Miriam maakt inktportretten: ‘Met verf gooien bleek niet handig met kleine kinderen’

Tessa Heselhaus

15 mei, 2022 - 06:37

Leestijd: 3 minuten

“Gooien met verf, met mijn handen op het doek slaan, de structuren voelen: acrylverf was helemaal mijn ding. Tot ik moeder werd – onder de verf zitten en een baby troosten bleek nogal een slechte combinatie. Ik moest noodgedwongen mijn kwasten neerleggen en dat was moeilijk. Natuurlijk genoot ik intens van Gideon, maar wat had het leven voor zin als ik mijn creativiteit niet kon uiten? Klinkt heftig, maar zo voelde het wel. Zonder kunst ben ik niet compleet. Dan word ik onrustig, verdrietig. Mensen om me heen zeiden: ‘In de tropenjaren kun je niet alle ballen hooghouden,’ en: ‘Het is toch maar een hobby, het komt later wel weer.’ Dat deed pijn – het exposeren in galerieën leverde weliswaar nog weinig op, maar mijn schilderijen voelden niet als ‘bijzaak’.

Experimenteel

Na de komst van Viktor was ik ervan overtuigd dat ik alleen een goede moeder kon zijn als ik mezelf kon zijn. Voor mijn passie durfde te gaan, en daarin ook een voorbeeld kon zijn voor mijn kinderen. Ik ging op zoek naar een techniek die te combineren was met mijn gezin. Dat werd Oost-Indische inkt, nadat ik daarvan een tekening had gevonden uit mijn tijd op de kunstacademie.

Lees ook: Werk en moederschap combineren? Zó doe je dat volgens Kelly Weekers en Moniek van Rheenen >

Inkt is eigenwijs: het stroomt alle kanten op. Dat experimentele, niet weten wat voor eindresultaat je krijgt, boeide me. Al snel zat ik met een inktpotje te experimenteren aan de tuintafel terwijl de kinderen om me heen speelden. Geen grote doeken en potten verf, en als ze elkaar in de haren vlogen hoefde ik alleen mijn penseel af te spoelen. Inmiddels maak ik inktportretten voor particulieren van foto’s die zij aanleveren. Ook is er werk van mijn hand gepubliceerd in een tijdschrift en heb ik meegewerkt aan een tv-programma.

Creativiteit

Dat ik dankzij mijn kinderen ben geswitcht van techniek en daarmee succesvoller ben geworden dan ik ooit had durven dromen is fantastisch. Bij henzelf zit het creatieve er ook al duidelijk in. Viktor kan drie uur lang ongestoord kleuren en Gideon zette als peuter geen krassen op papier, maar tekende meteen abstracte velden. Denkend in vlakken, in plaats van lijnen. Of ze later in mijn voetsporen zullen treden? Gideon wil voetbaltrainer worden en Viktor oma, ‘want dan hoef je niet te werken’. Maar er is nog hoop, want hun toekomstdromen veranderen met de dag.” Dit portret staat in Kek Mama 04-2022.