Eigen beeld
Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
Deze dag weer een echo. Ze hielden het nu nog nauwkeuriger in de gaten. Om 19.30 uur ’s avonds hoorden we dat de operatie niet door zou gaan. Dit klonk positief, maar ik voelde mij er zo raar bij. Wat nu? Er was een plan, nu niet meer. Weer onzekerheid, afwachten tot een eventuele volgende punctie. Ik kon weer alleen maar huilen en zag ons hier nog weken zitten. Ik ben ’s avonds mee naar huis gegaan want ik was niets meer waard. Kwam hier dan nooit een eind aan?
We stonden op het punt om naar het ziekenhuis te gaan toen we werden gebeld. De neurochirurg zelf. Ze zagen een toename van de schedelomtrek, dus Gijs werd eind van de middag geopereerd. Wij met gierende banden naar het ziekenhuis. We hoorden hem van een afstand al krijsen. Hij moest namelijk 6 uur voor de operatie nuchter zijn. Bleek dat hij om 1 uur ’s nachts de laatste fles had gehad, hij zou eind van de middag pas de operatie krijgen. Ik was woest!
Daarnaast wilden we ook een uitleg over het afzeggen van de operatie en het nu toch weer door laten gaan. De arts zou met ons komen praten, zeiden de verpleegsters. Maar ineens was er haast. Gijs moet nu mee naar de OK want er is iemand uitgevallen. Ik wilde dit niet en zei dat we eerst een uitleg wilden. ‘Als we het nu moeten uitstellen, wordt hij pas over een paar dagen geholpen’, werd er toen gezegd. Pardon? Daar stonden we dan, machteloos. Waar doe je goed aan? Wat is het beste voor Gijs? We hadden nog niet eens uitleg gehad wat er precies zou gaan gebeuren tijdens de operatie. Tien minuten later zat ik met hem op de OK en kreeg hij een kapje op voor de narcose. Terwijl we nog geen 1,5 uur ervoor te horen hadden gekregen dat hij toch geopereerd ging worden.
De dag na de operatie. Gijs deed het hartstikke goed. Wat een super stoere strijder is hij toch! De dagen er na was het vooral aansterken en observeren of het goed bleef gaan. Gelukkig ging alles goed.
We mochten naar huis! Eindelijk. Die dag ervoor werd er al gevraagd of we het aandurfden, maar ik vond hem nog wel wat zwak, waardoor ik liever nog een dagje bleef. ’s Ochtends kwam de neurochirurg zelf nog langs die de operatie had uitgevoerd. Toen zij groen licht gaf hadden we er 100 procent vertrouwen in dat het goed zou gaan en gingen we eindelijk naar huis. We waren weer compleet. Wat een achtbaan is dit geweest, maar liefde overwint alles!
Helaas gaan we nooit achter de oorzaak van de hersenbloeding komen. Dit vinden we erg lastig en is iets waar wij mee moeten zien te leren leven Er zijn cijfers bekend over dat prematuren een grotere kans hebben om en hersenbloeding te krijgen in de eerste periode van hun leven. Waarschijnlijk is het dus gewoon pech dat dit Gijs is overkomen. De melding vanuit het ziekenhuis naar Veilig Thuis begrijpen we en het is erg goed dat dit überhaupt bestaat in Nederland. Toch weet je niet wat je overkomt als je zelf hoofdpersoon in het verhaal bent.
Wel zijn er in de communicatie vanuit Veilig Thuis én het ziekenhuis heel veel fouten gemaakt. Hiervoor zijn excuses aangeboden vanuit beide partijen. Maar de werkwijze bij Veilig Thuis zou zeker aangepast moeten worden. Je wordt nu als verdachte aangewezen tot het tegendeel bewijs is. Het zou andersom moeten zijn. Je zou als verdachte aangewezen mogen en moeten worden, zodra er echt bewijs is.
Het is voor mij een flink trauma geworden, waar ik inmiddels ook hulp voor heb. Wat wij het ergste vonden, is dat je je voor iets moet verdedigen wat je niet gedaan hebt. Je krijgt het gevoel dat je op de één of andere manier moet bewijzen dat je het niet gedaan hebt. Daardoor hoop je dat ze iets medisch vinden, terwijl je eigenlijk juist totaal niet wil dat ze iets vinden wat medisch niet goed zit. Hetgeen wat ons nu nog heel erg dwars zit en waar we eigenlijk mee naar de rechter wilden (maar geen kracht voor hebben, plus je wint het nooit van zo’n instelling als deze), is dat de aanvraag voor onze nietigverklaring afgewezen is.
Er is nu een dossier over ons bij Veilig Thuis en ondanks dat we niet schuldig bevonden zijn, blijft dit dossier er wel. Hiervoor kan je een nietigverklaring aanvragen en dit hebben wij ook gedaan. De reden van afwijzing is dat er niet bewezen kan worden dat we het niet gedaan hebben, maar ook niet dat we het wel gedaan hebben. Je staat dus machteloos. Mijn angst is nu dat als er ooit iets gebeurd met een kind (een val van de trap bijvoorbeeld), er gelijk gezegd wordt dat er al een dossier is, dus dat het dan wel moet dat wij dat gedaan hebben. Hierdoor merk ik aan mezelf dat ik heel overdreven veilig ga opvoeden, wat ik totaal niet wil en ook niet goed acht voor mijn kinderen. En toch doe ik het, omdat ik voor mijn gevoel geen keuze heb hierin.
Maar het allerbelangrijkste is: Het gaat goed met Gijs! We bleven veel onder controle en de drain deed goed zijn werk. Na iets meer dan 4 maanden is de drain verwijderd. Dit was nog wel even spannend, want was als het weer mis ging? Gelukkig was dit niet aan de orde. De drain is er nu al een hele tijd uit en Gijs is een hele leuke, ondeugende, grappige, vrolijke dreumes waar het ontzettend goed mee gaat!
Benieuwd naar de rest van Manons verhaal? Lees hier de andere delen:
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
