Bron: Pexels
De moeders op het schoolplein van haar dochter Tess (7) mogen dan vaak twintig jaar ouder zijn, Michelle (22) vindt dat ze het minstens zo goed doet. Al zat een baby krijgen op haar vijftiende niet bepaald in de planning.
“De fysiotherapeut van mijn volleybalteam was de eerste die het doorhad. ‘Zeg, weet je zeker dat je niet zwanger bent?’ vroeg ze op een dag voorzichtig, terwijl ze kritisch naar de rest van mijn lichaam keek. Doe normaal, dacht ik, ik voelde me piekfijn. ‘Check toch maar even’, zei ze. Dus kocht ik de volgende dag een zwangerschapstest. Hij bleek hartstikke positief. Ik schoot in blinde paniek. Wat nu? Het was geen seconde in me opgekomen dat ik zwanger kon zijn. Achteraf bezien denk ik: goh, ik moest wel erg vaak plassen. Maar we vreeën veilig en mijn menstruaties bleven wel vaker uit; dit was geen uitzondering.
Ik was dertien toen ik Diego ontmoette. Ik liep langs zijn huis wanneer ik de hond uitliet en hij liep steeds vaker met me mee. Voor ik het wist hadden we anderhalf jaar verkering. Een baby was nooit onze bedoeling. We grapten er weleens over. ‘Later als we kinderen hebben…’, zeiden we dan, en lachten ons vervolgens kapot. We waren pubers, ‘later’ was iets voor oude mensen.
Mijn ouders waren niet onverdeeld enthousiast over onze verkering. Ze vonden Diego niet bij me passen en terugkijkend realiseer ik me dat ze gelijk hadden: onze relatie was niet gelijkwaardig Diego kon behoorlijk dominant zijn en ik was te jong om er tegenop te kunnen. Radeloos besloot. ik mijn zwangerschap geheim te houden. Twee weken lang droeg ik het geheim met me mee, tot het tot me doordrong dat ik het moeilijk kon verzwijgen.
Bovendien: de waarheid zat me behoorlijk op de hielen. Mijn volleybalclub had school ingelicht over mijn zwangerschap – iets met meldplicht en wetgeving. Mijn mentor haalde me uit de les en drong erop aan dat we het nieuws samen aan mijn ouders zouden vertellen. Ik zat in het eindexamenjaar van de mavo, ik kón dit ook nog niet alleen. Achteraf ben ik blij dat ze me die steun gaven.
Het gesprek met mijn ouders verliep dramatisch. Mijn moeder reageerde relatief rustig en schoot meteen in de aanpakmodus: we zouden ervoor gaan en dit kwam gewoon goed. Maar mijn vader had meer tijd nodig. Hij kon Diego al niet luchten of zien, en nu zat ik ook nog mijn hele leven aan hem vast. Veel tijd om boos te blijven had hij niet. Toen ik bij de gynaecoloog kwam, bleek ik al 25 weken zwanger. Te laat voor abortus, de enige andere optie dan mijn kind zelf houden was adoptie.
Diego, hoe jong ook, reageerde meteen positief. We hadden het er toch al over gehad – kinderen, later? Oké, nu kwam later dus wat eerder, maar nou en? Ik dacht daar anders over. Ik had mijn sport, vriendinnen, eindexamen. En ik hield wel van een feestje. Even was ik daarom vastberaden ons kind te laten adopteren. Maar het is gek hoe de natuur werkt.
Vanaf het moment dat ik accepteerde dat ik zwanger was, begon mijn buik te groeien. Ik voelde haar schoppen en bewegen. Toen wist ik: ik kan haar nooit afstaan. Op school was het nieuws over mijn zwangerschap al snel bekend. Hoewel ik goed lag bij de meeste leerlingen, was ik doodsbang voor de reacties. Die bleken opvallend genoeg allemaal positief. Achter mijn rug zal er best geroddeld zijn, maar ik heb er nooit iets van gemerkt.
Ik ben nog een week of drie doorgegaan met het volgen van mijn vakken, maar toen ik zeven maanden zwanger was besloot ik thuis verder te leren voor mijn eindexamen. Ik was vastberaden het te halen, stond in de overlevingsstand. Ik moest straks voor mijn kind zorgen; ik had een diploma nodig. Mijn mentor nam mijn examens af, thuis. Ik zakte op 0,1 punt. Mijn leven stond al op zijn kop door mijn plotselinge moederschap, nu moest ik ook nog mijn droom om kapster te worden opnieuw vormgeven.
Ik denk niet dat ik ooit heb geklaagd. Ik dééd het gewoon. Zelfs tot na Tess was geboren, besefte ik niet echt wat er aan de hand was. In de laatste maanden van mijn zwangerschap voelde ik haar continu, maar het was zo onwerkelijk. Een deel van de tijd vergat ik haar zelfs. Dan leidde ik mijn tienerleven. Deed spelletjes, hield me bezig met puberzaken. Tijd om me voor te bereiden op mijn baby was er niet. Ik moest leren, en doordat ik pas zo laat achter mijn zwangerschap kwam, had ik maar drie maanden om aan het idee te wennen en een babyuitzet aan te schaffen. Het geluk wilde dat mijn zus net op zichzelf ging wonen, waardoor ik haar oude slaapkamer kon inrichten als babykamer.
Het was elf dagen na de uitgerekende datum toen mijn vliezen braken op de parkeerplaats van het ziekenhuis, waar ik net op controle was geweest. Ik kon meteen terug naar binnen. ‘Het duurt nog wel even, het is je eerste’, voorspelde de gynaecoloog, en stuurde me naar huis. Daar ging het zo snel dat we rechtsomkeert maakten. Twintig minuten na aankomst in het ziekenhuis was Tess er. Zonder een scheurtje en zonder de ruggenprik die ik vooraf zo graag wilde. Dat is waarschijnlijk een voordeel van zo jong moeder worden.
Diego was bij de bevalling, net op tijd. In de tijd waarin ik me bewust was van mijn zwangerschap, had ik geen boek gelezen of bevallingsfilmpje gekeken. Maar uitgerekend op de avond voordat het begon kwam Barbie uit Oh Oh Cherso op tv met haar horrorbevalling. Mijn relaxte houding ten aanzien van mijn eigen bevalling was in één klap van tafel.
Maar hoe goed ik die ook doorstond, tegen de borstontsteking die een week erna de kop opstak was ik niet opgewassen. Ik belandde in het ziekenhuis en stortte volledig in; ik kón niet meer. Als ik naar Tess keek vond ik haar de mooiste baby op de wereld, maar tegelijkertijd dacht ik: is dit echt? Wat betekende dit in godsnaam voor de rest van mijn leven? Ik realiseerde me heus dat niet iedereen dit gegeven is, elke geboorte is een wonder. Maar hoe moest het nu verder met mij?
Negen maanden ploeterde ik voort. Mijn ouders steunden me enorm. Wanneer Tess sliep, lieten ze me tiener zijn en uitgaan. Maar ze zeiden ook: ‘In de ochtend is ze gewoon weer voor jou.’ Ík moest het doen, vonden ze, zij konden hooguit tips geven. Die overigens niet veel verder gingen dan af en toe een ‘leg je telefoon nu eens weg’. Terecht, denk ik nu. Na die negen maanden zag ik steeds beter in dat Diego niet bij me paste. Hij was lief voor Tess, dat contact wilde ik geen strobreed in de weg leggen. Maar tussen ons werkte het niet. Sindsdien gaat ze om het weekend naar hem toe.
De eerste tijd na onze breuk was vreselijk, ik moest mezelf opnieuw uitvinden als single, minderjarige moeder. Tess was een voorbeeldige baby, ze huilde nooit. Mensen zeiden: ‘Het belangrijkste is dat jij nu gelukkig wordt, want zij voelt jouw stress.’ En dat lukte, stukje bij beetje.
Ik haalde alsnog mijn mavodiploma, in het volwassenenonderwijs. Werkte twee dagen per week in de supermarkt, om niet volledig afhankelijk te zijn van mijn ouders. Daar ontmoette ik, een jaar na mijn breuk met Diego, Storm. Hij was de filiaalleider en vier jaar ouder dan ik. Ik vond hem maar een sukkel, met de air die hij hanteerde. Tot Tess, toen ruim anderhalf, griep kreeg en ik niet kon komen werken. ‘Beterschap met je meisje’, reageerde hij begripvol.
Dat veranderde mijn beeld van hem volledig. Ik ben zestien met een peuter, dacht ik tot die tijd; welke man ziet mij nou staan? Maar Storm en ik raakten steeds vaker aan de praat, tot hij me mee uit vroeg. Het daten ging aanvankelijk stiekem, maar toen we op een ochtend samen arriveerden bij de supermarkt, waren we het gesprek van de dag.
Vrij snel trok Storm in bij mij en mijn ouders. Ik ben hem nog steeds dankbaar voor de vanzelfsprekendheid waarmee hij Tess in ons leven accepteerde. Maar tussen mijn ouders en mij botste het steeds vaker. Hoe ze ook benadrukten dat ik de moeder was, zíj waren opa en oma. Daar horen privileges bij. Wanneer ik zei dat Tess geen koekje mocht, gaven zij het toch.
En wanneer ze van mij harde muziek mocht draaien, moest ik me aan hun regels houden waarin dat niet mocht, want het was per slot van rekening hun huis. Toen mijn ouders besloten te verhuizen, konden Storm en ik hun huis overnemen. Een gouden kans. Nu kon ik mijn eigen gezinsleven leiden op een vertrouwde plek, en konden mijn ouders gewoon opa en oma zijn.
Ik heb dezelfde onzekerheden en twijfels als iedere andere moeder. Misschien ben ik iets meer onbevangen. Ik leef niet volgens de boekjes; als Tess goed eet, drinkt en voldoende aandacht krijgt, gaat het vast prima. De moeders op het schoolplein zijn soms wel twintig jaar ouder, maar bij sommigen vraag ik me af of ik het met mijn leeftijd niet minstens zo goed doe.
Mijn jonge leeftijd heeft voordelen. Ik ben nog jong wanneer Tess volwassen is. Dan doen we gezellig samen een drankje, hoe leuk is dat? Mijn jeugd was ik kwijt, vanaf mijn vijftiende. Maar als ik zie wat ik ervoor heb teruggekregen is dat een offer dat ik graag heb gebracht. Natuurlijk ben ik ook vriendinnen kwijtgeraakt. Die begrepen het niet, dat ik niet meer zomaar kon stappen met een baby thuis. Maar ik heb ook geleerd wie mijn echte vrienden zijn, en dat is me veel meer waard.
De relatie met Diego is prima. Naast zijn weekenden met Tess is hij erbij wanneer ze moet afzwemmen of een schoolgesprek heeft. Ik wil niet dat ze ergens last van heeft, zij heeft niet gevraagd om deze situatie. Ik zou dolgraag een broertje of zusje voor haar willen, maar Storm wilde eigenlijk nooit kinderen. Dat hij Tess accepteert als zijn dochter is meer dan ik me kan wensen. Bovendien: Tess is inmiddels zeven. Een baby betekent terug naar af, terug naar de hapjes en slaapjes en schema’s.
Nog steeds krijg ik weleens de opmerking: ‘Zo, ben je lekker met je zusje op stap?’ wanneer Tess en ik aan het shoppen zijn. Tienermoeder zijn vergt een enorme dosis zelfvertrouwen. Ik heb ervoor geknokt om die op te bouwen, maar dat is me gelukt dankzij Tess. Zíj is mijn kracht. Mensen zullen altijd oordelen. Maar dat geldt voor iedere moeder, hoe oud ze ook is.”
Dit artikel staat in Kek Mama 07-2020.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
