Bron: Pexels
Familieperikelen, iedereen kent het wel. Je hebt je familieleden nu eenmaal niet voor het uitkiezen. Ook Lisanne had een een onherstelbare ruzie met haar zus Relinde. Ze spraken elkaar jaren niet, tot hun moeder onverwachts overleed.
Lisanne (42), getrouwd en moeder van twee zoons: “Mijn zus Relinde en ik hadden vroeger een prima band, maar we waren niet heel close. We schelen vijf jaar, zij was altijd al in een andere fase dan ik. Toen ik leerde lopen, kon zij al fietsen. Toen zij druk was met make-up en jongens, speelde ik nog met Barbies.
Naarmate we ouder werden, verdween dat verschil steeds meer. We kregen meer overeenkomsten en groeiden naar elkaar toe, maar we gingen in twee uitersten van het land studeren: zij geneeskunde in Maastricht, ik naar de Hotelschool in Leeuwarden. Verder uit elkaar kon niet. Dat was schijnbaar een voorbode voor wat er met onze band zou gebeuren.
Uitgestudeerd, gesetteld, getrouwd en inmiddels allebei ook met kinderen, zagen we elkaar eigenlijk alleen op verjaardagen en bij mijn ouders. Er ontstonden spanningen toen Relinde steeds vaker commentaar had op mijn kinderen. Ze vond ze druk en luidruchtig, liet ze te pas en te onpas vallen. Dat zijn ze ook, daar kan ik niks tegenin brengen. Maar het zijn twee jonge jongens, ze hebben veel energie. Dat moet eruit. Zo gek vind ik dat niet.
Zij ziet ze ook alleen als ze met hun nichtjes kunnen spelen, waardoor ze nog een tandje drukker zijn. Ze zijn enthousiast en opgewonden, dat uit zich inderdaad in veel rennen, stoeien en schreeuwen. Ze zijn heus niet non-stop zo, maar dat ziet zij natuurlijk niet. Op een gegeven moment noemde ze mijn jongens zelfs ‘onopgevoed’. Toen was voor mij de maat vol en ben ik kwaad geworden. We kregen een enorme woordenwisseling en Relinde spuwde al haar gal over onze schijnbaar totale wanopvoeding en rotkinderen over ons uit. Ik heb haar op mijn beurt uitgescholden en uitgemaakt voor van alles en nog wat.
De ruzie met mijn zus escaleerde. Zij legde de schuld naderhand bij mij en noemde mij een ‘heethoofd’. Ik vond dat zij haar excuses moest aanbieden omdat zij in mijn ogen begon. Zij vond dat ik mijn excuses moest aanbieden, omdat ik haar had uitgescholden. Eindstand: we boden allebei geen excuses aan en hebben elkaar jaren niet gesproken. Onze ouders hebben geprobeerd ons weer tot elkaar te brengen, maar die pogingen liepen altijd spaak.
Tot onze moeder plotseling, geheel onverwacht overleed. Onze ouders waren net met pensioen en hadden veel mooie plannen voor de toekomst. Tot mijn moeder ineens in elkaar zakte door een hartaanval. Mijn vader was niet thuis en toen hij thuiskwam, was ze dood. Totaal ontredderd belde hij Relinde en mij op en wij kwamen natuurlijk meteen, al wisten we niet dat we elkaar daar zouden treffen.
Onze ruzie ging per direct op pauze door het overlijden van onze moeder. We regelden alles voor haar uitvaart samen, zorgden samen voor mijn vader, bleven om beurten bij hem in huis wonen, zonder ook maar een naar woord met elkaar te wisselen. We werkten samen, zoals van ons verwacht werd op dat moment, als dochters.
Mijn vader zei dat hij het zo erg vond dat wij het nooit hadden willen bijleggen, dat mijn moeder het afschuwelijk had gevonden dat wij geen contact meer hadden. En hoe naar het was dat ze dat mee haar graf in nam. Dat raakte Relinde en mij zo, dat we het toch hebben uitgepraat en hebben bijgelegd. We hebben beiden onze excuses aangeboden aan elkaar en hebben nu prima contact. Zo werd de ruzie met mijn zus verleden tijd.
Beste vriendinnen zullen we niet worden, maar dat hoeft ook niet, dat zijn we nooit geweest. We zijn weer on speaking terms en gaan dus ook weer met onze gezinnen bij onze vader op bezoek en regelen samen dingen voor hem. Dat gaat volledig zonder haat en nijd. Ik ben blij dat we het hebben bijgelegd, maar het zal altijd blijven steken dat de dood van onze moeder daaraan ten grondslag moest liggen en zij dat niet meer heeft meegemaakt. Dat voelt Relinde net zo, dus we zorgen er koste wat kost voor dat onze vader niet nogmaals een ruzie hoeft mee te maken.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Wat als je tegelijkertijd zwanger blijkt te zijn met je schoonzus, maar hun kindje niet levensvatbaar blijkt te zijn? Geluk en verdriet gaan hand in hand, ervaarde Natascha aan den lijve.
Kinderen slepen hun knuffel overal mee naartoe. Ze slapen met hun lievelingsbeer en troosten zich ermee bij verdriet. Maar wist je dat sommige ouders de knuffels van hun kind regelmatig opbergen in de vriezer? De reden is verrassend.
Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.
