bent het zo lang gewend anders, alleen, te doen. Ineens ben je verantwoordelijk voor een klein meisje. Lucie slaapt gelukkig goed, maar ze is wel een pittige tante. Als ze wakker is, is ze geen seconde stil en dan ben ik ­constant met haar bezig.

Lees ook – ‘Ik was 41 toen ik voor het eerst moeder werd’ >

Een tweede

Maar we genieten allebei ontzettend van haar. Waar ik dacht dat ik één kind meer dan genoeg zou vinden, kreeg ik toch al heel snel de kriebel voor een tweede. Ik vind het rot voor Lucie dat ze niemand heeft om mee te spelen. Als ik babyfilmpjes van Lucie kijk, voel ik de weemoed. Het was zo leuk toen ze zo klein was en het voelt alweer zo lang geleden.

“Ik voel de kriebel voor een tweede, maar vind mezelf te oud”

Het zal wel iets biologisch zijn, dat dit gevoel je overvalt. Maar gevoel of niet, we houden het bij één kind. Ik ben nu 45, dat vind ik echt te oud om nog zwanger te worden. Als dat kind straks dertig is, ben ik 75… ‘Daar merk je niets van’, zegt mijn moeder. Haar eigen moeder kreeg haar toen ze 44 was. Maar fysiek wil ik het niet, en ook qua spanning met alle ­risico’s die bij een zwangerschap op hoge leeftijd komen, zie ik het niet zitten. Count your blessings, toch?

Vrije vogels

Joost en ik hebben het er wel met ­elkaar over gehad, uiteraard. Hij is acht jaar jonger, voor hem ligt het toch anders. Maar hij vindt het prima zo. We zijn allebei vrije vogels en met één kind ga je nou eenmaal makkelijker ergens een hapje eten dan met twee. Vijf jaar geleden was ik er misschien nog wel voor gegaan.

We blijven dus lekker met z’n drietjes. Van tevoren had ik bedacht dat we dan ook veel en ver zouden gaan reizen, maar als ik nu denk aan het tijdsverschil met bijvoorbeeld Bonaire, heb ik daar totaal geen zin in. Misschien gaan we deze winter naar La Palma. Een bungalow op een vakantiepark huren zou al geweldig zijn. Steeds vaker moet ik denken aan mijn vriendin die al veel eerder aan kinderen was begonnen. Zij zei: ‘El, als je moeder bent, is een stacaravan op Bakkum al het einde.’ Ik denk dat ze gelijk heeft…”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.