Wil je eigenlijk gezonder leven maar vind je de eerste stap lastig? Je bent niet de enige. Marleen besloot met dit dilemma aan de slag te gaan.
Marleen Baaij (43) blijft doodmoe als ze na haar vakantie weer aan het werk gaat. De signalen die haar lichaam haar stuurt, negeert ze compleet. Dan wordt ze opgenomen in het ziekenhuis. Ze neemt belangrijke stappen om haar leven weer op orde te krijgen én om zelf voor haar zoontje te kunnen zorgen.
“Ik was vorig jaar nog maar net terug van vakantie toen ik alweer snakte naar een paar vrije dagen. Ik was doodmoe, prikkelbaar en emotioneel – en dat terwijl ik mijn baan hartstikke leuk vond. Lichamelijke signalen negeerde ik. Toen mijn schouder vastzat, ging ik na een paar dagen alweer aan het werk. Dat hield ik twee weken vol: toen meldde ik me opnieuw ziek met vermoeidheidsklachten. Enorm frustrerend, vond ik. Ik wilde dolgraag re-integreren en ging steeds vol goede moed aan het werk, maar het lukte me niet, ik bleef te moe. Mijn lijf floot me simpelweg terug. Ook voor mijn zoon had ik bijna geen energie. Hij hoefde maar een speeltje op de grond te gooien of ik werd woedend. Op een gegeven moment viel ik thuis zelfs een paar keer op de grond. Dan kon ik minutenlang niet bewegen, zo slap waren mijn spieren. Twee keer was het zo erg dat ik naar het ziekenhuis moest.
Na onderzoek bleek ik hartritmestoornissen te hebben. Die kwaal had ik blijkbaar altijd al, maar werd getriggerd door stress, vertelde de cardioloog. Ik moest huilen toen ik dat hoorde. Het klinkt gek, maar ik had liever gehad dat mijn klachten alleen maar lichamelijk waren. Dan kon ik namelijk medicijnen slikken en was het klaar. Nu werden mijn klachten veroorzaakt door mijn psychische gesteldheid. Tegelijkertijd wist ik toen dat er iets moest gebeuren en dat ik daar zelf een groot aandeel in had. Ik lag verdorie verzwakt in bed, terwijl mijn moeder voor mijn zoon zorgde. Dat wilde ik zélf doen. Mijn kind was voor mij de trigger om écht iets aan mijn klachten te doen. Of me dat ging lukken wist ik niet – ik kon niet eens fatsoenlijk de trap oplopen – maar ik had er alles voor over.
Mijn herstel gaat met vallen en opstaan
Hulp zoeken was mijn eerste stap, dus ik schakelde een psycholoog in – later kwam daar nog een loopbaancoach bij. Ook ging ik wandelen. Heel rustig: eerst in huis, daarna een stukje in de buurt met een vriendin. Ik ging zelfs naar yoga. Lag ik daar, jankend op de mat omdat ik geen kracht had. Toch bleef ik gaan. Na iedere les voelde ik me namelijk wat beter: dan was mijn hoofd leeg en kreeg ik er zelfs wat energie voor terug. Bovendien hield ik mijn doel voor ogen, namelijk het kunnen zorgen voor mijn zoon. Ik genoot ook weer van de tijd die ik met hem doorbracht en dacht dan geen seconde aan mijn werk.
Inmiddels gaat het goed met me. Ik ben rustiger, vrolijker en socialer geworden. Ik ga weer mee naar vrienden en blijf dan de hele avond in plaats van een uurtje. Binnenkort ben ik klaar met mijn coachingstraject. En ik werk weer voor vijftig procent. Ik bouw het bewust langzaam op: ik wil voorkomen dat ik te hard van stapel loop, dan is het resultaat ook duurzamer.
Natuurlijk gaat mijn herstel met vallen en opstaan. Bij alles moet ik beslissen of het goed voor me is, of het nou om mijn werk of zoiets als de boodschappen gaat. Best lastig, want ik ben van nature een energiek persoon. Maar voor mijn gezondheid is dit het beste: anders krijg ik teveel prikkels en merk ik het meteen aan mijn hart. Dat had ik laatst, toen ik in de supermarkt stond en lichtelijk in paniek raakte van alles wat er om me heen gebeurde. Gelukkig kreeg ik mijn ademhaling weer onder controle door tien minuten lang naar de flessen olijfolie te staren. Dat helpt niet altijd: soms kies ik ervoor om weer terug naar de auto te lopen en kom ik thuis met lege handen. Dat is dan maar zo. Ik merk overigens wel dat de momenten dat ik mezelf herpak, steeds makkelijker gaan.
Dankzij therapie heb ik wel één belangrijke les geleerd: ik moet niks en mag best om hulp vragen. Heb ik een oppas nodig? Dan bel ik mijn moeder of een vriendin. Zie ik ertegenop om boodschappen te doen? Dan vraag ik mijn vriend of hij uit zijn werk naar de supermarkt rijdt. Het idee dat ik om hulp kán vragen, is al genoeg. Bovendien staat mijn werk niet meer op de eerste plek: ik geniet vooral van de tijd met mijn gezin. Voor mij is dat nu het allerbelangrijkste.”
‘Mens, wat ben je mooi als je probeert’
Een goede balans in je leven zorgt ervoor dat je lekkerder in je vel zit. Wil je ook meer doen om je goed te voelen? Met het online gezondheidsprogramma Menzis SamenGezond zijn de eerste stappen hiertoe leuker en makkelijker. Houd je fitscore bij in de app, vind allerlei inspiratie op de site en help jezelf of je omgeving om gezonder te leven met een online coach, tips en meer.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
