‘Ik spijbelde veel en dacht: wat heeft school voor nut als het leven zomaar voorbij kan zijn?’

Tessa Heselhaus

21 januari, 2024 - 12:02

Leestijd: 4 minuten

“Op mijn zesde verloor ik mijn vader aan een hersentumor. Mijn moeder en ik redden het daarna op zich prima samen, maar vanaf het einde van m’n puberteit kwam ik niet lekker in m’n vel te zitten. Ik was vermoeid en had nergens zin in. Ik spijbelde veel en dacht: wat heeft school voor nut als het leven zomaar voorbij kan zijn? Met hulp van een psycholoog ging het weer wat beter, maar pas jaren later ontdekte ik waaróm ik me zo neerslachtig had gevoeld. Ik was 34 toen ik ook mijn moeder verloor. Alvleesklierkanker, ze was vijf jaar ziek.

Gewoon doorgegaan

De rouwtherapeut die ik daarna bezocht liet me inzien dat ik vroeger nooit ruimte heb gegeven aan de rouw. Na het verlies van mijn vader had ik m’n emoties opgekropt en was ik ‘gewoon’ doorgegaan. Als kind wilde ik niet zielig en anders zijn dan mijn klasgenoten, dus had ik me groot gehouden en gevoegd naar de behoeften van anderen. Een soort overlevingsstrategie. Maar door me jarenlang anders voor te doen, zat ik soms niet lekker in mijn vel. Toen de rouwtherapeut me vroeg: ‘Waar heb jíj behoefte aan?’ had ik geen idee.

“Als kind wilde ik niet zielig en anders zijn dan mijn klasgenoten”

Vanaf dat moment leerde ik gaandeweg te luisteren naar mijn eigen wensen en verlangens. Ook liet ik de rouw toe. Ik begon mijn gevoelens op te schrijven en op momenten dat ik mijn moeder – en vader – miste, liet ik de tranen stromen. Ondanks het enorme verdriet kon ik daardoor beter dealen met het verlies. Mijn moeder kwijtraken, met wie ik na het overlijden van mijn vader zo close geworden was, was altijd mijn allergrootste angst geweest. Wat moest ik zonder haar? Omdat ik geen broers en zussen heb, was zij ook de enige met wie ik herinneringen kon ophalen aan vroeger. Inmiddels weet ik dat ik sterker ben dan ik dacht. Het is zwaar, maar ik kan het aan. Ik red het ook alleen.

Alleen naar de bioscoop, dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben

Mijn moeder is zeventig geworden en mijn vader slechts 41. Ik heb jarenlang tegen zijn leeftijd aangehikt – zou ík dat wel halen? Toen het begin dit jaar zover was, was dat heel vreemd. Alsof mijn ‘extra tijd’ vanaf dat moment begon. Ik voel nog meer dan vroeger de drang om leuke dingen niet uit te stellen. Als ik mensen hoor praten over later of ‘na hun pensioen’, denk ik: waarom wachten? Doe het nu. Ik heb geen grote dromen – al sinds het overlijden van mijn vader weet ik dat geluk in kleine dingen zit. Uitjes met mijn gezin, een goed gesprek met vrienden, maar ook: in mijn eentje naar de bioscoop als ik een film heel graag wil zien. Dat laatste zou ik vroeger nooit hebben gedaan.

Door mijn eigen behoeften te volgen heb ik geleerd me niet meer te laten remmen door de angst wat anderen ervan vinden. Zo heb ik ook mijn baan als ambtenaar bij de gemeente opgezegd om zelf mensen te gaan begeleiden in hun rouwproces, al zit het ondernemerschap me echt niet in het bloed. Ik geloof steeds meer in mijn eigen kunnen en vraag me bij alles af: word ik er blij van?”

In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.