Beeld: Shutterstock
Mick (9), de oudste zoon van Rosa (38), komt niet zo lekker mee in groep 6. De juf wil dat hij bijles krijgt, maar Rosa weigert dat. “Hij moet al zoveel: Mick is goed zoals hij is.”
Rosa: “Al vanaf groep 1 loopt Mick niet helemaal in de pas met zijn leeftijdsgenootjes. Lezen, rekenen; het gaat bij hem allemaal wat langzamer. Daar maak ik me geen zorgen over. Hij is een jonge leerling, speels, en op sportief vlak doet hij het weer bovengemiddeld goed. Ieder zijn talent, is mijn motto, en bij Mick zit dat ‘m duidelijk meer in het fysieke dan in het cognitieve.
School vat de matige prestaties van mijn zoon minder luchtig op. Sinds groep 3 krijgt hij extra huiswerk, en tijdens de uren zelfstandig werken, is hij altijd degene die aan de instructietafel zit bij juf. Zijn cito-scores zijn om te huilen, maar neem dezelfde toets af op een onaangekondigd moment, één op één met de juf, en hij scoort het driedubbele. Mick heeft gewoon last van faalangst.
Natuurlijk neem ik zijn schoolprestaties serieus. De avonden die ik lezend met hem heb doorgebracht in bed, zijn niet te tellen. En zelfs tijdens het douchen staan we nog te oefenen met rekensommen. Vroeger met lege shampooflessen, tegenwoordig met ‘slangensommen’, waarbij één van ons steeds een nieuw getal bedenkt dat bij de vorige uitkomst moet worden opgeteld of afgetrokken. Hij volgt spelenderwijs een speciale faalangsttraining. Wat Mick nu presteert, is gewoon wat het is.
In zijn klas zitten zeker vijf kinderen die intensief bijles krijgen, soms wel drie dagen per week. Deels via gespecialiseerde huiswerkbureaus, die per uur meer rekenen dan ik in een halve dag verdien. Ze volgen aparte cito-trainingen, en zitten meer achter een bureau dan ik in een hele werkweek. Hoe die kinderen nog toekomen aan sporten en spelen, het is mij een raadsel. Mick staat al vier dagen per week op het voetbalveld.
Lees ook:
‘Maya (10) mag geen huiswerk maken van haar moeder’ >
De juf voert de druk om Mick bijles te geven steeds verder op. De andere kinderen zijn er echt reuze op vooruit gegaan, zegt ze, en ik moet ‘er wel uithalen wat erin zit’. Onzin, vind ik. Al die avonden huilen omdat het lezen maar niet wilde lukken, de frustratie wanneer hij niks begreep van een rekentoets… De huiswerkhulp die hij krijgt van mij, moet genoeg zijn. Daarnaast heeft hij zijn ontspanning op het sportveld en een paar uur Lego bouwen keihard nodig.
Mick is pas negen, hij moet zijn hele leven nog aanpoten met huiswerk en examens. Ik wil mijn kind gewoon kind laten zijn. Dan gaat hij maar naar de laagste variant van het vmbo, over twee jaar – nou en? Als dat zijn niveau is, is dat zijn niveau; ik wil niet dat dat ooit klinkt als een dreigement, als iets wat negatief is. Mensen die met hun handen werken zijn ook hard nodig, en dat een doctoraat er niet in zit, is wel duidelijk. Ik vind hem er net zo prachtig om.
Zijn vader, met wie ik nooit een relatie heb gehad maar die wel deels betrokken is bij Micks opvoeding, vindt me een slechte moeder. We hebben allebei vwo gedaan en studies afgerond; als onze zoon niet meekomt op school, móet dat wel aan mijn opvoeding liggen.
Ik denk juist dat als ik Mick ook nog eens naar huiswerkbegeleiding stuur, naast zijn geploeter onder schooltijd, dat hét recept is om bij hem nog meer weerstand op te roepen tegen school. Natuurlijk bestaat de kans dat een paar vette voldoendes het tegenovergestelde bereiken. Ziet ‘ie opeens de lol van leren in, en de voldoening die het geeft wanneer dat leren beloond wordt met een goed cijfer. Maar ik denk het niet.
Als hij nu al op zijn tenen moet lopen om door de basisschool heen te komen, hoe moet dat dan als hij straks na al dat zwoegen met zijn hakken over de sloot naar de havo mag? En daar alsnog door de mand valt, omdat hij nóg harder moet werken om de lesstof bij te benen?
Hij gaat maar lekker spelen. Oefenen we gezellig samen, thuis, met rekenen en lezen, en kijkt hij later hopelijk terug op een onbezorgde jeugd. Met een moeder die hem goed vond zoals hij was, zo lang hij zijn best maar deed.”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
