De geur van het ziekenhuis ruik ik nog, als ik terugdenk aan 1 oktober 2017. Ik zie de gezichten van al onze verdrietige familie en vrienden voor me. Maar ik heb geen idee wat ik tegen ze heb gezegd of wat zij mij vertelden op dat moment.
Dit verhaal is geschreven door Lieke (@liekedeb) – in samenwerking met Monuta.
Ik was hier niet mee bezig, ik was aan het bevallen. Ik ging gewoon bevallen, want ik was 39 weken zwanger en al uren bezig. Dat de arts net tegen mij zei dat mijn dochter was overleden? Dat geloofde ik niet. Ik ging door met mijn bevalling en ik zou ze eens laten zien dat ze het mis hebben. ‘Waarom blijft iedereen toch zo naar mij kijken?’, dacht ik, en pufte weer een flinke wee weg. “Ze is in shock” hoor ik vaag achter me. Het ging langs me heen. Ik moest doorgaan, pufte weer een wee weg en zocht door de artsen en familie heen het gezicht van Dwight. Verdoofd door de pijn van mijn gebroken hart vond ik hem. Ik vroeg of hij wilde vragen of iedereen weg wilde gaan. Ik was aan het bevallen en wilde in mijn bubbel komen zei ik tegen hem, little did I know.
54 van de 62 uur bezig met de bevalling van June. Gebroken, gebroken van de pijn in mijn hart. De weeën voelde ik op dat moment niet eens meer. Alles ging langs mij heen, tot er op de deur werd geklopt en een arts mij aankeek, ze was de eerste die even binnendrong bij me op dat moment en vroeg: “Hebben jullie een uitvaartverzekering?”. Paniek raasde door mijn lichaam, verward en verdrietig. Ik lag in het ziekenhuis, midden in de bevalling van mijn overleden dochter. Hier was ik totaal niet op voorbereid. Machteloos, Maanden was ik bezig met een box, bedje, een Maxi-Cosi om haar mee naar huis te nemen, maar niet met een uitvaartverzekering. Hoe ga ik dit nu doen? Machteloos keek ik naar Dwight, die op dat moment ook niet precies wist hoe hij het geregeld had. Verzekerd waren we, niet goed, maar we konden June wel een afscheid geven. Niet helemaal zoals we wilden, maar wat wil je eigenlijk? Bij je kind zijn. En niet haar afscheid regelen. We kijken allebei met een goed gevoel terug op haar afscheid, mooi dat we dit nog voor onze June hebben kunnen doen. Nee mooi is het niet, maar wel belangrijk. Het laatste wat je kan doen.
Sinds mijn bevalling van June geef ik al mijn zwangere vriendinnen mee om hier eens goed naar te kijken, een uitvaartverzekering. Gewoon. Omdat ik niet wil dat mochten zij in zo’n onmenselijke situatie komen, ze hier niet op voorbereid zijn en keuzes moeten maken. Zoals ik. Want als Dwight het niet geregeld had… Daar wil ik niet eens aan denken. Je hoopt het nooit nodig te hebben, zeker niet voor je kind. Maar als het dan moet, dan is het fijn dat het geregeld is.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
