Onze columnist Roos Schlikker – tevens stewardess en scriptschrijver van ons hilarische #ZonZeeStress filmpje – mocht gisteren tijdens de uitreiking van de Mercurs een column voorlezen. Wij vinden ‘m geweldig en delen ‘m graag met je.
Man wat is het hier heet.
Mijn rok zit te strak.
Ik voel een zweetdruppel in mijn nek.
Allemachtig, wat maken die koters een klereherrie.
Ik ken mijn tekst niet meer.
Ik ben ook helemaal niet leuk op camera.
Misschien ben ik überhaupt wel helemaal niet leuk.
Waarom heb ik ja gezegd?
Het is zomer, de zon brandt gaten in het vliegtuigdak en ik weet het antwoord op die laatste vraag heel goed.
Ik zei ja omdat Sara van Gorp van Kek Mama, me vroeg. En een goede hoofdredacteur weiger ik niets. Ook niet als ze me uit mijn comfort zone trekt door te zeggen: “Roos, we willen reuring creëren rond Kek en ik sprak laatst wat jongens van een bureau dat heel goed is in online filmpjes, dus dacht ik: als we nou iets geinigs doen met jou in een stewardessenpak die een vol vliegtuig geen veiligheidsaanwijzingen geeft maar tips hoe ze stressvrij op vakantie kunnen gaan. Lijkt je dat wat? Dat is toch leuk! Nou!?”
Zeg dan maar eens nee. Dat lukt dus niet. Ook niet omdat ik mezelf ooit een belofte heb gedaan. Lang geleden toen we nog strenge winters hadden, Diederik Samsom haar had (en een baan) en Jesse Klaver in de luiers om vernieuwing lag te kraaien, zette ik mijn eerste schreden in de journalistiek. Mijn stukjes bewaarde ik op floppy’s die ik persoonlijk langs bracht bij de bladen, als letterlijke brenger van het woord.
Na een paar jaar kreeg ik een baan op een redactie. Adverteerders cirkelden destijds uitgelaten rond het concern als meeuwen krijsend om een stuk brood, er was ruim budget voor onderzoeksjournalistiek en redacteuren leefden hun persoonlijke hobby’s uit ( zo was er 1 met een mierenfetish. Ik meen me te herinneren dat het zelfs een cover heeft opgeleverd. Moet je je voorstellen: Het paringsgedrag van de mier. Pontificaal. Voorop. Een financieel Economisch Magazine.)
Bladen maken kortom, was een luxe feest dat decennia lang op dezelfde manier werd gevierd.
En toen stond er opeens een computer in het redactielokaal met toegang tot internet. Het gemopper was niet van de lucht. Het www? No way. “Ik moet al drie kranten per dag doorspitten. Je denkt toch niet dat ik tijd heb om ook nog eens dat hele internet uit te lezen?” riep een oudere collega woedend. Op dat moment realiseerde ik me: we missen zo niet de boot maar een hele vloot. En ik nam me voor dat ik nooit een journalistieke kankerpit zou worden, zich wentelend in wat ooit was. Omarmen zou ik ze, de nieuwe tijden.
Nou lekker dan. Sta ik hier met mijn goede gedrag. In een bloedheet stewardessenpak een youtubefilmpje te tapen dat hits moet genereren in de hoop dat het viral gaat.
Maar tegelijkertijd kriebelt er iets vrolijks in mij. Want wij makers, wat doen we het eigenlijk goed. Natuurlijk valt er van alles te klagen. Adverteerders die wegvliegen, online dat om aandacht schreeuwt, zomerweken, winterdagen, herfstimpressies die moeten georganiseerd ter bevestiging van de brand, o en moeten we ook niet iets met vloggers, en een eigen televisiekanaal, twittercampagnes.
Met zijn allen vechten om de lezer.
Met zijn allen schoppen tegen de concurrent.
Met zijn allen dansen met de adverteerder.
Met zijn allen tegen de bierkaai. Niks lusteloos achterover leunen. Maar hoeveel ingewikkelder ons leven ook is, in wezen zijn we hetzelfde gebleven: brengers van het woord.
Soms hebben we geen idee wat we doen, soms maken we pardoes een filmpje dat meer dan 580.000 keer bekeken wordt. Ik weet niet of ik leuk ben, ik betwijfel of die stewardessenoutfit me staat, maar de kick van de viral is minstens zo groot als het orgastisch genoegen dat een journalistieke hobbyist beleeft aan een cover over het Kamasutragedrag van de midwinterse bosmier.
Drie keer raden dus wat ik zei toen ik een paar weken geleden een telefoontje kreeg met het verzoek om me uitgedost als kerstman voor een geinig filmpje te laten bedelven door een kerstboom.
Precies. Tegen goede hoofdredacteuren zeg ik nooit nee.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
