De microdosing-hype gonst al het tijdje rond. Het nemen van minihoeveelheden psychedelica zou wonderen doen voor je creativiteit en concentratie. Meer grip op het leven zonder in een trip te belanden, dat leek Chiara wel wat. Maar sinds ze moeder is, zet ze er toch meer vraagtekens bij.
Op een doodnormale donderdagavond sta ik bij mijn nicht thuis, die vier deuren verderop woont, te kokkerellen. Ik trek de koelkast open en pak de verse groenten die we eerder op de markt kochten. Plots valt mijn oog op een zilveren verpakking met kleine, bruine bolletjes erin. “Wat is dit nou weer?”
Het blijken geen konijnenkeutels, maar microdosing truffels. Tijdens het eten kletsen we verder over hoe die truffels haar helpen bij haar focus. Met een eigen bedrijf en ADD is een hulpmiddel voor haar meer dan welkom. Ik raak nieuwsgierig en vraag me af of dit iets voor mij, chaoot in hart en nieren, is. “Je kan het altijd proberen”, zegt mijn nicht en diezelfde avond plaats ik een bestelling.
Die maandag erop pak ik zo’n bruin bolletje uit mijn eigen koelkast. Getsie, dit is allesbehalve lekker. Het gaat ook niet om de smaak, maar om het effect, denk ik bij mezelf. De eerste week merk ik niets, maar na een maand of twee lijk ik meer focus te hebben. Ik spring niet van de hak op de tak, maar pak taken om de beurt aan. Ik hik niet tegen deadlines aan, maar houd tijd over voor om extra concepten te bedenken. Na een lange dag werken en mijn sportsessie, plof ik niet meer neer op de bank om te Netflixen, maar schrijf ik een gedicht, luister ik aandachtig naar een podcast of lees ik een boek.
Maar dan… Word ik misselijk. Krijg ik hoofdpijn en kramp in mijn buik. Zijn het bijwerkingen? Nope, die twee roze streepjes duiden op iets anders. De in plastic verpakte truffels deponeer ik in de prullenbak, want als ik straks moeke ben, kan ik toch niet meer microdoseren. Of wel?
Dat is de vraag die me nog steeds – mijn zoontje Joah is inmiddels 16 maanden – bezighoudt. Want juist nu ik 239.812.838 ballen tegelijkertijd moet hooghouden, en het moederschap de moeilijkste opgave ooit lijkt, kan ik wel een helpende hand uit de natuur gebruiken. Maar is dat wel verstandig?
Ik leg deze vraag voor aan Eva Ehrlich, publieksvoorlichter bij het Trimbos-instituut. Microdosing (of in het Nederlands: microdoseren), vertelt Ehrlich, is het nemen van minimale hoeveelheden van een drug – denk aan 5 tot 10 procent van wat je normaal zou innemen. Het is een methode om te profiteren van de voordelen van psychedelica zoals paddenstoelen, truffels en LSD, zonder overweldigd te worden door de intense effecten die ze kunnen veroorzaken. De trend is overgewaaid uit Amerika, vooral dankzij sociale media, maar het is lastig te zeggen hoeveel mensen er precies aan meedoen. Het lijkt wel aan populariteit te winnen. Hoewel het in Nederland nog vrij underground blijft, tonen vooral millennials interesse, nieuwsgierig naar de effecten zonder volledig in een trip te belanden.
Een ‘gewone’ dosis neemt je mee naar een andere realiteit, waarbij de wereld om je heen transformeert. Hoewel niet iedereen hallucineert, kunnen je zintuigen worden verstoord: bomen lijken tot leven te komen, kleuren verschijnen anders en je perceptie van tijd vertraagt vaak aanzienlijk. Aan de andere kant hebben we microdoseren, waarbij je een kleine dosis inneemt voor subtiele voordelen zoals een verbeterde stemming, verhoogde creativiteit, meer energie en betere concentratie. Nee, je gaat dus geen kaboutertjes zien, maar of de positieve effecten van microdoseren kloppen blijft ook onduidelijk. Hoewel sommige onderzoeken positieve effecten, zoals een gemoedelijke stemming en meer focus, hebben aangetoond, lijken deze na verloop van tijd te vervagen. Dus, is microdoseren eigenlijk gewoon een placebo-effect? Die vraag blijft onbeantwoord.
Hoewel microdoseren in principe niet leidt tot lichamelijke afhankelijkheid, benadrukt Erhlich een interessant punt: “Fysieke ontwenningsverschijnselen zijn niet aan de orde bij microdoseren, maar soms kan het voelen alsof je niet goed kunt functioneren zonder die kleine boost. Het is een subtiele vorm van afhankelijkheid waarbij je misschien geneigd bent om altijd dat extra steuntje in de rug te willen hebben.” Volgens Erhlich is het belangrijk om te onthouden dat het oké is om niet altijd op je best te zijn: “We hebben allemaal weleens een mindere dag of momenten van verminderde concentratie. Dat hoort nu eenmaal bij het leven en vooral het moederschap.”
Ze vergelijkt het met het idee van minder hooi op je vork nemen: “Het leven is niet altijd perfect en dat hoeft ook niet. Soms is het gewoon een kwestie van de lat iets lager leggen.” En voor degenen die toch de drang voelen om te microdoseren, heeft ze een advies: “Wacht tot je de verantwoordelijkheid voor de kinderen even kunt loslaten. Het is lastig om de juiste dosis te bepalen. Te veel nemen kan leiden tot een trip, wat heel beangstigend kan zijn, vooral als je achter het stuur kruipt of voor anderen moet zorgen. En, vindt Ehrlich, het is ook vreemd als kinderen weten dat je drugs gebruikt, zelfs als het maar een kleine dosis is. Het kan hun perceptie van drugs veranderen en de drempel verlagen om later zelf te gaan experimenteren.”
Kortom: moeders van jonge kinderen moeten goed nadenken voordat ze starten met microdosing. “Het is belangrijk om te beseffen dat microdosing geen wondermiddel is,” vertelt Erhlich. “Hoewel er geen fysieke verslaving op de loer ligt, kunnen er wel risico’s zijn, vooral als het gaat om het verergeren van bestaande psychische klachten. Zwangere vrouwen, vrouwen die borstvoeding geven, mensen die deelnemen aan het verkeer, werken met gevaarlijke machines en mensen die medicatie gebruiken, wordt over het algemeen afgeraden om te microdoseren vanwege de mogelijke risico’s.”
“Je gaat geen kaboutertjes zien, maar of de positieve effecten kloppen blijft ook onduidelijk”
Mogelijke risico’s? Tja, ik was voordat ik moeder werd ook niet vies van een hulpmiddel. Eerst ervaren, dan zien we wel verder, was mijn motto. Ik bespreek mijn twijfels met een goede vriendin die moeder is van drie meiden. “Ik denk erover na om weer te microdoseren”, val ik met de deur in huis. “Met Joah?!”, antwoordt ze met grote ogen.
Ze vindt het bizar dat ik microdosing wil gebruiken als oplossing voor mijn vermoeidheid. “Neem een extra bak koffie”, zegt ze. Het idee alleen al om hallucinerende middelen, al is het een minidosis, in te nemen met een kleintje vindt ze maar niets. “Wat nou als het misgaat? Wat als je verslaafd raakt of blijkt dat het schadelijk is als je het een tijdje gebruikt? Hoe wil je het later uitleggen aan Joah? Als hij straks thuiskomt met een jointje, mag jij niet met je vinger wijzen. Wees verstandig en wees vooral een rolmodel”, adviseert ze me.
Haar reactie is even slikken, maar na talloze gebroken nachten, confrontaties met meer dan 200 griepvirussen en de welbekende sprongetjes, klinken verbeterde slaap, energie en focus me als muziek in de oren. Ik moet meer weten en daarom ga ik in gesprek met een andere collega in het moederschap.
Freke, een 37-jarige powermom uit Haarlem, gooide het roer om toen ze tijdens haar tweede zwangerschap een flinke innerlijke make-over onderging. “Ik dacht bij mezelf: die zakelijke wereld, dat is het gewoon niet meer. Maar wat dan wel?” Haar nieuwe weg startte verrassend genoeg op een doodnormale dag terwijl ze wat aan het scrollen was op social media. “Plotseling stuitte ik op een bericht van een vrouw die microdoseren begeleidt, en ik dacht meteen: bingo!” Met haar eerdere positieve ervaringen met volledige doses psychedelica in gedachten, ging Freke ervoor.
Het leek alsof het universum een handje hielp toen Freke haar eerste portie truffels nam op dezelfde dag dat de lockdown begon. Als mede-eigenaar van een horecabedrijf met drie restaurants en een groothandel, ervoer ze plotselinge financiële druk. ‘Eerlijk gezegd dacht ik dat ik niets zou voelen van de microdoseren, maar die avond zat ik op de bank en kon ik plotseling niet meer stoppen met huilen. Het voelde als een enorme opluchting, alsof er eindelijk ruimte was voor al het verdriet en de vermoeidheid die ik had weggestopt. Normaal gesproken zou ik gewoon doorgaan, in overlevingsstand, maar nu kon ik gewoon even zijn.”
Na een paar weken begonnen de positieve effecten van de microdoseren eindelijk door te dringen, en Freke voelde zich steeds beter in staat om haar emoties te reguleren en volledig in het moment te leven. De grootste shake-up voor Freke? Dat is zonder twijfel hoe ze haar moederschap aanvliegt.
“Ik ben echt een andere moeder voor mijn jongste dan voor mijn oudste”, deelt ze eerlijk. “Bij de eerste bleef ik maar doorgaan op dezelfde manier. Ik zag het runnen van een eigen bedrijf en moeder zijn als een soort belemmering. Voortdurend moest ik mezelf verantwoorden en excuses maken: ‘Sorry, ik kan niet tot 18.00 uur werken, dan heb ik thuis een crisis.’ Ik vond het lastig om grenzen te stellen, maar bij mijn jongste kon ik eindelijk nee zeggen. Als ik met werk bezig was, kon ik me veel beter concentreren op wat echt belangrijk was. En als ik met mijn dochter was, was ik er ook écht voor haar. Ik leefde meer in het moment. En geloof het of niet, maar ik heb nu zoveel meer geduld”, lacht ze terwijl ze vertelt over haar jongste dochter die midden in de beruchte ‘twee is nee’-fase zit. “Het jaagt me niet meer op. Integendeel. Ik begrijp nu beter wat er in haar hoofd omgaat en ik speel met haar in plaats van slechts toe te kijken. Voorheen zat ik constant vastgeplakt aan mijn telefoon, ik was altijd aan het werk. Een kind merkt gewoon dat je er niet volledig voor haar bent.”
En dan is er nog het aspect van rolmodel zijn voor haar dochters. “Voorheen vond ik het moeilijk om mijn emoties te tonen. Ik wilde mijn kinderen voortdurend vermaken om maar niet met mijn eigen emoties te hoeven dealen. Ik deed alsof ik zin had om met mijn dochter te spelen, maar mijn hoofd zat eigenlijk ergens anders. Nu ik aan microdosing doe durf ik eindelijk die emotionele uitbarstingen te omarmen. Ik spreek gewoon uit wat ik voel. ‘Mama is boos, verdrietig, gefrustreerd, omdat…’ En mijn dochter pikt dat op. Ze voelt zich niet meer onzeker over haar emoties. Haar zelfvertrouwen groeit.”
Niet alleen haar meiden, maar ook haar man plukt de vruchten (uhh schimmels) van Frekes microdoseren. “We zijn veel meer verbonden en begripvol naar elkaar toe”, legt ze uit. “Als hij na een slechte nacht niet lekker in zijn vel zit, benader ik hem ’s ochtends veel liever en zachter. We zijn vaak geneigd om geïrriteerd of boos te reageren, omdat we zelf ook moe zijn, maar nu maken we ruimte voor elkaars emoties. Ieder stukje verdient aandacht.”
“Komt dat allemaal door het microdosing?” vraag ik haar. “Ja, maar niet direct”, verklaart Freke. “Mensen verwachten vaak een ervaring vol unicorns en regenbogen, maar microdoseren is eerder een duwtje in de rug dan een oplossing voor al je problemen. Het opent je voor meer emoties en confrontaties met jezelf, maar het is niet voor iedereen. Sommigen vinden het onzin en eerlijk gezegd hebben ze daar ook een punt. We hebben tenslotte de kracht om veel zelf te doen, maar in een wereld vol prikkels is het retemoeilijk en kan wat natuurlijke hulp soms van pas komen.”
“Microdoseren is eerder een duwtje in de rug dan een oplossing voor al je problemen”
Terug naar het moment waarop Freke wat rond scrolde en geïnspireerd raakte door een vrouw die mensen begeleidt bij microdosing, want dat doet Freke nu zelf. De feedback die Freke ontvangt van de moeders die ze begeleidt? “De meest voorkomende terugkoppeling is dat ze minder gehaast zijn. Ze gaan niet langer achteloos aan het leven voorbij en het kan ze echt niet schelen als ze een minuutje later op een belangrijke afspraak aankomen.”
“De oudste vraagt weleens wat voor werk ik doe. Ik leg dan uit dat ik met medicijnen uit de natuur werk, en zo voelt het voor mij ook. Voor mijn dochter is het ook niet gek. Ze vertelt vol trots dat mama mensen helpt zich beter te laten voelen.”
Voor Freke zat dat ’m vooral in relatie tot haar kinderen. “Voor mij betekende dat mijn kinderen op de eerste plaats zetten. Voor anderen kan het juist betekenen dat ze meer tijd voor zichzelf nemen. Er is geen goed of fout, zolang je maar je grenzen bewaakt. Het draait niet om het oplossen van problemen, maar om het accepteren van wat er is en ernaar handelen.”
Het gesprek met Freke heeft me de ogen geopend voor een nieuwe poging. Of ik dat specifieke pad zal bewandelen is nog steeds de vraag. Op dit moment blijf ik nog even op de drempel staan, zonder de hulp van kaboutertjes, en accepteer ik dat de tropenjaren, zacht uitgedrukt, behoorlijk intens zijn.
Dit artikel staat in de nieuwste Kek Mama special.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Ruzie met je partner, het overkomt de beste. Of het nu gaat om een niet-opgeruimde sok, een ruzie om een vuilniszak of de thermostaat die op de verkeerde stand staat, kleine irritaties kunnen zomaar escaleren. Dat weet Valerie (26) als geen ander.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (7 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: hoe een zieke peuter zorgt voor het terugschieten in vaste rolpatronen.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
She’s baaaaack, zoals Selma Omari zelf zegt in de trailer van haar realityshow Selma; Op mijn manier. In het nieuwe seizoen volg je haar uitdagingen in het alleenstaande moederschap. “Ik vind het moeilijk, ik heb het onderschat.”
Sanne is bekend van haar sketchvideo’s op haar Instagramkanaal @laviesanne. Ze is moeder van James (9), Isé (6) en Amélie (2).
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
