Beeld: Getty Images
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Marjan (43): “Elk jaar is het weer een klassiek tafereel: de geur van gevulde kip in de oven, mijn moeder druk in de weer met haar beroemde cranberrysaus, mijn vader die aan het hoofd van de tafel zat en zijn keel schraapte voor zijn jaarlijkse kersttoespraak. Mijn ouders zijn strenggelovig. Niet het soort dat rustig de Bijbel leest op zondag, maar het type dat alles uit de kast trekt om zieltjes te winnen. Hun geloof is hun alles.
Ik had me daar altijd al een beetje ongemakkelijk bij gevoeld, maar nu speelde er nog iets groters. Mijn zoon. Mijn prachtige, slimme, grappige zoon. Hij is zestien en vorig jaar vertelde hij ons, recht voor zijn raap: ‘Mam, pap, ik val op jongens.’ Mijn man en ik hadden het ergens wel zien aankomen. Voor ons maakte het niets uit – hij bleef gewoon onze Joost. Mijn dochter Merel, die veertien is, vond het ook allemaal prima. ‘Lekker boeiend’, zei ze met een puberale schouderophaal.
Maar de rest van de familie, vooral mijn ouders, dat was een ander verhaal. Ik had me wekenlang afgevraagd hoe ze zouden reageren. Boos? Verdrietig? Of erger, teleurgesteld? Het idee alleen al dat ze misschien hun kleinzoon zouden afwijzen, hield me wakker. Dus besloten we de geaardheid van Joost voorlopig binnenshuis te houden. Voor zijn bescherming, dacht ik. Maar ergens wist ik ook dat het voor mijn eigen gemoedsrust was.
Alles verliep soepel, die eerste kerstdag, zoals het hoort op Kerstmis. Er werd gelachen, er werden verhalen verteld, en mijn moeder serveerde zoveel gangen dat ik me serieus afvroeg of we met Pasen nog steeds aan tafel zouden zitten. Maar toen, uit het niets, tikte Joost met zijn vork tegen zijn glas en stond op. Ik stikte half in een slok wijn, want ik wist meteen wat hij ging doen. Hij keek mijn ouders recht aan en zei: ‘Opa, oma, ik moet jullie iets vertellen. Ik ben homo.’
De tijd leek stil te staan. Je kon een kerstkransje horen vallen. Mijn moeder liet haar lepel in de soep vallen en mijn vader leek een beetje wit weg te trekken. Het voelde alsof er een bom was ontploft in het gezellige kerstdiner. Er schoten tranen in mijn ogen. ‘Oh’, zei mijn moeder uiteindelijk, terwijl ze Joost strak aankeek. ‘Nou, dat is… onverwachts.’ Mijn vader zweeg, keek naar zijn bord alsof daar alle antwoorden op het leven te vinden waren, en sloot zijn ogen.
Joost ging weer zitten, kalm en rechtop. Hij was niet bang, niet zenuwachtig. Mijn lieve Joost. Wat stoer dat hij dit zo deed! Ik knalde zowat uit elkaar van trots. Mijn man en ik, aan weerszijden van hem, wisten ook even niet wat we moesten zeggen. Merel zat met een half onderdrukte grijns op haar gezicht de tafel rond te kijken. ‘Maar je weet wat de Bijbel daarover zegt, Joost’, zei mijn vader uiteindelijk, zijn stem trillerig maar vastberaden. ‘Het is niet wat God voor ogen heeft.’ Joost haalde zijn schouders op. ‘Dat weet ik, maar het is wel wie ik ben. En ik vind dat jullie dat moeten weten.’
Door de blik van mijn vader mengde mijn trots zich met paniek. Mijn moeder mompelde iets over ‘gebed’ en ‘vergeving’, en ik wist dat dit nog lang niet voorbij zou zijn. Toen de stilte ondraaglijk werd, pakte godzijdank mijn man de draad op. ‘Joost blijft dezelfde Joost die jullie kennen en van wie jullie houden’, zei hij kalm. ‘Dit verandert daar niets aan.’
Mijn vader keek mijn man even aan en zuchtte diep. Hij zei niets, maar ik zag dat hij vocht met zichzelf. Mijn moeder stond op om even in de keuken te gaan rommelen. Dat doet ze altijd als ze niet weet wat ze moet doen. De rest van de avond was een beetje gespannen, maar het ging. Mijn ouders deden hun best om het te laten rusten, al viel het niet mee. Ik weet dat ze moesten wennen aan het idee, en misschien gaat dat nooit lukken. Maar wat telt, is dat Joost zichzelf durfde te zijn. Daar heb ik zo’n bewondering voor.
Toen we naar huis reden, zat Joost achterin, met Merel naast hem. ‘Ik ben blij dat ik het heb gezegd’, zei hij. Ik keek hem via de achteruitkijkspiegel aan en schoot meteen weer vol. ‘Wij ook, lieverd,’ zei ik met verstikte stem. ‘Ga je nou huilen?’ grinnikte Joost smalend. Meteen gingen bij mij alle kranen open en kwam alle spanning eruit. ‘Ik ben gewoon ongelofelijk trots op je’, brulde ik. Joost keek me hoofdschuddend aan en trok een gezicht naar Merel, zoals een echte puber betaamd. Maar ik zag zijn glimlachje. Als wij maar achter hem staan. Dan kan hij de wereld aan.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.Marjan (43): “Elk jaar is het weer een klassiek tafereel: de geur van gevulde kip in de oven, […]
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Al voordat ze hem ontmoet had, wist Anusha dat Milan van avontuurlijke en extreme seks hield. Zelf is ze nu ook helemaal thuis in de wereld van het swingen en BDSM.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Kerst staat voor Pauline Wingelaar helemaal in het teken van tradities, gezelligheid en familie. Denk aan een rijkgevulde tafel, kerstfilms, fanatieke spelletjesavonden en – vooruit – een beetje kookstress.
