‘Lang, kort, kaal of groen haar, voor mijn kinderen ben ik gewoon mama’

Illustratie bij: ‘Lang, kort, kaal of groen haar, voor mijn kinderen ben ik gewoon mama’ Beeld: Nine IJff
Tessa Heselhaus
Tessa Heselhaus
Leestijd: 3 minuten

Linda Akkermans (37) is getrouwd met Leo (37) en moeder van Florine (5) en Sven (3). Ze heeft alopecia areata: een auto-immuunziekte waardoor je haar uitvalt.

Lees verder onder de advertentie

“Op mijn achtste verscheen de eerste kale plek achter op mijn hoofd. Toen de ziekte alopecia areata werd vastgesteld was dat schrikken; het zit niet in de familie. Toch zat ik er als kind niet mee, omdat mijn haar de plekken makkelijk bedekte. Als twintiger kreeg ik ook kale plekken boven op mijn hoofd. Ik verhulde ze met extensions, maar voelde voor het eerst de angst: wat als ik helemaal kaal word? Gelukkig groeide mijn haar altijd terug, tot ik voor de tweede keer moeder werd. Sven was drie maanden oud toen in drie weken tijd alles uitviel. Zomaar, uit het niets. Ik probeerde te redden wat er te redden viel, zoals minder douchen en voorzichtig kammen, maar wist ook: je kunt er niets tegen doen. Ik zocht een haarstuk uit bij de kapper en hield hoop dat mijn haar weer zou teruggroeien. Toen de dermatoloog zei dat die kans nihil was, voelde dat als een mokerslag. Kaal zijn, was dat mijn toekomst?

Lees verder onder de advertentie

Geparkeerde gevoelens

Mijn verdriet en boosheid wierpen een schaduw over de eerste maanden met Sven. Als ik hem voedde, zei ik tegen mezelf: je moet hiervan genieten. Krankzinnig natuurlijk. Ondertussen parkeerde ik mijn gevoelens en richtte me op mijn werk en gezin, maar na een jaar stortte ik in. Ik kreeg een kort lontje en kon geen prikkels meer verdragen. Ook vermeed ik de spiegel. Zeker zonder make-up – mijn verdwenen wenkbrauwen tekende ik bij – dacht ik: wie is die vrouw?

“Als ik in de spiegel keek dacht ik: wie is die vrouw?”
Lees verder onder de advertentie

Uiteindelijk leerde een psychotherapeut me het rouwproces in te gaan, de tranen niet meer op te kroppen. Ook sprak ik er vaker over met mijn man. Voor hem was het evengoed wennen, maar het pijnlijkste vond hij de strijd die hij mij met mezelf zag voeren. Op verdrietige momenten hield hij me stevig vast. Dat gaf vertrouwen en het gevoel dat we nog steeds een team zijn.

Lees verder onder de advertentie

Het is wat het is

Inmiddels heb ik rust gevonden en denk ik: het is wat het is. Met vriendinnen kan ik er zelfs de humor van inzien. Toen iemand laatst zei dat haar nekharen overeind gingen staan, zei ik droog: ‘De mijne ook, als ik ze had gehad.’ Bovendien ben ik gaan beseffen wat het belangrijkste is: dat ik nog steeds een leuke moeder kan zijn. Onlangs huilde Sven toen ik Florine naar bed bracht. ‘Waren er maar twee van jou, mama’, zei ze. Toen ik haar vroeg of ze die met of zonder haar wilde, zei ze: ‘Zonder, want dat is de echte.’ Dat gaf me kippenvel. Lang, kort, kaal of groen haar, voor hen ben ik gewoon mama.”   Dit portret staat in Kek Mama 03-2022.     Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!

Lees verder onder de advertentie

Meest bekeken