De Juf: ‘Het is wel een geheimpje’ fluisterde ze in mijn oor
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Saar (33) geeft les aan groep vier als een leerling een geheimpje komt vertellen.
Lees meer
Manons verhaal: ‘Onze drie maanden oude baby lag aan de hartbewaking en zag er steeds slechter uit’
Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs was vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest iedere week een nieuw deel van haar verhaal.
Lees verder onder de advertentie
DE EERSTE DAG
“Ik weet nog dat ik aan mijn moeder vroeg of zij Gijs zijn hoofdje ook zo groot vond in vergelijking met twee weken daarvoor. Zij had hem toen voor het laatst gezien, dus kon het voor mijn gevoel beter vergelijken dan wij. Al een aantal keer zag ik iets aan hem, maar mijn gevoel kon het niet helemaal plaatsen. Wij zien hem natuurlijk ook elke dag, dus eventuele verandering zie je dan lastiger. Vanaf de geboorte is zijn hoofd wel iets groter geweest dan dat van Max en zo hielden wij ze ook vaak uit elkaar. Hij was bij de geboorte sowieso wat groter en zwaarder dan Max, dus we hadden er nooit iets achter gezocht.
Lees verder onder de advertentie
Vijf centimeter verschil
Mijn moeder gaf aan dat het haar ook opgevallen was en ik heb toen direct de huisartsenpost gebeld van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. We mochten langskomen. De arts zag niet veel bijzonders en aan Gijs zelf merkten we ook niets. Het enige wat opviel was zijn hoofdje die echt wel enorm gegroeid was (ik ging ondertussen foto’s van de afgelopen periode met elkaar vergelijken) en zijn oogjes die een beetje gek stonden (hierover later meer). Gelukkig hadden we daar tweelingbroer Max. Ze zijn eeneiig, dus je kunt ze goed met elkaar vergelijken. De laatste keer bij het consultatiebureau, twee weken eerder, was zijn hoofdomtrek veertig centimeter. Toen ze dit weer checkten, bleek dat zijn hoofdje in die periode vijf centimeter gegroeid was! Dit is enorm en zeker niet goed.
Lees verder onder de advertentie
Wat is er aan de hand met Gijs?
Ze ging bellen met ons eigen ziekenhuis en daar moesten we ons de volgende ochtend direct melden. Voor ons was het ook een fijn gevoel om daar verder te onderzoeken wat er aan de hand was met Gijs. Er was voor nu geen spoed, dus we werden daarna naar huis gestuurd. Een raar gevoel hadden we erbij. Aan de ene kant was het fijn dat we naar huis mochten en dat de artsen zich dus niet zo’n erge zorgen maakten dat we direct moesten blijven. Aan de andere kant voelde het totaal niet goed en wisten we dat er iets met hem aan de hand was, aangezien zijn hoofd vijf centimeter gegroeid was. We sliepen slecht en bereidden ons zo goed als het kon voor op de dag erna.
Lees verder onder de advertentie
DE TWEEDE DAG
We zaten in de wachtkamer van ons eigen ziekenhuis. De wachtkamer waar we al zo vaak hadden gezeten, maar nu zaten we er met een heel ander gevoel. Onrust, bezorgdheid, vragen, ook al wel angst. We hadden een gesprek met een arts en na wat onderzoeken werden we daar weer samen achtergelaten en duurde het heel erg lang. We haalden ons van alles in het hoofd. Ik vooral, maar Koen probeerde mij rustig te houden, zodat ik mezelf niet gek zou maken. Na een klein uurtje kwam ze terug en vertelde ons dat Gijs opgenomen moest worden. We konden heel snel naar de kinderafdeling waar een kamertje voor hem klaargemaakt was.
Lees verder onder de advertentie
Duizend beren op de weg
Vanaf dat moment kwamen er veel artsen voorbij en kreeg Gijs allerlei onderzoeken. Daarnaast een hele hoop geregel, want we hebben nog drie kinderen waarvoor van alles geregeld moest worden. Op dat moment is de zorg voor je ‘zieke’ kindje het allerbelangrijkste en lijkt de rest van de wereld stil te staan, maar in de praktijk kan dit niet als je een gezin met meerdere kinderen hebt. Ik vond dit heel erg lastig. Als moeder (en als vader natuurlijk ook) wil je er altijd voor je kinderen zijn. Ik probeer voor mijn gevoel aan alle kinderen evenveel aandacht en liefde te geven, zonder daar onderscheid in te maken. En nu, nu moest ik kiezen. Wie blijft er bij Gijs? Waar blijft Max? Wie haalt en brengt de oudste kinderen naar school? Wie brengt ze naar bed? Op dat moment zag ik wel duizend beren op de weg met daarbij de onduidelijkheid over Gijs.
Lees verder onder de advertentie
Naar Sophia Kinderziekenhuis?
De kinderarts kwam langs en daarna de neuroloog. Hij moest aan de monitor omdat ze hem in de gaten moesten houden, omdat er een kans was dat de druk in zijn hoofd toenam. Er werd ons niets verteld over waar de artsen aan dachten. We vroegen dit wel steeds, maar ze wilden niet speculeren zolang er niet genoeg bekend was zonder onderzoeken. Ik had het gevoel dat ze alles heel voorzichtig zeiden en ons niet bang wilden maken. Begin van de middag moest hij naar de afdeling Radiologie voor een echo van zijn schedel. Hier kwam uit dat er vocht bij zijn hersenen zat, meer rondom, niet echt in de hersenkamers. Er moest een MRI gemaakt worden, maar dat zou in het Sophia Kinderziekenhuis moeten. Daar zouden we waarschijnlijk de dag erna naartoe moeten. Hij moest daar dan ook minimaal één nacht opgenomen worden en we zouden dan wellicht weer terug mogen naar ons eigen ziekenhuis. Hier zouden we de dag erna meer over horen. Verdere vragen konden ze ook niet beantwoorden omdat er nog zo weinig duidelijk was.
Lees verder onder de advertentie
DE DERDE DAG
Gijs zou waarschijnlijk vandaag een MRI krijgen in het Sophia Kinderziekenhuis. Wat er daarna zou gebeuren was een raadsel. Uiteindelijk kregen we te horen dat Gijs een CT-scan kreeg; dit kon gewoon in ons eigen ziekenhuis. Dat was fijn. Hier waren we blij mee, want eigenlijk wilden we zo ver mogelijk bij het Sophia vandaan blijven. Op de één of andere manier klinkt het toch enger als je kind in het Sophia Kinderziekenhuis ligt of gewoon in het ‘streekziekenhuis’ in de buurt. Althans, zo voelde dat voor ons. Gijs deed het super goed onder de scan en we waren zo weer terug in zijn kamertje.
Kerst in het ziekenhuis
Aan het einde van de dag kwam de neuroloog ons vertellen dat Gijs toch een MRI moest. We snapten er niets meer van, want er werd ons nog steeds niet verteld waar ze aan dachten. Waarom was er dan niet gelijk een MRI-scan gemaakt – wat in eerste instantie de bedoeling was – maar eerst een CT-scan? Nu ging er weer een dag overheen, terwijl dat arme ventje misschien wel veel pijn had. Gijs werd suffer en sliep veel. Hij lag continu aan de hartbewaking en zag er steeds slechter uit. Dat dit een lang traject ging worden, werd ons inmiddels wel duidelijk. Waar we eerst dachten en hoopten dat dit met een sisser af zou lopen en we zo weer thuis zouden zijn, bleek niets minder waar. Het was inmiddels zes dagen voor kerst en het werd gauw duidelijk dat wij de kerstdagen, de eerste kerst met onze jongens en als gezin van zes, in het ziekenhuis zouden doorbrengen.”
Volgende week volgt deel 2.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Abonneer met cadeau of korting
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
