Beeld: Henksfotografie Oss
Als Lisa in verwachting blijkt te zijn, is ze over the moon. Maar die gedroomde zwangerschap loopt nét iets anders dan verwacht als ze HG (Hyperemesis Gravidarium) blijkt te hebben. ‘Ik bleef maar spugen en viel tien kilo af tijdens de zwangerschap.’
Lisa: “Eigenlijk had ik geen test nodig om te weten dat ik zwanger was. Ik had al snel een weeïg gevoel in mijn buik. Hoort erbij, dacht ik toen nog, zoveel vrouwen zijn misselijk in het eerste trimester. Al rende ik rond de al zes weken vaker naar het toilet dan dat ik op mijn werkplek zat. Een klein sprintje trekken lukte toen nog redelijk. Vooral het vele droogbraken brak me op. Gewoon misselijk, nee, dat was ik allang niet meer. Ook kreeg ik in een heel vroeg stadium al last van mijn bekken. Ik klopte aan bij de huisarts, maar hij stuurde me die eerste keer gewoon weer naar huis. Misselijkheid hoorde erbij. Ik moest maar gemberthee drinken of kleine beetjes eten. Van HG had ‘ie nog nooit gehoord.”
Op de werkvloer loopt Lisa regelmatig tegen onbegrip aan. Ze werkt op dat moment als zorgverlener in de zorg en volgt daarnaast een opleiding tot verzorgende IG. “Ik hoorde soms collega’s over me smoezen. Toen ben ik op het werk in huilen uitgebarsten. Ik deed zo mijn best, terwijl ik me al zo zwak voelde. Die stress kon ik er eigenlijk niet bij hebben. Toch wilde ik er zijn voor het team en de zorgvragers. Ook al werd er gewoon in recht in mijn gezicht gezegd dat ‘dit vroeger niet bestond’. En: was ik me er wel van bewust dat ik mijn collega’s met extra werk opzadelde als ik me ziek meldde? Gelukkig had ik ook hele fijne collega’s die me de slechte dagen door hielpen.
“Er werd recht in mijn gezicht gezegd dat ‘dit vroeger niet bestond'”
Ik schoot in overlevingsstand en dacht: ik hou me groot en laat me het kaas niet van mijn brood eten. Al kon ik niets goed doen, leek het wel. Ondertussen moest ik steeds vaker naar de wc. Ik bleef maar overgeven en voelde me steeds zwakker en meer uitgeput. Uiteindelijk heeft de verloskundige een brief opgesteld naar mijn werk toe met daarin dat ik mijn rust hard nodig had. Ik belandde in de ziektewet en mijn contract werd na drie jaar niet verlengd. En mijn opleiding? Die kon ik niet afmaken. Ook al werd in eerste instantie gezegd van wel.”
Lees ook – Extreme zwangerschapsmisselijkheid: ‘Zelfs een slokje water kwam er meteen weer uit’ >
Lisa vervolgt: “In het tweede trimester kreeg ik pas de diagnose HG in het ziekenhuis: Hyperemesis Gravidarium, ofwel extreme zwangerschapsmisselijkheid. Er zaten goede dagen bij waarop ik iets kon eten, zoals vla en crackers. Op andere dagen kwamen die er gewoon weer uit. Ik voelde me heel zwak, maar kreeg nog net genoeg voedingsstoffen binnen om niet aan het infuus te hoeven, zo vertelden ze me. Hele dagen lag ik in bed, kon ik weinig. Diagnose of niet: excuses van mijn werk heb ik nooit gekregen.
Natuurlijk had ik me de zwangerschap anders voorgesteld. Die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft? Die heb ik niet altijd gezien. Ik voelde me vrijwel de hele zwangerschap beroerd. Ik merkte dat andere mensen dat maar ingewikkeld vonden. Een baby krijgen hoort leuk te zijn, dat willen mensen vaak horen. Ik heb vaak om hulp gevraagd, maar iedereen heeft natuurlijk zijn eigen leven. Mijn partner hielp me met douchen, draaide wasjes, hield alles zo goed mogelijk draaiende.. maar moest ook gewoon fulltime werken. Ik voelde me soms heel alleen. Al ben ik dankbaar voor de paar momenten waarop ik wel even hulp kreeg uit mijn omgeving. Zeker toen ik er nog twee diagnoses bij kreeg: zwangerschapsdiabetes en bekkeninstabiliteit.”
“Ik heb vaak om hulp gevraagd, maar iedereen heeft natuurlijk zijn eigen leven”
“Al kijk ik niet alleen maar negatief terug op die tijd,” benadrukt Lisa. “Er waren ook mooie momenten waar ik intens van heb genoten. Zo lukte het nog om te trouwen in de periode dat ik me redelijk goed voelde. We wilden graag getrouwd zijn, voordat de kleine kwam en dat is gelukt. De bruiloft ging gewoon door zoals we hadden gepland, al moest ik wel vaak even gaan liggen. De zon scheen, ik voelde me oké en het was mooi om met die kleine in mijn buik elkaar het jawoord te geven. Deze dag was echt mijn lichtpuntje in deze tijd.”
Tegen het einde van de zwangerschap overheerst niet alleen de misselijkheid en pijn, maar de zorgen. “Kon ik dit wel? Wat als ik de baby zou laten vallen nu ik me zo zwak voel? Door alles zat ik slecht in mijn vel en bleef ik maar malen… waar ik eigenlijk geen energie voor had.” Het plan is om Lisa medisch in te leiden, maar haar zoon besluit toch zelf al een dag eerder te komen met precies 39 weken. “Veel vrouwen spugen tijdens de bevalling. Ik ook, alleen ik begon al oververmoeid en bleef de hele bevalling overgeven. Tot onze zoon er was. Toen hij in mijn armen lag, was de HG en dus de misselijkheid direct verdwenen en werd ik overspoeld met liefde.
Niet dat ik ineens topfit was. In de kraamweken en daarna kreeg ik blaasontstekingen, bloedarmoede, veel vermoeidheid en eczeemaanvallen, koortsaanvallen, griepaanvallen, vermoeidheidsaanvallen. Trots achter de wagen lopen lukte niet door mijn bekkeninstabiliteit. Ook ben ik tien kilo afgevallen tijdens de zwangerschap.
Hoe heftig de zwangerschap en de naweeën zijn… ik zou het iedere keer overdoen. Ik geniet zo intens van mijn zoon. Het is zo’n lief en vrolijk mannetje. Ik ben heel dankbaar voor hem. Hij is inmiddels net een jaar oud, maar werken lukt nog niet. Mijn lichaam is van slag en dit komt op allerlei manieren tot uiting. Op goede dagen kan ik een klein wisselend rondje lopen achter de kinderwagen waar ik op kan steunen. Op slechte dagen kom ik bijna niet vooruit en voor lange afstanden moet ik in een rolstoel. Mijn geheugen werkte lange tijd niet mee. Nu pas komen er weer langzaam dingen terug uit die periode. Misschien vergat ik het tijdelijk uit zelfbescherming, omdat het zo’n heftige emotionele tijd was. Ook voor mijn relatie was en is het pittig. Ik ben lichamelijk niet meer de vrouw die ik was.
“Ook voor mijn relatie was en is het pittig. Ik ben lichamelijk niet meer de vrouw die ik was”
Ik zit nu vooral met veel vragen. Als ik meer begeleiding had gehad, was ik dan na de zwangerschap meteen beter geweest? Artsen weten vaak niet goed wat HG inhoudt of herkennen het niet snel genoeg. Mensen nemen het niet altijd serieus en doen het snel af als aanstellerij. Dat moet anders. Er moet betere begeleiding komen en gelukkig worden daar al stappen in gemaakt. Ook de nazorg moet beter bij zwangerschap gerelateerde klachten. Ik moet het nu toch vooral alleen uitzoeken.
Ook mis ik het begrip: een zwangerschap gaat niet altijd over een glow en de kleur kinderkamer. Juist als het pittig is, heeft de zwangere steun nodig. Mensen zien je even achter de kinderwagen, voor mij een goede dag, en denken dat het prima gaat. Ze zien alleen niet alle dagen waarop ik bijna niets kan en met pijn op bed lig. Ik moet nog altijd veel liggen en zit in de ziektewet. Of ik over een tijdje weer kan werken? Dat is wel de wens, maar of en wanneer… geen idee. Ik heb vaak de opmerking gekregen: ‘Waarom wachtte je niet met zwanger worden tot je je diploma had?’ Onze jongen was hartstikke gepland: ik zat aan het einde van mijn opleiding en wilde niets liever dan moeder worden. Ik dacht natuurlijk niet dat ik zo ziek zou worden.
Ik krijg vaak de vraag of ik nog een tweede kindje zou willen. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen… ‘Zou het maar niet doen, word je weer zo ziek’ hoorde ik net toen ik bevallen was. Alsof ik de ziekte bij een wens voor een tweede expres op mezelf afroep. Ik snap die gedachte wel, maar waarom moet je je zo uitspreken? Ja, het is de vraag hoe mijn lichaam daarvan zal herstellen. En ja, de kans is groot dat ik weer HG én zwangerschapsdiabetes krijg. Maar ik wil ook niet leven in angst. Positief vooruitkijken vind ik mooier.”
Wil jij meer weten over extreme zwangerschapsmisselijkheid? Lisa haalde veel informatie en steun uit Stichting ZEHG.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
