Hanne Tersmette (34) heeft een relatie met Marcel (51) en is zwanger van hun eerste kind. Ze is boswachter bij Vogelbescherming’ Nederland.
Lees verder onder de advertentie
““Als kind fietste ik door de polders op zoek naar grutto’s en schreef ik in vriendenboekjes dat ik bioloog wilde worden. Het liep anders: ik rolde de reclamewereld in. Leuk werk, maar of het me écht gelukkig maakte? Na drie jaar trok ik de stoute schoenen aan en solliciteerde zonder groene opleiding voor boswachter bij Natuurmonumenten. Prompt werd ik aangenomen.
Lees verder onder de advertentie
Collega’s leerden me hoe je riet inrastert en hoe je ziet dat een boom ziek is. Dit is het, dacht ik. Net als ik willen ze niet in een dikke auto rijden, maar Nederland een stukje mooier maken. Samen hebben we onder meer een natuurverbinding aangelegd waardoor de otter na vijftig jaar terugkwam in het Naardermeer. Om dat te vieren ontkurkten we de champagne.
Boswachter
Mensen zijn vaak verrast dat ik boswachter ben. Logisch: ik ben niet het stereotype ‘grijze man met baard’, ik ben meer een meisje-meisje. Zonder make up en gelakte nagels ga ik niet op pad. Mijn eerste uniform was een soort hobbezak. Dat mocht wel wat flatteuzer, dus regelde ik een vrouwelijke broek. Tegenwoordig werk ik bij Vogelbescherming Nederland en draag ik een nette, groene broek met geruite bloes.
Ik geef gemeenten en provincies advies hoe ze steden groener kunnen maken. Denk aan het bouwen van nestkasten voor gierzwaluwen in nieuwe huizen. Voor bewoners hebben we een vogelpakket ontwikkeld: een soort blije doos, maar dan met bloemenzaad en een voedersilo voor de tuin. Ook neem ik mensen mee op ‘woonwijksafari’. Laatst kreeg ik achteraf een foto doorgeappt: ‘Is dit een bruine kiekendief?’ Dat het een sperwer was, was bijzaak. Ik had toch mooi weer iemand de ogen geopend voor de natuur.
Lees verder onder de advertentie
Een walhalla
Ik ben ook boswachter op een landgoed op de Utrechtse Heuvelrug. Praktisch mijn achtertuin; ik woon midden in het bos. Zodra ik de uilen hoor, voel ik me de koning te rijk. Laatst zag ik een boommarter. Daarvoor moest ik wel drie uur onder een beuk liggen wachten, maar gááf toen hij uit z’n hol kroop en me bijdehand aankeek. Dat soort momenten zijn goud. Ik kan niet wachten tot onze zoon al dat moois gaat ontdekken. Voor mijn nichtje die regelmatig komt logeren is het hier een walhalla. Wat heet: ze gaat altijd stampvoetend terug naar huis.”
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.