Mama verdient de kost, papa blijft thuis: ‘Ik hou nu eenmaal van hard werken’

Jorinde Benner

16 mei, 2020 - 11:02

Leestijd: 7 minuten

Angela (29), moeder van Eevon (3) en in verwachting van een dochter, werkt zodat haar man René kon studeren.

“René en ik leerden elkaar kennen toen ik nog studeerde. Ik was 21, hij twee jaar ouder en na de havo blijven hangen in een baantje dat hij niet echt leuk vond. Toen ik drie jaar later afstudeerde en aan de slag kon bij een architectenbureau, keek René met lede ogen toe. Hij gunde mij mijn droombaan, maar had spijt dat hij zelf nooit aan een studie was begonnen. Dat ik kort daarop zwanger raakte van Devon, was niet gepland. Ik was pas 25 en bovenal: ik wilde mijn heerlijke baan niet kwijt. Aan de andere kant: René en ik waren gelukkig samen en wisten zeker dat we ooit kinderen wilden. Dan kwam dat kind wat eerder – nou en?

Thuisblijfouder

‘Als ik nou toch eens aan die studie begon?’ vroeg René op een avond. ‘Dan kun jij fulltime blijven werken, zorg ik voor de baby, en hebben we alleen opvang nodig als ik naar college moet.’ Zo vaak was dat niet, ontdekten we al snel, want veel lessen waren ’s avonds. Hoewel ik hem nogal optimistisch vond – studeren én voor een baby zorgen leken me nogal wat – pakte het wonderwel uit. Devon was een droombaby die het grootste deel van de dag sliep. Mijn zwangerschapsverlof was fantastisch, want René was de volle zestien weken thuis. We hebben het gros ervan straalverliefd op het terras doorgebracht.

Aan het werk gaan viel tegen. Vooral als ik de baby ’s ochtends achterliet met flesjes afgekolfde melk. En nog steeds, wanneer Devon bijvoorbeeld valt en niet om mama roept maar om papa. Aan de andere kant: René is een topvader. Als ik thuiskom na een dag hard werken, heeft hij gekookt en kan ik nog heerlijk spelen met onze zoon. Dan is-ie maar meer een vaders- dan een moederskind; hij houdt echt niet minder van me.

René is inmiddels afgestudeerd en kan zo aan de slag als controller, maar hij wacht nog even. Ik verdien genoeg voor ons samen en hij wil straks ook voor onze dochter zorgen. Zien we na een tijdje wel weer verder. Na vijf jaar als kostwinner word ík misschien wel de thuisblijfouder.”
 

Tegenslag

Dorine (32) wilde na de geboorte van dochter Romy (2) parttime gaan werken, maar toen kreeg haar vriend een ongeluk.

“Ik was 24 weken zwanger toen Joris een auto-ongeluk kreeg. Zijn toestand was niet levensbedreigend, maar hij had gecompliceerde botbreuken en zou lang moeten revalideren. Oké, dacht ik, dit is erg maar hier komen we doorheen. Ergens vond ik het wel gezellig: hij zou de rest van mijn zwangerschap thuis zijn.

De botbreuken herstelden sneller dan verwacht, maar geestelijk ging het niet goed. Joris was vergeetachtig en had helse hoofdpijnen. Een whiplash, constateerde de arts: binnen twee maanden moest het over zijn. Maar de klachten verdwenen niet. Joris werd gedeeltelijk afgekeurd. Een enorme tegenslag, ook financieel. En nu werk ik dus fulltime. Het kan niet anders.

Ik heb een leuke baan, maar voel me doodongelukkig omdat ik mijn dochtertje mis. En omdat mijn relatie eronder lijdt. In mijn hart neem ik het Joris kwalijk dat ik Romy op werkdagen niet zie. Stom natuurlijk, hij heeft echt niet voor die whiplash gekozen. En anders was híj degene geweest die die dingen had gemist van Romy – iemand moet inleveren.”
 

De Manny

Mariëlle (46) runt een meubelbedrijf en zorgt in haar eentje voor haar vier kinderen.

“Onze fantastische nanny Ponidjo woont sinds vier jaar bij ons. We noemen hem manny. Het is een jongen ja, tot verbazing van veel vriendinnen. Dat ik keihard moet werken begrijpen ze, maar vertrouw ik dat wel, zo’n kerel bij mijn kinderen?

Mijn oudste zoon is twaalf, de jongste zes. Ertussen zitten nog twee dochters. Hun vader heeft ze twee weekenden per maand. Het zou thuis een puinhoop zijn als ik Ponidjo niet had, want ik zit vijftig uur per week op kantoor. Of in het buitenland om een van mijn meubelfabrieken te bezoeken. Minder werken is geen optie: ik heb elke cent nodig met zo veel monden te vullen, een groot huis en een ex die alimentatie wil. Ik prijs me gelukkig dat ik me Ponidjo kan veroorloven. Er zijn genoeg single ouders die net zo hard werken als ik, maar kinderen en huishouden in hun eentje moeten bolwerken. Oók als school weer eens een lesvrije dag heeft of er een kind ziek is. Als ik thuiskom, is mijn koelkast gevuld en is het eten klaar.

Ik vind het niet altijd makkelijk hoor, dat ik zo veel van mijn kinderen mis. Kom ik er na drie dagen achter dat mijn jongste zoon zijn enkel heeft verstuikt. Dan jank ik wel even onder de dekens. Soms ben ik stikjaloers op moeders die elke dag om drie uur op het schoolplein staan, maar als ik eerlijk ben past dat niet bij mij. Ik ben nu eenmaal iemand die graag hard werkt, hoewel een tandje minder erg fijn zou zijn.”
 

Lees ook
Papa is thuis, mama werkt >
 

Een jaar proberen

Annemarie (37) heeft drie kinderen en ruilde van plek met man Wieger.

“Ik vond de babytijd van mijn kinderen heerlijk, maar tegen de tijd dat de oudste naar de basisschool ging was ik er klaar mee. Mijn jongste was één, ik zou nog drie jaar thuis moeten zitten.

‘Dit trek ik niet’, zei ik tegen Wieger. ‘Ik ben niet in de wieg gelegd om de hele dag in mijn eentje voor de kinderen te zorgen.’

Wieger begreep het gelukkig, hij weet dat mijn werk als pedagoog mijn passie is. Bovendien zat hij net in een reorganisatie op zijn werk; de kans was groot dat hij zijn baan zou kwijtraken. ‘We proberen het een jaartje, schat’, zei hij. Ik blijf thuis of ga parttime werken en jij gaat je neus achterna. Wordt een van ons daar ongelukkig van, dan bedenken we gewoon een ander plan.’

Dat is nu twee jaar geleden; onze jongste gaat binnenkort ook naar school en dan gaat Wieger weer werken – tijdens schooluren, dat wel. Ik geloof niet dat onze kinderen last hebben gehad van de wisseling van wacht. Papa is vaker thuis dan mama, dat maakt niks uit. Ze zijn hooguit soms wat vreemd gekleed. Gaat mijn zoon in zijn Spiderman-pyjama naar school of zo. Daar moet ik om lachen, ik vind dat relaxte van mijn man eigenlijk wel goed voor de kinderen. En we geven ook nog eens een goed voorbeeld.”
 

Dierbare tijd

Ruth (35) heeft twee zoons van 6 en 4. Omdat haar vriend Ronald voor zijn zieke vader zorgt, moet zij de kost verdienen.

“Er komt een tijd dat de alzheimer zo ernstig wordt dat mijn schoonvader niet meer zelfstandig kan wonen. Om zijn vader nog even weg te houden uit het verpleeghuis, verzorgt Ronald zijn maaltijden, wast en verschoont hem een paar keer per dag en helpt met boodschappen en andere klusjes. Om die reden is hij tijdelijk gestopt met werken.

Ronald is alleen door zijn vader opgevoed. Ik snap dat hij dit terug wil doen. En het kan, want we redden het op mijn fulltime salaris als verpleegkundige. Het is geen vetpot, maar zolang we het zien als tijdelijke oplossing is het prima – dan maar een keertje niet op vakantie. Gelukkig hoeven we geen buitenschoolse opvang te betalen, want na schooltijd gaan de jongens gezellig met papa mee naar opa. Dit is een dierbare tijd. Ik ben blij dat we dit kunnen doen.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer verhalen over werk en gezin? Volg ons op Facebook.