Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Lara (36) is getrouwd met Gijs (39) en moeder van Lillian (9), Sebastiaan (8) en Jasmijn (6).
Gijs en ik zijn een match made in heaven. Al bijna twaalf jaar. Er is alleen één ding waarin we wezenlijk van elkaar verschillen, en dat is onze liefde voor dieren. Of eigenlijk: zíjn liefde voor dieren, en mijn gebrek daaraan. De kat van de buren: ik verzorg hem zonder morren. De hond van mijn zus: enig – als ik hem niet hoef uit te laten. Mijn eigen huis houd ik liever diervrij. Vanwege de haren. Interieurverstorende meubelstukken als hondenmanden en krabpalen. En bovenal: vanwege de vrijheid die huisdieren je kunnen ontnemen. Gijs werkt fulltime, ik ben thuisblijfmoeder. Maar in de weekends zijn we vaak weg, en met de sportschema’s van de kinderen zijn we na schooltijd ook zelden op de bank te vinden.
Maar nu heeft Gijs ze een puppy beloofd. Sterker nog: hij heeft hem al gereserveerd. Huisdieren zijn al jaren onderwerp van gesprek bij ons thuis. Een kat was nooit een optie, vanwege een allergie bij Sebastiaan. Konijnen idem dito, want die beestjes trekt hij wel, maar het hooi in het hok niet. Tegen honden kan hij wel, kwam uit de laatste allergietest, nu twee jaar geleden. Je begrijpt: dat was meteen vier tegen één, en meeste stemmen gelden. Dus zeurt het hele gezin me al twee jaar de oren van mijn kop over een puppy.
Lees ook:
‘Moet ik mijn zoon (8) toestaan in een jurk naar school te gaan?’ >
Ik werp steevast dezelfde argumenten tegen. De kinderen zitten vijf dagen per week op school en papa werkt, dus wie kan dat beest minimaal drie keer per dag uitlaten? Precies. Bovendien: een puppy blijft geen puppy, en zodra het een sterk, aan de lijn trekkend, niet-luisterend schepsel wordt, dat óók gewoon uit moet als het regent en donker is, vinden de kinderen er geen bal meer aan. Hij kan niet zomaar mee op elk weekendje weg en hondenpensions kosten een godsvermogen – om over dierenartskosten en voer nog maar te zwijgen. Ons huis ís al zo vol met z’n vijven, moet daar echt nog een dier bij dat het grootste deel van de bank bezet?
Een paar weken geleden was ik het gezeur helemaal zat. Doodmoe en zonder er echt bij na te denken, riep ik: ‘Weet je wat, als jullie nóg twee jaar aan mijn kop blijven zeuren over dat beest, dan regelen jullie het maar; ík steek er geen poot naar uit.’ Maar in plaats van dat ze daar de praktische bezwaren van zouden inzien, zagen ze het blijkbaar als toestemming.
Vorige week kwam ik terug van een weekendje weg, en zodra ik de voordeur opende, vlogen de kinderen in mijn armen. ‘Hij is zó cute, mam!’ ‘Pas vier weken!’ ‘Over zes weken komt hij al!’ ‘En ik mag hem uitlaten!’ De kinderen buitelden over elkaar met enthousiaste verhalen. In mijn afwezigheid waren ze naar een nest puppy’s gaan kijken, een beetje type Friese Stabij, en omdat er veel animo was voor de beestjes, had Gijs er maar meteen één gereserveerd.
Ik dacht dat ik gek werd. Ik toverde een vertrokken glimlach op mijn gezicht, en zodra de kinderen in bed lagen, vlogen de borden zo ongeveer door het huis. Want hoe wil Gijs dit in hemelsnaam gaan aanpakken? Er is maar één mogelijkheid: ik moet toch grotendeels alleen voor die hond zorgen. Dát was niet de afspraak, maar ondertussen verheugen de kinderen zich op een puppy, die ze zelfs al hebben vastgehouden en geknuffeld, én een naam hebben gegeven.
Natuurlijk zie ik ook de voordelen, qua family time op het strand, beweging, de band tussen kind en huisdier en de ontwikkeling van hun verantwoordelijkheidsgevoel. Maar ik wil het écht niet. Ik vind het een inbreuk op mijn leven en vrijheid en Gijs heeft het me gewoon opgedrongen. Maar mijn kinderen ondanks hun euforie, hun hartenwens ontnemen, maakt mij de wreedste moeder op aarde. Of kan ik ze hun hond alsnog ontzeggen?
Meer dilemma’s? Volg ons op Facebook.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
