Beeld: Shutterstock
Maartje maakt zestig uur per week, Charlottes agenda is elke dag een uitdaging en Sanne is verslaafd aan haar werk. Worden ze gewoon gelukkig van. Althans, meestal.
Charlotte Broekman (46) is Head Content & Communication B2B bij VodafoneZiggo. Ze is moeder van een zoon van 13 en twee dochters van 11 en 8. Ze werkt meer dan 40 uur per week.
“Op vrije dagen ben ik onrustig omdat ik nog werk te doen heb. Dan log ik snel even in om mails weg te werken, daarna heb ik pas rust. Maar het gevaar bestaat dat ik dan doorga met werken, er is altijd wel iets te doen. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen, maar ik ben ook gek op mijn werk. Ik krijg er energie van om met mijn team doelen te stellen en die nog voor elkaar te krijgen ook. Ik ben er niet voor geboren om fulltime bij de kinderen te zijn en de hele dag leuke en creatieve dingen te doen. Daarom heb ik nooit overwogen om minder te gaan werken. Integendeel: na mijn zwangerschapsverlof vond ik het elke keer heel fijn om weer aan het werk te gaan.
Ik kan niet ontkennen dat ik soms op mijn tandvlees loop. Zeker toen de kinderen kleiner waren was het soms zwaar, ook omdat mijn man meer dan fulltime werkt als directeur marketing en communicatie bij een multinational. Ik werd gek van het gehaast en het gesleep met mijn laptoptas richting de opvang, waarna de kinderen vermoeid en hyper aan de eettafel zaten.
Toen de oudste twee op de basisschool zaten, besloot ik het anders aan te pakken. We schakelden een oppas aan huis in die ook meteen de avondmaaltijd kookt. Dat scheelde zo veel stress. Als ik nu thuiskom zijn de kinderen veel relaxter en kan ik ze direct aandacht geven, in plaats van ruzies te sussen en snel een pasta in elkaar te flansen.
Lees ook
Mama houdt van hard werken: ‘Ik ben geen type dat elke middag cupcakes bakt met de kinderen’ >
Soms twijfel ik of ik het allemaal wel goed doe: de combinatie van werk, kinderen, mijn man en vrienden. Dan kom ik ’s morgens beneden en heeft mijn elfjarige dochter al de tafel gedekt en zit ze rustig een boterham te eten. Had ik daar niet bij moeten zijn? Maar tegelijk ben ik trots op haar zelfstandigheid. En ik haal er energie uit dat we het wel maar mooi met z’n vijven allemaal voor elkaar krijgen. Dat maakt me heel gelukkig. Zelf ben ik grotendeels zonder moeder opgegroeid, dus ik ben allang blij dat ik er überhaupt voor mijn kinderen kan zijn.
Toch is mijn agenda een stressvolle uitdaging. Ik heb veel afspraken staan, ook privé. Waar ben ik mee bezig, denk ik soms. Maar als ik naar de afgelopen dagen kijk: twee van de drie afspraken had ik zelf geïnitieerd. Die drukte zoek ik zelf op, hoewel ik er weleens van baal dat ik niet al mijn rollen optimaal kan vervullen. Een dag heeft gewoon te weinig uren.
Soms zegt mijn man als ik ’s avonds weer eens op mijn telefoon zit te werken: ‘Leg dat ding nou eens weg!’ Maar daar komt dan verder geen ruzie of discussie van, hij kent mij als geen ander. Mijn eerste reactie is meestal: ‘Laat me nou maar’, maar daarna denk ik: o ja, hij heeft eigenlijk wel gelijk.”
Dit artikel staat in Kek Mama 03-2019.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
