Luzette had een postnatale depressie: ‘Die roze wolk was nergens te bekennen’

Wilma van der Wal

26 mei, 2022 - 09:23

Leestijd: 6 minuten

Wat als je tijdens je zwangerschap dolgelukkig bent, maar zodra de baby geboren is, een roze wolk uitblijft? Dit overkwam Luzette (38), moeder van Leilani (6) en Alania (4). “Ik voelde mij een slechte moeder.”

Zwangerschap

De zwangerschap van dochter Leilani verliep hartstikke goed. Luzette genoot van haar groeiende buik en had weinig klachten. “Toen de bevalling begon, moest ik naar het ziekenhuis, want Leilani had gepoept in het vruchtwater. Daar kreeg ik een ruggenprik, waardoor ik tijdens de bevalling geen pijn had. Dat was heel fijn. De bevalling verliep spoedig: voor ik het wist, was ze er al. Ik kon zelfs mijn dochter er zelfs met mijn eigen handen uithalen. Dat was een prachtig moment.”

Problemen

Hoe makkelijk de bevalling ging, zo moeilijk was de tijd daarna. Leilani was een huilbaby, het eerste jaar deed ze bijna niks anders. “Mijn man en ik waren nachtenlang wakker. We wisten geen raad meer met onszelf, we voelden ons machteloos. We brachten onze dochter naar verschillende artsen, maar zij wisten ook niet precies wat er aan de hand was.” Uiteindelijk kwamen ze erachter dat het huilen te maken had met de snelle bevalling. Hierdoor had Leilani problemen ontwikkeld. Zo durfde ze niet te poepen en te plassen en hield ze dat vaak lang op. “Het ging niet goed met mijn dochter, ze was niet gelukkig. Ze huilde veel, had buikpijn en wilde niet naar buiten. Wekenlang je urine en poep ophouden is niet te doen én ongezond. Toen heb ik overal om hulp gevraagd. Mijn dochter móest en zou geholpen worden.”

Roze wolk

Anderhalf jaar geleden kregen Luzette en Leilani eindelijk de juiste hulp. Ze kregen zowel EMDR-therapie als gezinstherapie. En Leilani kreeg hulp van ‘de poepjuf’, zoals ze haar noemen. Maar omdat het zo lang duurde voordat ze de juiste hulp vonden, waren de eerste jaren na de bevalling zwaar. “De eerste jaren na de bevalling waren heel moeilijk. Die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft, was bij mij nergens te bekennen. Er kwamen alleen maar grijze wolken voorbij. Ik was helemaal gesloopt, alle energie was eruit. Mijn man ervaarde alles precies hetzelfde als ik. Ook hij was uitgeput en wist niet meer waar hij het moest zoeken. Laat ik vooropstellen: ik ben gek op mijn dochter, mijn kinderen zijn alles voor me, maar ik voelde me depressief. Ik wilde er niet aan toegeven en gewoon doorgaan.” Achteraf gezien stond Luzette heel lang in de overlevingsstand. Als ze er op terugkijkt, weet ze dat dat niet nodig was. Maar dat is nu, anderhalf jaar later, makkelijk praten. “Je weet niet welke weg je moet bewandelen als moeder. Het is een groot grijs gebied. Je probeert het goede te doen, maar tegelijkertijd doe je maar wat. Ik voelde mij heel lang een slechte moeder. Je wilt dat je kinderen gelukkig zijn. Als dat niet het geval is, is dat verschrikkelijk.”

Trauma’s

De EMDR-therapie was heftig voor Luzette. Daar kwam ze erachter dat er veel meer met haar aan de hand was dan ze dacht. Ze had namelijk PTSS opgelopen. “Veel mensen denken bij PTSS aan een heftig incident. Maar voor mij waren die eerste jaren met Leilani heel heftig. Daar heb ik trauma’s aan over gehouden. Ik heb in totaal acht behandelingen gehad. EMDR-therapie is heel confronterend. Ik moest trauma’s verwerken waarvan ik niet wist dat ik ze had. Die moest ik heel bewust verwerken, dus ik ging door een diep dal. Maar door de behandelingen voelde ik steeds beter dat ik een goede moeder ben en dat ik het goed doe. Er is nou eenmaal geen gebruiksaanwijzing voor een kind. Het heeft mijn ogen geopend en ik ben er veel sterker uitgekomen. Ik kan Leilani nu beter begrijpen, in wat ze doet en hoe ze denkt. Ik kan mij veel beter in haar inleven.”

Lees ook: Zo herken je een postnatale depressie

Relativeren

Door het lezen van artikelen van Kek Mama kon Luzette de eerste jaren na de bevalling voor zichzelf relativeren. “Ik las verhalen van moeders die hetzelfde meemaken. Dan voel je erkenning: je bent niet de enige op de wereld die dit probleem heeft. Je staat er niet alleen voor. Als ik nu artikelen hierover lees, dan leef ik met de moeder mee. Ik weet hoe zij zich voelt. Ik hoop dat ze alarm slaan en de juiste hulp zoeken, want je kunt niet alles in je eentje oplossen.” Ook is Luzette eerlijk over haar ervaring tegen zwangere vrouwen. Niet om hen de put in te praten, maar ze is zich ervan bewust dat het iedereen kan overkomen. “Ik wil ze laten zien dat het niet altijd rozengeur is, maar dat het ook niet erg is als je dat voelt. En dat je er weer uitkomt. Ieder kind is mooi, maar ook elke moeder is mooi. Dat heb ik door de therapieën geleerd. Ik kan nu tegen mezelf zeggen: ik doe het op mijn manier en dat is goed. We zijn zo gegroeid als gezin, ik ben daar supertrots op.”

Poepfeestje

“Door de behandelingen kijk ik nu anders naar mijn dochter. Ik weet hoe ik haar de juiste aandacht geef. Zo is Leilani niet graag in een groep. Als bijvoorbeeld op de camping een animatieteam gezellig met de kinderen speelt, zit mijn dochter liever op een stoeltje ernaast te kijken. Aan het begin begreep ik dat niet. Ik dacht: ga toch meedoen, dat is leuk, dat hoort erbij. Nu heb ik geleerd dat het veel beter werkt als ik naast haar ga zitten en we gezellig samen kijken naar wat die kinderen doen. Nu denk ik: zo kan het ook.” Ook voor dochter Leilani heeft de therapie geholpen. Ze kan inmiddels zelf naar de wc en doet dat met plezier. “Als ze terugkomt, is ze helemaal blij dat ze gepoept heeft. Dat is prachtig om te zien. Laatst hebben wij een poepfeestje gehad. We maakten er een momentje van en aten een gebakje omdat ze nu zo goed zelfstandig kan poepen. Hier hoopten wij als ouders alleen maar op. Ik ben heel dankbaar dat het is gelukt.”

Stap voor stap

“Ik ben zo blij met de hulp die wij hebben gekregen als gezin. Ik weet nu dat ik een goede moeder ben, die vrolijk en spontaan is. De band tussen Leilani en mij is heel sterk. Ik ben zo trots op mijn twee dochters. Regelmatig kom ik nog wel bij een coach, maar het leven is nu zo anders dan anderhalf jaar geleden. Mijn man en ik voelen allebei dat we meer energie hebben en daardoor weer meer dingen aankunnen. Het gaat stap voor stap, maar we gaan tenminste vooruit. Ik heb er alle vertrouwen in dat het helemaal goed met ons komt.” Luzette met dochter Leilani Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.