Bron: Getty
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Van plotselinge noodgevallen tot hilarische – of juist gênante – situaties: deze vaders vertellen openhartig waarom ze nét niet op tijd waren om hun baby’s eerste ademhaling mee te maken. Eén ding is zeker: ze zullen het nooit meer vergeten.
Sander (37), partner van Ellen en vader van Nina (6):
“De bevalling duurde lang. In de ochtend gingen we richting het ziekenhuis en in de avond zaten we er nog. Ellen verging van de pijn, maar wilde het echt op eigen kracht doen. Ik mocht niet te dicht bij haar in de buurt komen, maar ik mocht haar ook absoluut niet alleen laten. Naar de wc? Echt niet. Een kopje koffie halen? Ben je gek. Even een dutje doen? Waag het niet! Met de minuut voelde ik de honger erger worden. Ik had inmiddels een halve dag niet gegeten. Op een gegeven moment ging Ellen toch voor een ruggenprik. Niet alleen een verademing voor haar, óók voor mij. Want ze stelde ineens uit zichzelf voor dat ik misschien maar wat moest eten, zodat ik energie had voor de bevalling. In het ziekenhuis boden ze me een broodje kaas aan, maar dat was nou net het laatste waar ik zin in had. Om de hoek zat een McDonald’s en de bevalling zou nog wel even op zich laten wachten, dus ik durfde het risico te nemen. Toen ik terug kwam, met een zak warme hamburgers in mijn hand, wist ik niet wat ik zag: Ellen lag met onze dochter in haar armen in bed. De bevalling was sneller dan verwacht op gang gekomen. We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
Tiano (31), partner van Sara en vader van Desi (1):
“De bevalling was niet alleen voor Sara spannend, óók voor mij. Ik had van de zenuwen al dagen last van rommelende darmen, maar vond dat ik het niet kon maken om telkens op het toilet te zitten terwijl zij weeën aan het weg puffen was. Op het moment suprême, toen de kruin van de baby zichtbaar werd, kón ik niet meer. Ik wil niet in details treden, maar het moest eruit. Het was de bevalling missen, of in mijn broek poepen. Ik koos, tot groot ongenoegen van mijn vrouw, voor de eerste. Ik heb nog nooit zo snel een grote boodschap gedaan. Binnen 20 seconden stond ik weer buiten en ik was er van overtuigd dat ik ook de geboorte nog kon meemaken. Maar helaas, toen ik de deur open gooide kwam net het eerste huiltje uit onze dochter en werd ze op de borst van mijn vrouw gelegd. Mijn vrouw was op zijn zachtst gezegd not amused. Als blikken konden doden…”
Niels (33), partner van Kayleigh en vader van Kay (2):
“Kayleigh had me duidelijke instructies gegeven: tijdens de bevalling moest ik bij haar schouders blijven staan. Ik mocht absoluut niet kijken wat er down under gebeurde. Dat vond ik prima, want ik ben niet zo’n held als het op bloederige situaties aankomt. De bevalling ging vlot en voor we het wisten was het zover: de persfase. Ik stond netjes naast het bed toen de verloskundige verkondigde dat de haartjes zichtbaar waren. Mijn nieuwsgierigheid nam over en ik besloot toch voorzichtig te spieken. Het hoofdje van onze zoon probeerde zich uit haar lichaam te wurmen; ik had nog nooit zoiets gezien. Ik weet niet of het de honger, de vermoeidheid, de zenuwen of wat ik tussen de benen van mijn vrouw zag gebeuren was, maar ik voelde me licht in mijn hoofd worden. Het volgende moment deed ik mijn ogen open en hingen er twee artsen boven mijn gezicht. Ik was flauwgevallen en lag op een bed in een andere kamer. Onze zoon was in de tussentijd gezond en wel ter wereld gekomen.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
