‘Mijn borsten hingen bijna tot mijn navel’

Jorinde Benner

24 maart, 2021 - 15:43

Leestijd: 5 minuten

‘Elke dag als ik in de spiegel kijk, ben ik dolgelukkig dat ik het gedaan heb. Dankzij mijn borstverkleining voel ik me niet alleen een gelukkige moeder, maar ook weer een aantrekkelijke.
 

‘Ik shopte me suf’

Mijn man vond ze prachtig, mijn grote borsten, toen we elkaar dertien jaar geleden leerden kennen. Ík had sinds mijn zestiende maar één wens: net zo’n beschaafde cup B als mijn vriendinnen. Waar zij ’s zomers over het strand paradeerden in snoezige triangelbikini’s, shopte ik me suf, op zoek naar tops die pasten én een beetje steun boden. Ze waren stuk voor stuk onooglijk, en nog onbetaalbaar ook. In mijn schouders zaten groeven van mijn behabandjes en ik had structureel hoofdpijn vanwege nek- en rugklachten: mijn borsten waren letterlijk niet te tillen.

Sinds mijn tiende, toen ik in groep zes mijn eerste beha kreeg aangemeten, was ik de koningin van het verdoezelen: naarmate mijn borsten groter werden, droeg ik alleen maar minimizer-beha’s, waarmee ik de boel in combinatie met een V-halstop optisch behoorlijk kon verkleinen. Mijn lichaamshouding was rampzalig, ik liep structureel met een gebogen rug.
 

Niet van een vreemde

Ik had het niet van een vreemde. Mijn moeder liet haar borsten verkleinen toen ze veertig was. Ze zag me lijden en nam me op mijn achttiende mee naar de huisarts om te horen wat mijn mogelijkheden waren. Die waren er te over, maar één garantie kon hij me niet geven: dat ik na een borstverkleining ooit borstvoeding zou kunnen geven. Bij een borstverkleining wordt soms ook melkklierweefsel verwijderd, en dat risico wilde ik niet nemen.
 

‘Ik kon wel huilen’

Toen ik op mijn achtentwintigste zwanger raakte van mijn eerste dochter, groeide mijn cup F naar cup G, en toen na mijn bevalling de stuwing optrad, paste zelfs mijn voedingsbeha in een H-cup niet meer. Ik kon wel huilen. Van de pijn, het ongemak, maar bovenal: de frustratie. Mijn enorme borsten zaten zelfs mijn baby in de weg; ze verdween er bijna onder en goed happen naar de tepel was de eerste weken onmogelijk, door de enorme spanning op mijn borsten.

Toch hield ik de borstvoeding een halfjaar vol, net als bij mijn tweede dochter, twee jaar later. Toen ik op mijn tweeëndertigste klaar was met voeden, was er van mijn borsten niks meer over. Ze waren weliswaar nog altijd enorm, maar ze hingen bijna tot mijn navel. Ik durfde alleen maar wijde kleren aan, vermeed de sauna en als het even kon ook de seks, en naar het strand ging ik alleen in een jurkje.
 

Lees ook
‘Mijn mommy make-over kostte € 8000’ >
 

‘Het is klaar schat’

Mijn man vond me nog steeds prachtig, zelfs met hangborsten, maar toch was hij degene die op een gegeven moment zei: “Het is klaar schat, laten we kijken wat zo’n operatie precies inhoudt.”

Alle seinen stonden op groen, zo bleek: de verzekering vergoedde alles, op mijn nek- en rugklachten na verkeerde ik in topconditie en mijn man kon zorgverlof opnemen van zijn werk om tijdelijk meer voor de kinderen te zorgen. Twee dagen na mijn vierendertigste verjaardag lag ik op de operatietafel van een privékliniek. Ik werd met pijn wakker uit de narcose, maar toen ik naar het enorme verband rond mijn borsten keek, en me realiseerde dat er voor het eerst geen enorm gewicht aan de zijkanten van mijn lichaam hing, was ik blij dat ik het gedaan had.

Het herstel was pittig, de eerste twee weken, met wondjes van drains die maar bleven ontsteken, en talloze hechtingen rondom mijn tepels, van mijn tepelhof naar beneden en in de plooi onder mijn borsten. De ankermethode, noemen ze dat, vanwege de vorm van het litteken. Maar toen de sportbeha die ik vier weken dag en nacht moest dragen uit mocht, en mijn man me mee uit winkelen nam voor mijn eerste sexy lingeriesetje in cup C, heb ik van geluk staan huilen voor de passpiegel. Met mijn veel kleinere én stevige borsten lijk ik van top tot teen stukken slanker, en met mijn rechte rug zie ik er stralend uit. Mochten mijn dochters later net zo “zwaar geschapen” zijn als ik, dan hoop ik dat ze mijn operatie als voorbeeld nemen.’
 

Fikse ingreep

Een borstverkleining, al dan niet gecombineerd met een borstlift, is een flinke ingreep. De plastisch chirurg voert de operatie in anderhalf tot drie uur uit onder volledige narcose. Meestal mag je dezelfde dag of de volgende weer naar huis. Na de operatie krijg je drains in je borsten om het wondvocht af te voeren. Die worden verwijderd zodra je naar huis gaat, de hechtingen doorgaans één tot twee weken later.

Meestal kun je na drie weken normale, dagelijkse werkzaamheden hervatten. De eerste vier weken moet je dag en nacht een stevige sport-bh dragen en je mag tot zes weken na de operatie geen zware lichamelijke arbeid verrichten, zoals tillen en sporten. De littekens in de vorm van een anker blijven voor altijd zichtbaar, en soms raken je tepels gevoelloos doordat ze tijdens de operatie worden losgemaakt en verplaatst. Borstvoeding is niet altijd meer mogelijk na een borstverkleining, doordat tijdens de ingreep behalve vet- soms ook klierweefsel wordt verwijderd.

De meeste zorgverzekeringen vergoeden een borstverkleining volledig, als er sprake is van medische noodzaak. Dat betekent meestal een cup DD of groter, rug- of nek/schouderklachten en chronische smetplekken onder de borsten.
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer persoonlijke verhalen lezen? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >