Mariëlle (45) heeft twee zoons van 9 en 7 jaar. Ze is getrouwd met Pieter (48). Toen ze aan kinderen begonnen spraken ze af de zorg evenredig te verdelen. Maar in de praktijk is daar weinig van terecht gekomen.
“We kennen elkaar al heel lang. We ontmoetten elkaar als student en zijn sindsdien samen. We wisten allebei meteen dat we met elkaar oud wilden worden, maar Pieter had wel meer wilde haren dan ik. Eigenlijk had ik veel eerder aan een gezin willen beginnen, maar hij had tijd nodig om uit te razen. Niet dat hij gekke dingen deed ofzo, hij genoot gewoon van zijn vrijheid. Uitgaan, weekendjes weg met vrienden, dat soort dingen. Ook toen we al lang niet meer studeerden en allebei een baan hadden.”
“Ik vond dat wel prima, maar op een gegeven moment wilde ik mijn kinderwens toch niet langer uitstellen. Ik was 36 toen Job kwam en ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat Pieter na de komst van zijn zoon vanzelf wat huiselijker zou worden. Dat het vaderschap hem rustig, volwassen, zou maken. Inmiddels zijn we nog een zoon verder, gaan Pieter en ik richting de vijftig, maar staat hij nog steeds het liefst ieder weekend op een festival en zit drie keer per week ‘s avonds in de kroeg. Wat dus betekent dat de zorg voor het gezin grotendeels op mij terecht komt. En daar erger ik me best wel aan.”
Lees ook –
Zo voed ik op: ‘Mijn kind wordt veganistisch opgevoed – dat vindt men raar’
“Pieter is een goede vader. Hij is gek op de jongens en is er altijd als ze hem nodig hebben.
Het is gewoon dat-ie op de een of andere manier die vrijheid-blijheid houding maar niet van zich af kan schudden. Uit zichzelf iets doen in het huishouden, snappen dat een gezin hebben betekent dat je niet meer altijd je eigen wensen voorop kunt stellen gaat er moeilijk in. Ik moet hem alles vragen, overal aan herinneren. Vervolgens doet-ie het allemaal wel, maar ik zou zo graag willen dat hij zelf zijn deel van de verantwoordelijkheid pakt. Dat hij zich uit zichzelf realiseert dat hij dus niet meer ieder weekend weg kan. Dat hij onthoudt wat de planning van de jongens is, wanneer ze naar clubjes en feestjes moeten, dat hij meedenkt over de logistiek van het gezin. Soms voelt het alsof hij niet echt deel van het gezin is, maar er meer naast leeft. Ik vind dat hij echt tijd genoeg heeft gehad om z’n vrije leven te leiden. Maar op een gegeven moment moet het een keer klaar zijn.”
“Als ik Pieter erop aanspreek gaat het even goed, tot hij weer vervalt in zijn oude gewoonten.
Hij vindt volgens mij ook dat ik een beetje zeur. Alsof ik hem z’n verzetjes niet gun. Maar dat is niet zo, ik vind het prima als-ie af en toe weg gaat met vrienden, of een avondje stappen. Maar kom op, je bent bijna vijftig, je hebt een gezin, dan is het toch logisch dat dingen veranderen? Misschien begrijp ik het gewoon niet, omdat ik die behoefte zelf helemaal niet heb. Natuurlijk vind ik het ook gezellig om wat met vriendinnen te gaan doen, er even uit te zijn, maar mijn prioriteit ligt in eerste instantie bij mijn gezin. Ik vind dat ook niet moeilijk of vervelend, maar dat is voor Pieter anders. Hij is gek op ons, maar zijn leven vormgeven rondom zijn gezin vindt hij lastig. Ik denk dat hij eigenlijk vindt dat het andersom moet zijn: dat zijn gezin rondom zijn leven zou moeten draaien.”
“We hebben het echt fijn samen en ik weet ook zeker dat hij ons nooit kwijt zou willen.
Maar misschien is hij wel nooit echt toe geweest aan een gezin. Soms denk ik weleens: misschien heeft hij het voornamelijk voor mij gedaan, kinderen gekregen. Misschien hadden we wel nooit een gezin gesticht als ik er niet op aangestuurd had. En in dat geval denk ik dat ik misschien maar blij moet zijn met wat ik heb. Ook als dat betekent dat ik eigenlijk overal alleen voor sta. Want ondanks dat wil ik mijn leven met niemand anders dan Pieter delen.”
De namen in dit interview zijn wegens privacyredenen gefingeerd.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
