Eigen beeld
Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
De kerstdagen zijn voorbij. De artsen werkten ook weer volgens normale roosters, dit was fijn. Gijs was inmiddels juist weer aan het verslechteren. Zijn fontanel stond weer flink bol, hij huilde veel, zich continu aan het overstrekken. De artsen kwamen langs en hadden helaas weinig nieuws. Pas over een week konden ze meer zeggen over het eventueel overgaan tot een drain. Dat hij niet lekker werd na de vorige punctie, kwam doordat het het vocht te snel was afgenomen. Dit zouden ze de volgende keer langzamer gaan doen. De dag erna stond er weer een echo op de planning.
Toch was er nog drie keer overleg die dag of er niet eerder actie ondernomen moest worden en de punctie te vervroegen. Dit is uiteindelijk niet gedaan. Ik was weer erg verdrietig die avond en had een goed gesprek met een lieve verpleegster die avonddienst had. Zij had mij ten zeerste geadviseerd om een nachtje naar huis te gaan. Zij zou die nacht erna nachtdienst hebben en drukte mij op het hart dat ze goed voor Gijs zou zorgen. Even een nachtje samen thuis, samen zijn, huilen, misschien wel lachen, steun hebben aan elkaar. Ik vond het erg moeilijk om Gijs achter te laten, want was heel bang voor wat Veilig Thuis hiervan zou vinden, maar voor mijn mentale toestand leek dit even de beste oplossing. Zij hadden hier ook niets mee te maken, zei de verpleegster tegen mij.
Er stond weer een echo op de planning. Gijs was erg huilerig de hele dag. Daarnaast had Veilig Thuis gebeld hoe de afgelopen dagen gegaan waren en vroegen ze wanneer Max aanwezig was. Hij moest ook onderzocht worden op kindermishandeling. Rond het middaguur werd er besloten dat Gijs eind van de dag weer een punctie zou krijgen, dus hij moest weer meerdere uren nuchter zijn. Ik vond deze punctie heel spannend, omdat het de vorige keer zo mis was gegaan. Gelukkig ging alles goed. Die avond ging ik mee naar huis. Wat ontzettend fijn was dat. Voor het eerst sinds de hele nachtmerrie waren we even gezamenlijk thuis. Met alle kinderen, behalve Gijs. Wat voelde dit incompleet en toch ook fijn. Heel dubbel.
Ik bleef thuis met Esmee en Bram, het was tenslotte ook nog eens kerstvakantie natuurlijk. Koen was naar het ziekenhuis gegaan met Max, want hij kreeg een lichamelijk onderzoek en een onderzoek naar zijn skeletstatus. Daarna ging hij naar Gijs waarmee het weer steeds slechter leek te gaan, althans dat vonden wij. Aan het eind van de ochtend kwamen de neurochirurgen weer langs. Ze waren tevreden met hoe zijn fontanel aanvoelde en hij zou ’s middags nog een echo krijgen. Aan de hand daarvan zou er bepaald worden wanneer de volgende punctie zou zijn. Inmiddels hadden we het ook al een aantal keer over een drain gehad, maar dat zagen de artsen echt als laatste redmiddel. Nadat ik wat dingetjes in huis had gedaan en voor Koen had gekookt, ging ik met de kinderen naar het ziekenhuis even op bezoek bij Gijs.
Gijs zijn hoofdomtrek was nog steeds hetzelfde, zijn fontanel goed voelbaar en hij was vrolijk en beweeglijk. Naar omstandigheden positief dus.
Oudjaarsdag. We hadden besloten om deze avond weer met z’n allen thuis te slapen en toch een soort van Oud & Nieuw te vieren. Esmee en Bram waren ook bij ons. Daarnaast voelde het voor Koen en mij heel slecht om ten tijde van deze rotperiode niet samen het jaar af te sluiten en het nieuwe jaar los van elkaar in te gaan. We wilden echt even samen zijn. Gijs had die ochtend nog wel een punctie, maar die was gelukkig weer goed gegaan.
Koen ging op tijd weer naar het ziekenhuis. Ik ging even wat leuks doen met de oudste twee. Max mocht bij mijn schoonzus blijven en wij namen ons nichtje mee. We zijn naar de bioscoop gegaan. Even tijd met mama. Dit hadden ze echt even nodig. Ondertussen had Gijs weer een echo gehad, want zijn hoofdomtrek was weer iets toegenomen. We werden er moedeloos van. Waarom kreeg hij die drain niet als keer op keer bleek dat die puncties niet (of maar heel kort) hielpen?
Het is zo lastig om als leek tegen de artsen in te gaan of echt op je strepen te staan. Je hebt er zelf nul verstand van, maar je moedergevoel is soms zo sterk als het om je kinderen gaat. Heel lastig vonden we dat. Eind van de middag gingen de oudste twee weer naar hun vader en ging ik direct door naar het ziekenhuis. Daar keken we dan een serie, deden een spelletje of zaten te kletsen. Bizar dat onze dagen er al meer dan twee weken zo uit zagen. Het afscheid nemen ’s avonds werd elke keer zwaarder.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4. Zaterdag volgt het deel 6 van Manons verhaal.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder heb je vast wel eens het gevoel dat je woorden het ene oor in en het andere oor uit gaan bij je kind. Maar wist je dat de sterren misschien een handje meehelpen?
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week deelt Mariët (34) haar dilemma. Haar vierjarige dochter Rosie heeft namelijk een lactose-intolerantie, maar oma lijkt dat minder serieus te nemen.
Ziggy kiest voor een unieke babynaam voor haar dochter, geïnspireerd door een bekende actrice. Haar moeder vreest echter dat deze keuze tot pesterijen zal leiden.
Sommige vrouwen zijn gewoon gemaakt om een boy mom te zijn. Al voordat ze kinderen krijgen, zeggen mensen het tegen ze: “Jij krijgt later vast alleen maar jongens.”
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
Sommige kinderen kunnen een verhaal ophangen dat zó overtuigend is, dat je bijna zelf gaat twijfelen aan wat je weet. Of het nu gaat om de verdwenen koekjes, dat mysterieuze deukje in de auto of waarom de tablet ineens leeg is – hun fantasie kent geen grenzen. Deze kinderen zijn dan ook een ster in […]
