Merel (40) en Joost (41) wilden eigenlijk drie kinderen, maar óók dolgraag een meisje. Toen ze na drie jongens daarom toch voor een vierde kind gingen, en dat opnieuw een jongen bleek, was het éven slikken.
Merel:
“Een kind krijg je niet op bestelling, dat weet ik ook wel. En ik prijs mezelf dolgelukkig met vier kerngezonde jongens – dat is niet iedereen gegeven. Maar ik wilde eigenlijk een dochter. De enige keer dat ik het uitsprak, was op de verjaardag van mijn zus. We hadden net de twintigwekenecho gehad. Na de zoveelste opmerking ‘Nou, nou, daar zul je je handen wel aan vol krijgen, vier jongens!’, zei ik eerlijk: ‘Nou, ik had inderdaad liever een meisje gehad.’ De kamer vol visite viel nog net niet helemáál stil. Zulke dingen mag je blijkbaar niet zeggen. Terwijl ik zeker weet dat heel veel ouders een uitgesproken voorkeur hebben voor een geslacht – om wat voor reden dan ook.
Ik kreeg behoorlijk om mijn oren. Als het kindje maar gezond was, daar ging het toch om? En wist ik wel hóeveel mensen een moord zouden doen voor één kind – jongen, meisje, wat dan ook – maar nooit gezegend werden met een baby? Ja, natuurlijk wist ik dat allemaal, en dat vind ik ook afschuwelijk. Maar mocht ik dan niet hopen dat mijn kind een meisje was? Het was me wel duidelijk dat ik dát maar beter niet meer uit kon spreken. Dat ik huilde bij de echo, toen opnieuw een piemeltje in beeld verscheen, heb ik nooit aan iemand verteld.
Lees ook: ‘Dit is waarom ik liever meisjes opvoed’ >
Joost en ik wilden eigenlijk nooit vier kinderen. Als onze derde, Tycho van 4, een meisje was geweest, was Thijmen – nu 1 – er nooit gekomen. Maar we wilden zó graag een dochter, en waar drie kinderen kunnen eten, passen er ook vier, vonden wij. Na drie jongens kon het nu toch bijna niet anders dan een meisje worden? Begrijp me niet verkeerd: ik hou van Thijmen net zoveel als van onze andere jongens. Hij is hartstikke gewenst en zó lief; met hem voelt ons gezin pas echt compleet. Ik had het alleen het leukst gevonden als hij een meisje was. Maar dat betekent niet dat ik het níet leuk vind dat hij een jongen is.
Voor een vijfde gaan we niet, ben je mal. Ik durf het lot niet nóg een keer te tarten. Niet alleen omdat ik dan straks met vijf jongens zit, maar bovenal: moet je na vier gezonde kinderen het risico lopen dat een kind ook níet gezond kan zijn? Ik ben al veertig, ik mag tevreden zijn met wat ik heb. En dat ben ik – meer dan. Al ligt mijn huis vol Star Wars en hijskranen, waar ik ooit een plaatje voor ogen had van poppenhuizen en roze. ‘Misschien is er eentje homo’, grapt mijn man weleens. Prima als dat zo is natuurlijk, maar ik kan niet wachten tot ze met meisjes thuiskomen. Zo gezellig lijkt me dat. Of beter: dat ze dochters krijgen. En ik als oma niets anders met ze hoef te doen dan make-uppen en haren vlechten. Tot het mijn neus uit komt, en ik misschien wel wenste dat ik een kleinzoon had.” Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
