Paulien Zwart (42) is autocoureur. Ze is getrouwd met Tom en moeder van Carmen (14) en Rocco (10).
“Na zeven jaar stapte ik afgelopen zomer op het circuit van Assen weer in een raceauto. Meteen voelde ik die kick van vroeger. De adrenaline, het hard gaan, het willen winnen, het sneller kloppen van mijn hart bij de start. Op een recht stuk haalde ik wel tweehonderd kilometer per uur. Heerlijk, ik was meteen weer verslaafd. En ik bleek eigenlijk nog steeds zo goed te kunnen racen als vroeger. Na twee keer vijftig minuten was ik bij de finish zo gesloopt dat ik moest huilen. Maar ik behaalde wel mooi een tweede en een derde plaats.
Mijn vader racete op hoog niveau en op die manier rolde ik erin. Op het circuit van Zandvoort ontmoette ik mijn man, coureur Tom Coronel. We gingen samenwonen, kregen kinderen en ik ging aan de slag voor zijn bedrijf in de racewereld. In de jaren dat de kinderen nog klein waren stond het racen voor mij op een laag pitje. Maar steeds vaker begonnen zowel Tom als de kinderen te vragen: ‘Waarom race jij eigenlijk niet meer?’ Mijn antwoord was steeds: ‘Omdat ik geen tijd heb én omdat ik bang ben dat ik het niet meer kan.’
Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Dat bleek dus onzin. Ik kwam erachter dat ik het nog niet verleerd was. Spannend was het wel, die eerste paar keer dat ik weer achter het stuur van een raceauto zat. Op het vernieuwde circuit van Zandvoort vond ik het maar wat fijn dat Tom in de bijrijdersstoel zat. De muur in een van de bochten staat zo dicht langs de baan dat je hem bijna aanraakt met je spiegel. Ik durfde niet vol gas te geven, uit angst dat ik tegen die muur zou knallen. Vroeger had ik daar helemaal niet over nagedacht – ik ging gewoon.
Dat ging helaas ook weleens mis. Zo crashte ik in 2004 in Frankrijk bijvoorbeeld zo hard, dat ik mijn bekken en mijn enkel brak. Als ik in de auto zit, denk ik niet aan mijn kinderen. Maar mijn risico’s neem ik tegenwoordig wel gecalculeerder dan vroeger. Platliggen vanwege een blessure kan eenvoudigweg niet als je een druk gezinsleven hebt.
Onze jongste, Rocco, was zes toen hij voor het eerst met Tom een rondje mee mocht op het circuit. Hij is gek op racen en doet veel aan karten. Stiekem kan hij ook al aardig rijden in een gewone auto. Carmen houdt meer van paardrijden, maar doet het ook behoorlijk achter het stuur. Soms is dat best makkelijk – dan heb ik de auto nodig en zegt Tom tegen ze: ‘Kan een van jullie de auto vast voorrijden, want mama moet zo weg.’ Beetje maf natuurlijk, maar ze doen het wel.”
Dit portret staat in Kek Mama 03-2021.
Lees ook
Marieke doet aan ijsklimmen: ‘Het gaat nooit mis, maar ik kom niet zonder blauwe plekken thuis’ >
Als ouder probeer je alles zo goed mogelijk te doen voor je kind. Maar wat als je goede intenties onverwacht botsten met de – soms bijzondere – schoolregels? Isa ontdekte dit op de harde manier toen een onschuldige waterfles voor drama zorgde.
Jij hebt geen reden nodig om je kind te verwennen met het nieuwste van het nieuwste. Herkenbaar? Moeders met deze sterrenbeelden shoppen wel heel veel voor hun kinderen.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Sophia (30) zich af: hoe maak ik mijn schoonmoeder bewust dat mijn dochters twee verschillende kinderen zijn en niet van dezelfde cadeautjes houden?
Bizarre, hormonale of gewoonweg crazy aankopen. We doen ze allemaal weleens. Wekelijks vertelt een moeder aan Kek Mama over haar grootste, duurste of vreemdste miskoop. Deze keer Chantal (35) die een dure winterjas kocht voor haar dochter.
Lisa van den Akker (34) is moeder van vier kinderen én hoofdredacteur van Kek Mama. Regelmatig schrijft ze een column over haar avonturen en gedachtes als moeder van een gezellig, maar ook chaotisch gezin.
Anouk is trotse echtgenote van Erwin en mama van vier meiden: Aurélie (10), Emeline (8), Vieve (7) en Lilou (4). In hun levendige huishouden is het soms één en al chaos, maar liefde, gelach en spontane dansfeestjes voeren steevast de boventoon. Anouk deelt vol enthousiasme haar avonturen in het ouderschap.
