Manon (33) is samen met Koen, moeder van Esmee, Bram, Max en Gijs. Met haar gezin ging ze door een regelrechte hel: het hoofdje van haar zoontje Gijs leek vergroot, zeker vergeleken met het hoofd van zijn tweelingbroer Max. Ze moeten naar het ziekenhuis en belanden daar in een mallemolen, inclusief verdenking van kindermishandeling. Je leest haar verhaal hier.
Mijn vriend Koen was bij Gijs in het ziekenhuis blijven slapen en de volgende ochtend ging ik zelf weer naar het ziekenhuis. Max, het tweelingbroertje van Gijs, kon gelukkig weer een dagje bij opa en oma blijven, zodat wij volle aandacht hadden voor Gijs. De andere twee kinderen moesten naar school en de BSO. Toen ik in het ziekenhuis aankwam, zag Gijs er weer precies uit als de dag ervoor. Voor het moment van de punctie. Zijn oogjes stonden weer zo gek en zijn fontanel was weer bol. Wat een ellende. Het was zo ontzettend zielig voor het ventje. Je zag ook echt dat hij weer veel pijn (hele erge hoofdpijn waarschijnlijk) had en hij oogde weer een stuk zieker. Begin van de middag moest hij mee om bloed te prikken. Koen ging met hem mee, want ik lag op bed in een soort roes. Ik weet nog wel dat dit heel lang duurde, achteraf zijn ze bijna twee uur weggeweest. Het bloedprikken lukte niet, twee artsen hebben het meerdere keren geprobeerd en uiteindelijk is hij nog meegenomen naar het lab om daar geprikt te worden.
Toen ze net een uurtje weg waren, stonden er ineens drie dames naast mijn neus. Een dame van Veilig Thuis, van de Raad van de Kinderbescherming en van Jeugdzorg. Ik was nog steeds nauwelijks aanspreekbaar, had nauwelijks geslapen, was veel aan het huilen en stilletjes voor mij uit aan het staren. Ze stelden mij wat vragen en ik gaf aan dat ik op mijn man wilde wachten. Toch gingen ze door met vragen en wederom gaf ik aan dit nu niet alleen aan te kunnen. Op dat moment kwam er ook nog een verpleegkundige binnen met een toestemmingsformulier. Die moest ik tekenen zodat het Sophia gegevens mocht uitwisselen met het LECK: Landelijk Expertisecentrum voor Kindermishandeling. Was ik in een slechte film beland? Wat een nachtmerrie. Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij ben ik flink tekeer gegaan en ineens ging iedereen weg en zouden ze later wel terugkomen. Ik was nog steeds het bed niet uit geweest, draaide mij weer om en daar kwamen de tranen weer.
Een tijdje later kwam Koen binnen met die arme Gijs. Direct kwamen de dames weer binnen om nu dan wel echt met ons het gesprek te voeren. Ik zat erbij, gaf antwoord op de vragen, maar weet er niet heel veel meer van. Het enige wat ik nog weet, is dat het op een gegeven moment een heel normaal en bijna ‘gezellig’ gesprek werd. Dat ik ineens dacht, ho even, we worden hier wel verdacht van kindermishandeling. Nu hebben we het ineens over anekdotes van ons gezinsleven. Hoe bizar is dit?! Na dit gesprek gingen ze in overleg met allerlei partijen en ze zouden na een uurtje terugkomen. Uiteindelijk kwamen ze pas uren later terug, het was al tegen 20:00 uur en Koen stond op het punt om met Max naar huis te gaan. Hij moest tenslotte ook gewoon naar bed en we hadden niet verwacht dat ze die avond nog terug zouden komen.
De dames kwamen vrij vrolijk binnen voor mijn gevoel. We gingen weer zitten en ze zeiden ons dat ze positief nieuws hadden: “Er is tot nu toe geen reden om aan te nemen dat jullie Gijs mishandeld hebben. We zien een liefdevol gezin die vanaf het begin direct aan de bel heeft getrokken, altijd naar afspraken in het ziekenhuis en bij het CJG zijn geweest en naar de huisarts gingen als er iets met de kinderen aan de hand was.” Vanaf de geboorte waren we inderdaad bijna wekelijks bij een specialist geweest, al dan niet voor controle, of verkoudheid, ontstoken oogje… Het lijkt mij als je je kind daadwerkelijk zou mishandelen, dat je dan niet bijna wekelijks iemand je kind laat onderzoeken. Ze zeiden dat er geen reden was voor verdenking en er werd geen melding gedaan bij de Raad voor de Kinderbescherming.
Maar omdat verdere onderzoeken nog plaats moesten vinden, moesten ze dit wel afwachten en stonden we wel onder toezicht. Dit was heel dubbel. Ook moest Max onderzocht worden op vormen van kindermishandeling, dus ook hij moest een CT-scan ondergaan. Om mijn oudste twee kinderen ook te onderzoeken/spreken, vonden ze nog wat ver gaan, aangezien er geen sterk vermoeden van mishandeling meer was. Maar wellicht dat dit nog wel moest gebeuren, als zij dit nodig achtten. Hier moesten we wel enorm dankbaar voor zijn en dit als zeer positief zien, zeiden ze. Daarnaast werd ons ten zeerste aangeraden (dit konden ze ons niet verplichten, omdat er geen vermoeden meer was) om een vier-ogen-beleid te hanteren. Dit hield in dat wij 24 uur per dag iemand vanuit onze sociale kring bij ons moesten hebben en niet meer alleen voor Gijs moesten zorgen. Wat gebeurde hier?! Ik draaide door, barstte in huilen uit en kon nauwelijks meer uit mijn woorden komen. Ik ben in bed gaan liggen en heb niets meer gezegd. Koen heeft het gesprek nog een soort van afgerond en moest toen echt naar huis met Max.
Daar lag ik dan, alleen met Gijs. Ik durfde hem nauwelijks nog aan te raken omdat ik bang was dat ik iets verkeerd zou doen, althans, dat iemand mij daarvan zou beschuldigen. Voor alles haalde ik de zuster erbij. Dit was een complete nachtmerrie waarin we waren beland en het leek steeds erger te worden. Toch stond het voor ons direct vast dat wij niemand gingen regelen om 24 uur per dag bij ons te zijn, om ons te controleren bij de zorg van Gijs. Wij wisten zeker dat we dit niet gedaan hadden, dus we hoefden ons ook niet ‘in te dekken’ zoals Veilig Thuis het noemde. Daarnaast lagen we op de zaal, met allemaal ramen zodat iedereen ons altijd kon zien. We lieten de gordijnen open en waren in alles zo transparant mogelijk.
Het leek wel alsof er een grote rode sticker op onze deur zat met “VERDACHTEN” erop geschreven. Iedereen die binnenkwam, artsen of verplegers, benaderde ons voor ons gevoel heel anders. Een of twee misschien niet, daar heb ik ook goede gesprekken mee gehad gaandeweg deze periode. Het meest nare vond ik dat iedereen letterlijk zei: “We zullen jullie nu niet anders behandelen. Het gaat ons om de beste zorg voor Gijs en houden ons afzijdig van het onderzoek naar jullie.” Maar dat dit überhaupt gezegd kon worden tegen ons, dat was verschrikkelijk en niet te bevatten.
Mijn verjaardag. Meest gekke verjaardag ooit. Allereerst natuurlijk om wakker te worden in een ziekenhuis, bij je zieke kindje. En niet bij je andere kinderen en je man. Op de een of andere manier heb ik al vanaf het begin dat we in het ziekenhuis moeten blijven, een bepaald soort schuldgevoel naar de andere drie kinderen toe. Mama in één keer compleet weggerukt uit het gezin. Dit was ook al zo tegen het eind van de bevalling en de eerste weken dat Max & Gijs op de neonatologieafdeling lagen. Een heel naar en vervelend gevoel, want natuurlijk weet ik zelf ook wel dat ik hier niets aan kan doen. Toch blijft dat gevoel aanwezig en heb ik het mezelf opgelegd om er toch voor iedereen zoveel mogelijk te willen zijn. Dit is bijna niet te doen, maar ik doe mijn best. Los van heel het Veilig Thuis verhaal, maakten we ons natuurlijk gigantisch veel zorgen om Gijs. Want er werd niet veel duidelijk over de behandeling. Gek is dat, hoe alles eromheen eigenlijk het ziek zijn van Gijs overkoepelde. Ik was mij daar heel bewust van en vond dat echt vreselijk.
Die dag was het voornamelijk wachten, wachten, wachten. De kerstdagen stonden voor de deur en wij hoopten voor de kerst wel te horen wat het verdere behandelplan zou worden. Want dat wij voorlopig het ziekenhuis niet zouden verlaten, was wel duidelijk. De puncties konden niet te snel achter elkaar gedaan worden, dus op Eerste Kerstdag zou hij weer een punctie krijgen. Omdat het zo snel weer volgelopen was met vocht in zijn hoofdje, twijfelden de artsen even of het een dag eerder zou gebeuren, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd. Wij moesten wel keuzes gaan maken voor de kerst. We wilden het voor mijn oudste twee zo normaal mogelijk laten verlopen. Ze hadden in relatief korte periode al zoveel dingen meegemaakt op medisch gebied omtrent de tweeling en mijzelf. Ik wilde niet dat nu ook nog hun Kerstmis in duigen zou vallen. Dus voor zover mogelijk hadden we besloten onze planning door te laten gaan. Alleen zou Koen dan bij Gijs in het ziekenhuis blijven.
Lees hier deel 1 en deel 2. Komende zaterdag volgt deel 4 van Manons verhaal.
Meer lezen over Manon en Gijs? Volg haar en haar gezin op haar Instagrampagina @koffiemeteentweeling.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.
