Beeld: Unsplash
Als het werk Liza boven het hoofd groeit, snuift ze cocaïne. “De dag erna vul ik knetterbrak de broodtrommels.”
Liza (38) heeft een man, een zoon (7) en een dochter (11) en een administratiekantoor aan huis.
“Het was rond middernacht. Ik staarde naar mijn computerscherm en vocht tegen de slaap. Boven sliep mijn gezin, ik moest nog uren werken. Mijn oog viel op het toilettasje in een openstaande archiefkast. Onze stash, noemen mijn man Coen en ik het gekscherend, want meestal is dat tasje leeg. Die avond zat er een pakje cocaïne in, overgebleven van een wilde avond stappen, een paar weken daarvoor. Voor me lag een stapel werk. Mijn ogen draaiden van vermoeidheid. De lijst met taken die ik nog moest verrichten leek oneindig. Ik legde een lijntje neer, viste een limonaderietje van de kinderen uit de keuken, knipte er een stukje af en snoof het poeder met één lange haal op. Binnen een paar minuten was ik scherp, en werkte ik in moordtempo mijn werk weg. Foutloos. Stuiterend dook ik om vier uur ’s nachts mijn bed in.
Coen en ik kennen elkaar sinds onze studententijd. We slikten toen weleens xtc, maar alleen op grote dance events. We studeerden keurig op tijd af, trouwden en kregen kinderen. Drugs zwoeren we af. Onverantwoord, vonden we, met kleine kinderen en carrières. Een afgerond tijdperk: been there, done that, dat idee. Bovendien heb ik jarenlang borstvoeding gegeven, dan gebruik je al helemaal niet. Toen Coen twee jaar geleden vierde dat hij veertig werd, nam een van onze vrienden wat coke mee. In onze vriendenkring houden we wel van een feestje. Die avond sprongen we voor het eerst sinds jaren weer eens uit de band. We hadden de tijd van ons leven. De kinderen uit logeren en wij weer even de onbezorgde feestbeesten van toen. Sindsdien doen we een of twee keer per jaar gezamenlijk een pilletje of lijntje. Niemand van onze vrienden die het in zijn hoofd haalt daar structureel mee door te gaan, niemand die dat van de ander zou tolereren. Ik slik amper een paracetamolletje als ik ziek ben.
Een administratiekantoor aan huis klinkt heel praktisch, maar is lastig draaiende te houden wanneer de kinderen na drie uur ’s middags door het huis rennen met vriendjes. Die willen eten en drinken en aandacht. Ik doe zo veel mogelijk onder schooltijd, maar krijg in die uren niet alles af. Daarom vertrek ik elke avond naar mijn kantoor zodra de kinderen op bed liggen en Coen onderuithangt voor de buis. Ik drink een paar dubbele espresso’s en ga aan het werk. Maar eens in de zoveel tijd groeit al dat werk me boven het hoofd. Als de stress en het slaapgebrek me te veel worden, zwicht ik. Sinds die eerste keer in mijn kantoor, zo’n anderhalf jaar geleden, gebruik ik ongeveer twee keer per maand. Nooit meer dan twee of drie lijntjes per avond. Als ik het zo zeg, klinkt het niet eens zo buitensporig. Maar het is wel om de week. Dan ben je een ervaren gebruiker.
Lees ook ‘Mijn man is verslaafd aan seks’ >
Coen heeft geen idee, en daar voel ik me ongelooflijk schuldig over. Zeker wanneer ik de ochtend na een nachtje doorhalen knetterbrak de lunchtrommels voor de kinderen vul, en hij nog natolt van de woeste vrijpartij waarvoor ik hem een paar uur eerder wakker maakte. Die coke slaat nogal op je libido. Om ervoor te zorgen dat ik toch slaap na een paar lijntjes, neem ik tegenwoordig een oxa of temazepam. Daardoor voel ik me de volgende dag nog een beetje mens.
Ik weet dat ik me op een hellend vlak begeef. Het is lastig het bij die twee keer per maand te houden; de verleiding is groot alle moeheid en stress er met één simpel lijntje uit te krijgen. Ik ben doodsbang dat ik binnenkort het loodje leg, want die rommel is funest voor je hart. Maar ja, relativeer ik dan meteen: de één neemt eens in de zoveel tijd een lijntje tijdens het stappen, ík werk er een avond op door. Ik hang echt niet dagelijks in het portiek van de plaatselijke dealer, gebruik niet wanneer ik in mijn eentje voor de kinderen zorg, begeef me niet in duistere kringen en ik raak er niet door in geldproblemen.
Een kennis stopt me af en toe wat toe en in ruil daarvoor neem ik hem eens mee naar het café of geef ik hem de twintig euro die zo’n pakje kost. Doe ik met gemak een maand mee; roken is duurder. Al schoof diezelfde kennis me onlangs een metalen pijpje toe dat speciaal bedoeld is om cocaïne door te snuiven. “Cadeautje voor mijn pretvriendinnetje”, zei hij. Weet hij veel dat ik het niet voor de lol gebruik, maar puur om mijn hoofd boven water te houden. Ik was er nog blij mee ook.
Ik overweeg weleens Ritalin te proberen. Schijn je ook ontzettend gefocust en scherp van te raken, en het voelt voor mij toch minder als junkiegedrag dan wanneer ik een lijntje neem. Beter voor mijn psychische gesteldheid ook, want de stress wordt er niet minder van dankzij die coke. De drug werkt op je dopaminehuishouding, waardoor je je opgewekt, actief en zelfverzekerd voelt. Het rommelt trouwens ook met de serotonine in je hersenen, waardoor je een gelukzalig gevoel krijgt. Minder dan bij xtc, maar toch.
Tijdens zo’n avond voel ik me fantastisch, maar in de twee dagen daarna kletter ik keihard naar beneden. Dan voel ik me moe en neerslachtig. Heb ik een kort lontje en snauw ik tegen de kinderen. Dat maakt het ook zo link om te gebruiken; dan wil je eigenlijk alleen maar opnieuw een lijntje. Ik voel me verantwoordelijk genoeg daar niet aan toe te geven. Haal het niet in mijn hoofd overdag iets te nemen, want wat als er iets met de kinderen gebeurt? Dat ik op stel en sprong een zieke zoon op moet halen, terwijl ik een minuut daarvoor met mijn neus in de poeder hing? Ik zou mijn kinderen nooit in gevaar brengen. Op de avonden dat ik iets neem, is Coen altijd thuis, en ik doe het pas wanneer iedereen slaapt. Stel je ook voor dat de buurtmoeders erachter komen. Voor je het weet heb je de instanties op je dak.
Ik houd mezelf voor dat er geen man overboord is zolang ik me bewust ben van de gevaren en mijn gebruik binnen de perken hou. Als ik voortdurend als een zombie door het huis zou lopen en mijn kinderen tekort zou doen, zou ik er onmiddellijk mee stoppen. Nu bevind ik me nog in grijs gebied: niemand lijdt er nog onder, en het helpt me de boel op de rit te houden – al kun je je natuurlijk afvragen in hoeverre je de boel op de rit hebt wanneer je er harddrugs bij nodig hebt.
Ik moet er niet aan denken dat Coen ontdekt wat ik voor hem achterhoud. Daarvan kan ik wakkerliggen. Feitelijk doe ik het om ons gezin te onderhouden – al klink ik nu als een junk die zijn gedrag probeer recht te praten. Investeren in drugs om mijn werk vol te houden is de wereld op zijn kop, dat snap ik ook wel. Ik weet zeker dat Coen zou zeggen: ‘Joh Lies, kap met je zaak en zorg lekker fulltime voor de kinderen. Ik werk wel voor twee.’ Ik weet niet of ik dat wel wil horen. Ik heb het gevoel dat ik faal als ik mijn werk niet aankan, en wil die kwetsbaarheid niet tonen. Ook al is een snuif om de boel te verhullen natuurlijk pas écht fout.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
