Eigen beeld
Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
Ik werd wakker en had met mijn man Koen afgesproken dat ik wat later naar het ziekenhuis zou komen. Er stonden geen belangrijke afspraken voor Gijs op de planning in de ochtend en hoe gek ook… Het huishouden ging natuurlijk gewoon door. Het was thuis een ontplofte bende na een week om en om in het ziekenhuis zijn, de kerst in aantocht en een heel gezin wat thuis ook nog gewoon doordraaide. Eind van de ochtend ging ik weer naar het ziekenhuis. Die dag zouden Esmee en Bram, mijn dochter en zoon, weer naar ons toe komen na hun verblijf bij hun vader en ook zouden zij eindelijk even langskomen in het ziekenhuis.
De planning voor kerstavond was dat we bij ons zouden gourmetten, de kinderen vinden dat fantastisch, dus dit wilden we door laten gaan. Mijn moeder had ze opgehaald en ze kwamen met z’n drieën even kijken bij Gijs. In de loop van de middag kreeg Gijs een echo van zijn hoofd en daarop zagen ze inderdaad weer flink wat vocht. Wat wij al verwacht hadden, aangezien zijn fontanel weer bol stond en hij weer minder comfortabel was. De dag erna zou hij weer een punctie krijgen, het was dus weer rustig afwachten. We gingen naar huis, zonder Koen en Gijs en probeerden er een zo gezellig mogelijke avond van te maken. Tijdens de cadeautjes uitpakken, videobelden we met Koen zodat hij er toch een beetje bij was. Uiteraard mochten de kinderen zijn cadeaus openmaken, net als die van Gijs, dit vonden ze wel wat.
Nadat alle kinderen op bed lagen, bleef mijn moeder nog een tijdje hangen en dronken we gezellig een wijntje. Toen ze weg was, belde ik nog even met Koen en ging toen ook naar bed. Ondanks de ‘leuke’ avond, voelde ik mij zo rot van binnen. We hadden trouwens besloten om niets te zeggen over Veilig Thuis tegen de mensen om ons heen (op één of twee hele goede vrienden na). We vonden het zo erg, schaamden ons eigenlijk zelfs een beetje en waren bang voor de mening van anderen. Waar rook is, is vuur. Zo dachten wij. Er zullen heus mensen zijn die zouden denken: ’tja, je weet het niet, je kunt bij niemand achter de voordeur kijken, wie weet hebben ze het wel gedaan.’ Ondanks dat het een bewuste keuze was, was het echt wel heel moeilijk om met niemand te kunnen delen. Gelukkig hadden we heel veel steun aan elkaar.
Klote kerst. Normaal mijn favoriete tijd van het jaar. De mensen die mij kennen, weten dat ik leef voor kerst en de winter. Dit jaar niet. Om 8:00 uur ’s ochtends stond ik verse lasagne te maken voor Koen, aangezien ik die dag zou gaan bowlen en steengrillen met de schoonfamilie. Toch ook een lekker kerstdiner voor Koen. Ik bleef nog even thuis met de andere drie kinderen, zodat ik wat in huis kon doen. Ook was er in het ziekenhuis niet veel om te doen voor Esmee en Bram, dus we wilden ze daar ook niet te vaak een lange tijd laten zijn.
Rond 10:00 uur stuurde Koen foto’s van een bezoekje van de kerstman met zijn kerstelfjes. Zij kwamen langs bij alle zieke kinderen die opgenomen lagen. Wat een leuk initiatief van het Ronald McDonaldhuis. Toen ik die foto zag, besefte ik pas hoe trots ik op deze papa ben. Drie maanden geleden papa geworden, van een tweeling nog wel, een hele goede bonuspapa met ineens de complete zorg over drie kinderen als ik in het ziekenhuis bleef bij Gijs. Het was nogal wat. Maar wat deed hij het goed. Nog steeds ben ik zo super trots op hem!
Ik wilde op tijd naar het ziekenhuis gaan, maar dit mislukte. De kinderen moesten echt nog onder de douche, ik wilde alles gelijk meenemen voor ‘s avonds, thuis opruimen, Max was al een uur aan het huilen, toch een leuk kerstontbijt proberen te maken voor de kinderen. Uiteindelijk kon ik nu maar voor een uurtje naar het ziekenhuis en voelde ik mij daar weer schuldig over. Deze keer niet naar de drie die bij mij waren, maar naar Koen en Gijs.
Toen we daar aankwamen, stonden er meerdere mensen om Gijs heen. Ik schrok, had geen idee wat er aan de hand was. Koen zag lijkbleek en toen ik Gijs zag, schrok ik nog erger. Hoe hij erbij lag, leek het wel of hij niet meer leefde. Het was zo ontzettend eng. Gelukkig leek het erger dan het was. Gijs had een punctie gehad, dit leek goed te zijn gegaan en Koen liep met hem terug naar de kamer. Toen Koen Gijs in bed legde, begon Gijs keihard te krijsen en daardoor pakte hij hem snel weer. Toen ging ineens Gijs zijn hartslag naar beneden (hij lag nog steeds aan de monitor) en hij ging out. Koen drukte direct op het alarm en er kwam gelijk personeel. Gelukkig kwam Gijs snel weer bij. De dokter werd er direct bij gehaald en hij werd gecontroleerd. Dat was het moment dat ik binnenkwam.
Een half uur later moest ik weer weg om ‘gezellig’ te gaan bowlen en steengrillen. Dit was alles wat ik dus niet wilde en het ging compleet tegen mijn gevoel in. Maar wij stonden daar in onze mooie kerstkleding, kinderen dolenthousiast voor de activiteit. Voor de kinderen probeerde ik er zo’n leuk mogelijke middag van te maken, maar de zorgen rondom Gijs hadden heel erg de overhand. Begin van de avond bracht ik de oudste kinderen naar hun vader om daar kerst te vieren en ging ik weer naar het ziekenhuis. Daar hebben Koen en ik samen Home Alone gekeken, terwijl Max en Gijs lekker lagen te slapen. Daarna ben ik weer met Max naar huis gegaan.
Koen en ik hadden nog lang liggen appen toen ik ’s avonds thuiskwam. Het was zo’n verschrikkelijke situatie. De zorgen rondom Gijs, de onduidelijkheid, de periode die het nu al duurde en nog lang niet ten einde leek te komen, de situatie rondom Veilig Thuis die nog langer duurde met de kerstdagen ertussen. Wat zo verschrikkelijk is, is dat je in deze periode elkaar zo hard nodig hebt maar niet bij elkaar kunt zijn. Dit gevoel begon ons allebei op te breken. Mensen om ons heen steunden ons natuurlijk. Iedereen wilde helpen en stond voor ons klaar. Voor onze naasten was het ook een verschrikkelijke situatie. Maar de enige die echt wisten hoe dit voelde, waren wij tweeën. En juist dan kun je niet samen zijn. Een emotionele rollercoaster waar we niet uitkwamen. Die knuffel op de bank of juist die arm om je heen net voor je in slaap valt, het was er niet. Dit maakte het nog wel tien keer zwaarder dan het al was. Het was echt overleven.
Die dag stond er niet veel op de planning. Ik zou weer redelijk op tijd met Max naar het ziekenhuis gaan. Maar hij moest nog in bad, even slapen, ik deed snel wasjes, wilde toch een gezonde maaltijd voor Koen meenemen (voor het eten in het Erasmus moest je betalen én het was niet te eten), haalde een stofzuiger door het huis, het leek mij fijn om zelf ook een keer onder de douche te gaan, moest weer dingen meenemen voor Gijs, nadenken wie er in het ziekenhuis zou blijven, wat ik dan weer mee moest nemen aan spullen. Mijn hoofd draaide overuren. We besloten om ’s avonds eten te bestellen, zodat ik niet ook nog hoefde te koken. Ik ging douchen, maar ik stortte in. Ik kon ineens alleen nog maar huilen. Het was inmiddels 13:00 uur en ik had nog niet gegeten, had slechts één kopje koffie op. De komende dagen zou ik Koen nauwelijks zien, want hij moest ook weer naar kantoor en ik had de zorg over Esmee en Bram vanaf woensdag.
Toen ik een uurtje later in de auto zat naar het ziekenhuis, voelde ik eindelijk wat rust. Toen ik een paar minuutjes onderweg was, voelde ik mij ineens heel duizelig worden. Mijn hart klopte heel raar en ik kreeg geen adem meer. Steeds meer had ik het gevoel dat ik stikte. Ik zit met een baby in de auto, dit gaat niet goed, dacht ik. Ik zette de auto op de vluchtstrook ergens op de A20. Alles begon te tintelen, ik voelde mijn armen niet meer en kreeg geen lucht. Ik ga hier dood, schoot door mijn hoofd. Maar ineens had ik het door: ik ga niet dood, ik heb een paniekaanval en ben mega erg aan het hyperventileren. Ik probeerde heel erg te focussen op mijn ademhaling en merkte dat ik iets rustiger werd. Ik belde Koen en moest heel erg huilen. Hij heeft mij geprobeerd rustig te krijgen en gezorgd dat ik weer verder durfde te rijden. Ik stond tenslotte nog op de vluchtstrook, wel veilig, maar geen plek om langere tijd stil te staan.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam, lag ik er helemaal af. Ik had zo’n bizarre hoofdpijn en moest direct gaan liggen. De neuroloog van Gijs liep toevallig rond en zag dat het niet goed ging met mij. Ze gaf mij iets tegen de hoofdpijn, praatte een tijdje met me en zei dat ik even moest gaan slapen. De rest van de dag ben ik in het ziekenhuis gebleven, het ging weer wat beter. We hebben ’s avonds eten besteld en het was een ‘gezellig’ kerstdiner. Ik bleef bij Gijs en Koen ging met Max naar huis. Hij moest die dag erna weer gaan werken.
Lees hier deel 1, deel 2 en deel 3. Volgende week volgt deel 5 van Manons verhaal.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder heb je vast wel eens het gevoel dat je woorden het ene oor in en het andere oor uit gaan bij je kind. Maar wist je dat de sterren misschien een handje meehelpen?
Ziggy kiest voor een unieke babynaam voor haar dochter, geïnspireerd door een bekende actrice. Haar moeder vreest echter dat deze keuze tot pesterijen zal leiden.
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week deelt Mariët (34) haar dilemma. Haar vierjarige dochter Rosie heeft namelijk een lactose-intolerantie, maar oma lijkt dat minder serieus te nemen.
Sommige vrouwen zijn gewoon gemaakt om een boy mom te zijn. Al voordat ze kinderen krijgen, zeggen mensen het tegen ze: “Jij krijgt later vast alleen maar jongens.”
“Rosie heeft vandaag een tik gekregen”. Het was 17:00 uur op donderdagmiddag. Tegenover me stond juf Angelique met mijn kind op haar arm. “Ze probeerde een speeltje af te pakken van een groter jongetje en toen kreeg ze een pets. Daar was ze wel even verdrietig van.”
Sommige situaties zorgen voor sprakeloze momenten. Pas achteraf doet je brein z’n werk en bedenk je je wat je eigenlijk had kunnen doen of zeggen. Florine, moeder van twee kinderen, ervaarde het onlangs in de supermarkt.
