Mariël groeide op in een pleeggezin: ‘Ik kon hun liefde moeilijk handelen’

Wilma van der Wal

1 april, 2022 - 09:23

Leestijd: 5 minuten

De adoptieouders van Mariël waren laagbegaafde mensen. Zij konden eigenlijk niet voor haar zorgen, waardoor Mariël te maken kreeg met geestelijke mishandeling. “Continu hoorde ik dat ze spijt hadden dat ze mij geadopteerd hadden. Ze vonden me heel duur en wilden meer waar voor hun geld. Als zesjarig meisje wist ik precies wat ik gekost had. Ook werd ik geslagen door mijn ouders. Het was een hele heftige situatie.”

Pleegzorg

Toen Mariël negen jaar was, kwam ze bij de dagpleegzorg terecht. Uit school, rond drie uur, ging ze naar een pleeggezin en bleef daar ook avondeten. Daarna werd ze weer naar haar adoptieouders gebracht. “Op een gegeven moment kon ik steeds beter de verschillen zien tussen mijn adoptieouders en mij. Eigenlijk nam ik de zorg van ze over, in plaats van dat zij voor mij zorgden. Als kind ben je heel loyaal naar je ouders toe. Ik hield echt van ze, ze waren mijn vader en moeder, ook al was hun opvoeding totaal verkeerd.” Twee jaar later, Mariël was toen elf jaar, werd ze definitief uit huis geplaatst. Een ervaring die ze nooit meer zal vergeten. “In de ochtend vertelden mijn adoptieouders dat ik over een uur definitief zou vertrekken naar mijn dagpleegzorg gezin. Ik raakte helemaal in paniek. Ik huilde en heb wel honderd keer sorry gezegd voor alles wat ik verkeerd deed in het leven. Ik wilde zo graag bij ze blijven. Ik beloofde dat ik altijd lief en zorgzaam zou zijn. Het was een traumatische gebeurtenis. Achteraf gezien denk ik ook dat het een dieptepunt in mijn leven was.” In de periode daarna had Mariël veel last van heimwee. Ze wilde zo graag terug naar haar ouders. “Ik merkte ook dat ik de liefde van het pleeggezin heel moeilijk kon handelen. Deze mensen waren wél lief, maar ik was als de dood om iets verkeerds te doen. Ik was bang dat dat ik weer weg moest.”

Jezelf zijn

In haar tienerjaren was Mariël naar eigen zeggen een lief meisje, vooral voor anderen. Pas toen ze op haar 21e moeder werd, leerde ze om echt zichzelf te zijn. “Toen mijn zoon Ravi (nu 18) werd geboren, leerde ik hoe het is om moeder te zijn, maar ook om een eigen persoon te zijn en om voor mezelf op te komen. Ik moest wel. Als ik niet voor mijn zoon opkom, doet niemand dat. In het eerste jaar na de geboorte was ik weleens bang dat ik mijn kind dezelfde dingen zou aandoen die mij waren aangedaan. In paniek belde ik dan mijn pleegmoeder op met de boodschap: ‘Ik denk niet dat ik een lieve moeder voor hem kan zijn’. Ik ben nog steeds dankbaar om haar reactie: ‘Mariël, je bent niet uit je adoptieouders geboren, dus je hebt niet hun genen. Dus natuurlijk kun jij je kind opvoeden’. Dat ik wél over gezond verstand beschik, is de meest geruststellende gedachte.”

Lees ook: Joanne is pleegmoeder van chronische zieke Lina: ‘We genieten enorm, maar het is wel pittig

Vertrouwen

“De band met mijn pleegmoeder is heel sterk. Zij doet daar soms harder haar best voor dan ik, want ik vind het moeilijk om mensen te vertrouwen en ze toe te laten. Doordat de basis in de liefde zo verkeerd gelegd is, vind ik het moeilijk om nieuwe liefdes toe te laten. Je trekt alles heel snel in twijfel. Dat neem ik mijn adoptieouders ook nog steeds kwalijk. Ook al waren zij laagbegaafd, dit kan ik ze gewoon niet vergeven. Ik heb het contact met ze een hele tijd geleden verbroken. Het was geen gezonde situatie meer. Mijn pleegmoeder laat in alles zien dat zij er altijd voor mij is en dat zij honderd procent achter mij staat. Ze heeft mij nooit losgelaten. Voor haar ben ik echt haar dochter, ook al kom ik niet uit haar buik.”

Eigen geluk

Wat Mariël vooral heeft geleerd, is dat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Je bent dat niet verplicht naar een ander, maar vooral naar jezelf. “Het leven is veel leuker als je gelukkig bent. Je dag start veel beter als je blij opstaat. Iedereen heeft wel eens een baaldag, ik ook. En dat mag. Maar na het huilen is het goed om jezelf weer bij elkaar te rapen. Dat vind ik heel belangrijk.” Mariël weet hoe het is om iets traumatisch mee te maken. Maar ze weet ook als geen ander dat er een keerzijde is en dat je het geluk kan vinden. “Het komt echt goed, als je het maar wil.” Mariël is op dit moment bezig met het schijven van een boek. Ook wordt ze vaak gevraagd voor lezingen en workshops. Ze vertelt dan over pleegzorg en haar leven. “Ik wil pleegouders graag meegeven dat ze geduld moeten hebben. Ik snap dat het voor pleegouders iets moois is, omdat zij vader en moeder worden van een pleegkind. Maar vergeet niet dat het kind een eigen vader en moeder heeft. Dus heb geduld: het kind trekt vanzelf naar je toe. Biedt ze die basis van liefde, maar wel in rust.” Wil jij in contact komen met Mariël? Stuur dan een mailtje naar vosmariel@gmail.com. Nog meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >