Bron: Unsplash
Shelly* (25) woont met haar man en hun zes maanden oude dochter in Leerdam. Ondanks haar altijd aanwezige kinderwens, had ze nooit verwacht dat deze droom werkelijkheid zou worden. Ze deelt haar verhaal met Kek Mama.
“Als kind was ik al dik. En toen ik bleef aankomen zonder duidelijke reden, maakte dat me enorm onzeker,” vertelt Shelly. “Waarom kon ik niet gewoon net zo slank zijn als mijn vriendinnen?”
Op haar zesde had Shelly al borsten die alleen maar groter en pijnlijker werden naarmate ze ouder werd. Ook overbeharing was een probleem, ze had zelfs last van baardgroei. Maar ongesteld werd ze op veertienjarige leeftijd nog niet, wat leidde tot een verontrustende doktersvraag: “Ben je misschien zwanger?” Shelly schrok zich rot – ze was immers nog een kind en absoluut niet seksueel actief. De echo toonde dan ook niets bijzonders.
“Toen ik achttien werd, kreeg ik eindelijk mijn eerste menstruatie. Maar dat was absoluut geen pretje. Het bloeden hield niet op, zelfs niet na drie pogingen met een spiraal. Het werd duidelijk: ik had PCOS.”
PCOS betekent voor Shelly dagelijks bloeden. Weken, maanden, jarenlang. Dag in, dag uit. “De enige manier om het bloeden te stoppen, was de pil doorslikken,” zegt ze. “Ik wist meteen dat kinderen krijgen moeilijk zou worden: of ik slikte de pil en was onvruchtbaar, of ik stopte en had elke dag bloedingen en er was dus ook geen sprake van een eisprong. Als het ooit al zou lukken en ik ‘klaar zou zijn met kinderen’, zou mijn baarmoeder eruit moeten. Echt geen fijne vooruitzichten.”
Op twintigjarige leeftijd woog Shelly 150 kilo. Toen ontmoette ze een nieuwe vlam met wie ze twee jaar later in het huwelijksbootje stapte. Na hun huwelijk kwamen ze al snel op het onderwerp kinderwens. “Ik sprak met een dokter die me voor het eerst de optie van een maagverkleining voorstelde,” herinnert Shelly zich. “Het idee was dat deze operatie zou helpen met mijn hormonale disbalans en overgewicht, wat op zijn beurt mijn menstruatiecyclus zou kunnen reguleren.”
Hoewel het vooruitzicht op een maagverkleining veelbelovend leek, was het ook beangstigend. “Ik was altijd dik geweest. Zou ik nu echt dun worden? Het risico dat een kindje misschien vitaminen niet goed zou opnemen, was een grote zorg. Maar de gedachte dat ik geen goede moeder zou kunnen zijn op mijn huidige gewicht en het eeuwige bloeden, motiveerde me om deze stap te zetten,” vertelt ze.
De operatie leidde tot een gewichtsverlies van 50 kilo. “Het was een enorme verandering. Fysiek voelde ik me veel beter. Ik voelde botten die ik nooit eerder had gevoeld,” deelt ze. “Mentaal was het echter een uitdaging, vooral door de reacties van anderen. ‘Zo, nu kun je eindelijk leuke kleding shoppen!’ Ik deed dit voor mijn kinderwens, niet om in maatje S te passen. ‘Je ziet er supergoed uit’ Het was een medische oplossing, en die euforie om me heen, daar kon ik niks mee.”
“De vooroordelen waren moeilijk te verkroppen, vooral omdat er zoveel bij kwam kijken. Revalideren, afvallen, en hopen dat mijn menstruatiecyclus eindelijk op gang zou komen. Gelukkig begon mijn cyclus regelmatiger te worden naarmate ik meer afviel. Het was een enorme opluchting om eindelijk niet meer dagelijks te bloeden.”
Terwijl we wisten dat we binnenkort met een fertiliteitstraject zouden beginnen, probeerden mijn man en ik tegen beter weten in op de natuurlijke wijze zwanger te worden. Ondanks de wetenschap dat het een uitdaging zou worden, was het altijd een tegenvaller als we weer een negatieve zwangerschapstest in onze handen hadden.
“Mijn man had zijn sperma al ingeleverd, we zouden in april beginnen. In maart gingen we op reis om nog even bij te tanken.” Tijdens die vakantie zagen Shelly en haar man twee streepjes op de zwangerschapstest verschijnen. “We konden het niet geloven. Sinds ik me kan herinneren, zeiden mensen ‘Jij kunt nooit kinderen krijgen’. Dit had ik niet durven dromen!”
Na een maagverkleining krijg je altijd medische begeleiding in het ziekenhuis. “Dit was geruststellend, vooral omdat de artsen me verzekerden dat mijn zwangerschap gewoon normaal verliep. Onze dochter kreeg haar vitaminen via mij, wat een opluchting was.” Toch vond Shelly het niet fijn om zwanger te zijn. “Ik was zo ongeduldig en kon niet wachten om mijn dochter te ontmoeten!” Na negen maanden was het eindelijk zo ver. “Toen ik mijn dochter voor het eerst vasthield, voelde ik me compleet. Ik was zo trots op mezelf en mijn lichaam!”
“Hoewel ik blij ben mijn verhaal te delen, doe ik dat vooral om andere vrouwen te helpen. Herken je jezelf of iemand anders (bijvoorbeeld je dochter) in mijn verhaal? Zoek dan hulp, want het kan veel leed besparen. Bij PCOS wordt vaak snel naar de pil gegrepen, maar als ik eerder een maagverkleining had gehad, had ik misschien nooit 150 kilo gewogen, jarenlang gebloed en zoveel hormonen geslikt. De onzekerheid door onwetendheid is het zwaarst; het is vreselijk om niet te weten waarom je aankomt. Mijn hoop is dat mijn verhaal andere vrouwen helpt om deze moeilijke weg te vermijden.”
*De naam is uit privacyredenen gefingeerd en bekend bij de redactie.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
