Beeld: Shutterstock
Janna (42) heeft ADHD. Net als haar drie dochters van 11, 9 en 7. Zelfs hun hond is een stuiterbal.
‘In ons huis is het zelden stil. Altijd praat, zingt of neuriet er iemand. En vroeger kwam ik standaard te laat met mijn kinderen op de peuterschool of dan liepen ze nog op sloffen – gelukkig gaat dat inmiddels beter. Maar nog steeds kan ik warrig zijn.
Soms vergeet ik boodschappen te doen, één keer moesten we daardoor bij de McDonalds ontbijten. Het is snel chaos in mijn hoofd, dus het huishouden plus alle agenda’s runnen is voor mij een hele uitdaging. Daarom zorg ik voor genoeg rust in ons leven: we hebben geen drukke, volgeplande weekenden. Op vakantie huren we een huisje in de natuur, we gaan niet naar een volle camping. En ik drink geen koffie meer, daar werd ik nog drukker van. Het zijn kleine aanpassingen die ervoor zorgen dat onze balans niet verstoord wordt.’
‘Als kind had niemand van mij vermoed dat ik ADHD heb. Ik was een gezellig, vrolijk en pienter meisje. Wel praatte ik heel veel. Op de scouting kon ik mijn tomeloze energie kwijt. Maar later, rond mijn 35ste, liep ik vast. Ik had vlak achter elkaar de kinderen gekregen en vond het heel lastig om prioriteiten te stellen. Dan was ik om 5 uur ’s middags nog niet aangekleed, omdat ik eerst alles voor de kinderen deed. Het was een chaos in mijn hoofd. Tupperware-bakjes zette ik op een hete kookplaat, sokken belandden in de voorraadkast. Ik deed ook nog een studie en vond het heel lastig om de opdrachten goed in te plannen.
Toen mijn broer zich liet testen op ADHD – ook hij liep tegen dezelfde problemen aan – besloot ik dat ook te doen. De diagnose was duidelijk: ik had ADHD. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Het was alsof ik een handleiding voor mezelf kreeg. Ik kreeg coaching aangeboden waardoor ik leerde overzicht te krijgen en grote taken in kleine taakjes op te delen. Dat gaf rust.’
Lees ook
‘Ik zegde mijn baan op en koos daarmee voor mijn gezin’ >
‘Van mijn twee oudste dochters staat ook vast dat ze ADHD hebben. Bij de jongste vermoed ik het ook, maar zij moet nog getest worden. Dat mijn kinderen het ook hebben, verbaasde mij niet. ADHD is nu eenmaal erfelijk. Dus ik schrok niet van de diagnoses. Juist omdat ik het zelf ook heb, wist ik dat ik mijn dochters goed zou begrijpen en kan begeleiden.
Mijn meiden hebben een korte concentratieboog. Feline, de oudste, praat heel veel en is snel afgeleid. Dan legt de juf iets uit maar is zij met haar gedachten bij de vlinder die ze buiten ziet vliegen. Ze loopt iets achter met spelling en rekenen, zo lukt het haar niet om de tafels in haar hoofd te stampen. Mijn tweede dochter Isa is heel snel overprikkeld: ze kan niet tegen labels in haar kleding of troep op haar kamer. Sarah, de jongste, is erg vergeetachtig en kan zich moeilijk focussen. Maar ze is niet extreem druk.
Mensen hebben een verkeerd beeld van ADHD: ze denken aan hyperactieve jongetjes die in de gordijnen klimmen. Dat vooroordeel wil ik veranderen. ADHD komt in zoveel soorten, het valt niet in een hokje in te delen.’
‘Ik heb er bewust voor gekozen om geen medicijnen te gebruiken, ook mijn meiden gebruiken niets. Ik wil niet dat ze iets slikken wat hun hersenen verandert. Bovendien hoor je ook vaak dat deze medicijnen iemand afstompen. Dat wil ik niet, want onze creatieve ADHD-breinen bieden ook voordelen. Zo heeft Sarah een geweldig gevoel voor humor: ze is scherp en gevat. En ze kan mooi zingen en goed toneelspelen. Niet voor niets hebben veel cabaretiers ook ADHD.
Mijn meiden en ik hebben veel energie en kunnen ergens helemaal voor gaan. Ook hebben we een oog voor detail en een groot gevoel voor rechtvaardigheid. En we kunnen heel snel schakelen. Serieus: als ik de keuze zou hebben voor een leven met of zonder ADHD, dan zou ik voor mét kiezen. Ik vind mezelf een leuk mens en ben trots op mijn chaotische maar gezellige gezin.’
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van dreumes Wies.
