Beeld: Nine IJff
Maruschka Vis (34) is samen met Ronald (32) en moeder van Pelle (3). Door een val zit ze sinds haar 29e in een rolstoel.
‘‘‘Kan ik ooit moeder worden?’ Dat was de eerste vraag die ik in het revalidatiecentrum stelde nadat ik door een val een lage dwarslaesie had opgelopen. Simpel gezegd heb ik vanaf mijn navel een verminderd gevoel. Ik heb nog wel wat kracht in mijn bovenbenen, maar mijn onderbenen en voeten voel ik nauwelijks.
Volgens mijn artsen was er niets wat mijn kinderwens in de weg zou kunnen staan. Er was in het revalidatiecentrum zelfs een kinderkamer waar ik met een pop alvast kon leren hoe ik een baby kon verschonen en vervoeren. Op schoot bijvoorbeeld, op een voedingskussen, of door een bakfiets te koppelen aan mijn rolstoel.
Lees ook
3x rolstoelvriendelijke uitjes voor kinderen >
Het eerste jaar met Pelle deed ik met twee vingers in mijn neus. Bijna dan. Alleen als ik hem in bad ging doen schoten Ronald of mijn ouders te hulp. Vooral uit veiligheidsoogpunt, maar ook omdat het nogal omslachtig voor mij was: tien keer met een volle emmer van de kraan naar het badje rijden.
In het begin droeg ik Pelle veel in de draagzak. Handig én goed voor onze bonding. Tegenwoordig zit hij meestal op mijn schoot. Tot hij wat ouder is pas ik zijn vrijheid aan, afhankelijk van waar we zijn. Zo laat ik hem in de speeltuin lekker z’n gang gaan, maar geef ik hem op een onbekende plek de keuze: op schoot of met de armband? Die zit aan mijn en zijn pols, verbonden aan zijn tuigje, zodat hij dicht bij me blijft.
‘Wat fijn dat je op hem mag passen’, zei iemand laatst. Een ander dacht een keer dat ik een pop in mijn draagzak droeg. Ik weet dat mensen me niet proberen te kwetsen, dus leg ik zo’n opmerking vrij snel naast me neer. Wel leg ik altijd uit dat het mijn eigen kind is. Ik vind het belangrijk om mensen duidelijk te maken dat je als ouder in een rolstoel heel veel wél kunt. Pelles kamer opruimen, voorleesmoeder zijn op school of met hem basketballen.
Ik heb het geluk dat ik dankzij het gevoel in mijn romp en bovenbenen gemakkelijk een transfer kan maken. Mezelf bijvoorbeeld met één arm vanuit mijn rolstoel op bed tillen terwijl ik met de ander Pelle vasthoud. Zelfs nu hij twaalf kilo is lukt dat nog prima – en ik train er meteen mijn buikspieren mee. Wat heet: in de rolstoel heb ik een mamabuikje, maar als ik rechtop sta een fraai wasbordje.”
Dit portret staat in Kek Mama 16-2021.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.
