Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
Al snel hoorden wij ’s ochtends dat Gijs die dag een MRI zou krijgen. Wel goed nieuws, want dit kon toch gewoon in het ziekenhuis waar we nu waren. Dit was een hele opluchting. Tegen half 11 kregen we ineens te horen dat we toch overgeplaatst zouden worden en dat de ambulance onderweg was. Ook daarbij direct de mededeling dat we vanaf nu niet meer terug zouden komen, maar in het Sophia Kinderziekenhuis de verdere onderzoeken en behandeling zouden plaatsvinden. Ik had hier erg veel moeite mee, vooral omdat we ons hier fijn voelden, het personeel kenden, er een hele fijne huiskamer van het Ronald McDonaldhuis is en een ander ziekenhuis weer compleet nieuw was.
Maar het belangrijkste was en is, dat je kindje de beste zorg krijgt. Dus de knop om en vol vertrouwen naar het Sophia. We moesten Gijs klaarmaken voor vertrek en hij lag inclusief hartmonitor in de Maxi-Cosi. Die werd op een brancard gezet en zo liep ik door het ziekenhuis met de ambulancebroeders mee naar de ambulance. Koen kwam met onze eigen auto daarheen. Op dat moment leef je in een roes, maar achteraf is dit best wel heel erg heftig. Zo’n klein mannetje van nog geen drie maanden, op een megagrote brancard in een ambulance. Gelukkig vond Gijs de blauwe lichten in de ambulance erg mooi en keek hij zijn ogen uit.
Toen we aankwamen reden we met de brancard naar de afdeling Kinderneurologie en -chirurgie. Hier kregen we aan kamertje toegewezen en dat was echt even bijkomen. Gelukkig was Koen ook al snel daar, Gijs werd geïnstalleerd en weer aan de monitor van het Sophia Kinderziekenhuis gelegd. Een paar uur later kwamen ze vertellen dat we deze kamer moesten verlaten, omdat dit een speciale kamer was voor kindjes met epilepsie. Er hing een camera zodat deze patiënten, 24 uur per dag in de gaten gehouden kunnen worden. Helaas waren er geen privé kamers meer vrij, dus wij moesten met een baby van drie maanden op de zaal gaan liggen. Zodra er een kamer beschikbaar kwam, zouden we daar naartoe mogen verhuizen, werd ons beloofd.
Dit was voor mij de druppel die de emmer deed overstromen. Hoe kun je een baby van drie maanden, die zo ziek is, veel huilt en zijn slaap zo hard nodig heeft, op een zaal leggen met drie andere kinderen (nog zonder ouders en bezoekers meegerekend)? We vonden het onbegrijpelijk. Er werd ons verteld dat ergens die dag de MRI-scan zou plaatsvinden. Ook zou er een punctie gedaan worden om het vocht uit zijn hoofdje weg te halen. Er gaat dan een naaldje in zijn fontanel en zo halen ze het vocht eruit. Gedurende de dag kregen we te horen dat Gijs komende nacht de MRI zou krijgen.
Vrijwel elke dag lopen de artsen visite ’s ochtends, maar twee keer in de week is er een samenkomst. Alle mensen waar Gijs bij onder behandeling is, komen dan bij elkaar en daar mogen de ouders dan ook bij zitten. We hadden nog niets gehoord over de MRI-scan en dit zou daar dan besproken worden. Toen we daar binnenkwamen met Gijs in onze armen, zaten er acht andere personen. Voornamelijk artsen en verpleegkundigen.
Er werd een stuk samengevat over wat er precies geconstateerd was bij Gijs, hoe het verloop is geweest en de uitslag van de MRI werd besproken. Hierop was gezien dat er ook bloed bij het vocht zat. Dit was flink schrikken. Dit betekende namelijk dat hij een hersenbloeding had gehad, wat ervoor zorgde dat het hersenvocht niet meer weg kon lopen uit zijn hoofd waardoor hij een waterhoofd, oftewel hydrocefalie, had. Direct kwamen er weer heel veel vragen in ons op.
Voordat wij ook maar iets konden zeggen, werd ons het volgende gezegd: ‘En doordat er ook bloed bij het hersenvocht zit, wat een gevolg kan zijn van kindermishandeling, hebben wij een melding moeten doen bij de instantie Veilig Thuis. Het kan namelijk zo zijn, dat jullie hem dit aangedaan hebben. We kunnen niemand op hun mooie blauwe ogen vertrouwen en zijn daarom verplicht dit te melden. Ze komen straks een gesprek met jullie voeren.’ Ik weet nog dat ik dit heel logisch vond, je zou maar mensen voor je hebben zitten waarbij er wel echt sprake is van mishandeling en dit niet onderscheppen. Wat vreselijk. Ik wist direct vanuit mijn opleiding Pedagogiek waar ze aan dachten: het ‘Shaken-Babysyndroom’. Dit is een zeer ernstige vorm van kindermishandeling, waarbij een ouder of verzorger de baby zo hard door elkaar schudt dat het kind daar allerlei klachten aan overhoudt. Daaronder valt ook een hersenbloeding. Er zijn bepaalde vormen van letsel bij kinderen, waarbij het protocol is om direct een melding te doen bij Veilig Thuis. Zo ook in onze situatie.
We liepen terug naar de zaal en ineens kwam bij mij de klap: we worden verdacht van kindermishandeling. Ik stortte volledig in. Urenlang heb ik zitten huilen, ik kon niet meer rationeel denken. Als het huilen stopte zat ik alleen maar voor mij uit te staren, ik ben hele delen kwijt. Dit kon gewoon niet waar zijn. De verhalen die ik hierover kende, gingen over hele erge huilbaby’s en zeer laagopgeleide ouders met een laag IQ. Maar nu ging het over ons, waren wij de personen in de casus die ik op school meerdere keren had moeten lezen. Met twee hele makkelijke jongetjes, die nauwelijks huilden, blij waren en altijd tevreden. Hoe konden we in deze situatie beland zijn?
Er kwamen verpleegkundigen met mij praten, artsen en maatschappelijk werkers. Iedereen probeerde mij rustig te krijgen, maar ik was nauwelijks aanspreekbaar. Dit heeft echt wel een aantal dagen geduurd. Er zouden nu veel extra onderzoeken komen, wat voor Gijs niet fijn was, maar waar wij wel blij mee waren. Wij wisten dat we niets gedaan hadden, dus hoopten dat er zo snel mogelijk bewezen kon worden uit onderzoeken dat er een andere oorzaak was. En aan de andere kant hoopte je dat ook weer niet, want dat zou betekenen dat hij misschien wel een erge ziekte had of er iets helemaal niet goed was met hem. Dit was heel dubbel.
We moesten het gevoel wat we hierbij kregen even uitschakelen, want Gijs moest mee voor zijn eerste punctie. Door de druk die hij in zijn hoofdje had, waren zijn oogjes heel gek gaan staan. Heel wijd en puilden een beetje uit, dit wordt in medische termen ‘Sunset-eyes’ genoemd. Ook voelde je het vocht zitten als je aan zijn fontanel voelde, die stond heel bol. Daarnaast zag je het natuurlijk aan de grootte en vorm van zijn schedel. De punctie werd gedaan door de neurochirurg gewoon bij ons op de afdeling. Het was fijn dat we niet weer heel het ziekenhuis door hoefden. Na de punctie leken zijn oogjes een stuk beter te staan, zag je echt door deuk bij zijn fontanel dat het vocht weg was en leek hij veel comfortabeler. Dat was een enorme opluchting!
Lees hier deel 1. Komende zaterdag volgt deel 3 van Manons verhaal.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.
