Beeld: Shutterstock
Mick (9), de oudste zoon van Rosa (38), komt niet zo lekker mee in groep 6. De juf wil dat hij bijles krijgt, maar Rosa weigert dat. “Hij moet al zoveel: Mick is goed zoals hij is.”
Rosa: “Al vanaf groep 1 loopt Mick niet helemaal in de pas met zijn leeftijdsgenootjes. Lezen, rekenen; het gaat bij hem allemaal wat langzamer. Daar maak ik me geen zorgen over. Hij is een jonge leerling, speels, en op sportief vlak doet hij het weer bovengemiddeld goed. Ieder zijn talent, is mijn motto, en bij Mick zit dat ‘m duidelijk meer in het fysieke dan in het cognitieve.
School vat de matige prestaties van mijn zoon minder luchtig op. Sinds groep 3 krijgt hij extra huiswerk, en tijdens de uren zelfstandig werken, is hij altijd degene die aan de instructietafel zit bij juf. Zijn cito-scores zijn om te huilen, maar neem dezelfde toets af op een onaangekondigd moment, één op één met de juf, en hij scoort het driedubbele. Mick heeft gewoon last van faalangst.
Natuurlijk neem ik zijn schoolprestaties serieus. De avonden die ik lezend met hem heb doorgebracht in bed, zijn niet te tellen. En zelfs tijdens het douchen staan we nog te oefenen met rekensommen. Vroeger met lege shampooflessen, tegenwoordig met ‘slangensommen’, waarbij één van ons steeds een nieuw getal bedenkt dat bij de vorige uitkomst moet worden opgeteld of afgetrokken. Hij volgt spelenderwijs een speciale faalangsttraining. Wat Mick nu presteert, is gewoon wat het is.
In zijn klas zitten zeker vijf kinderen die intensief bijles krijgen, soms wel drie dagen per week. Deels via gespecialiseerde huiswerkbureaus, die per uur meer rekenen dan ik in een halve dag verdien. Ze volgen aparte cito-trainingen, en zitten meer achter een bureau dan ik in een hele werkweek. Hoe die kinderen nog toekomen aan sporten en spelen, het is mij een raadsel. Mick staat al vier dagen per week op het voetbalveld.
Lees ook:
‘Maya (10) mag geen huiswerk maken van haar moeder’ >
De juf voert de druk om Mick bijles te geven steeds verder op. De andere kinderen zijn er echt reuze op vooruit gegaan, zegt ze, en ik moet ‘er wel uithalen wat erin zit’. Onzin, vind ik. Al die avonden huilen omdat het lezen maar niet wilde lukken, de frustratie wanneer hij niks begreep van een rekentoets… De huiswerkhulp die hij krijgt van mij, moet genoeg zijn. Daarnaast heeft hij zijn ontspanning op het sportveld en een paar uur Lego bouwen keihard nodig.
Mick is pas negen, hij moet zijn hele leven nog aanpoten met huiswerk en examens. Ik wil mijn kind gewoon kind laten zijn. Dan gaat hij maar naar de laagste variant van het vmbo, over twee jaar – nou en? Als dat zijn niveau is, is dat zijn niveau; ik wil niet dat dat ooit klinkt als een dreigement, als iets wat negatief is. Mensen die met hun handen werken zijn ook hard nodig, en dat een doctoraat er niet in zit, is wel duidelijk. Ik vind hem er net zo prachtig om.
Zijn vader, met wie ik nooit een relatie heb gehad maar die wel deels betrokken is bij Micks opvoeding, vindt me een slechte moeder. We hebben allebei vwo gedaan en studies afgerond; als onze zoon niet meekomt op school, móet dat wel aan mijn opvoeding liggen.
Ik denk juist dat als ik Mick ook nog eens naar huiswerkbegeleiding stuur, naast zijn geploeter onder schooltijd, dat hét recept is om bij hem nog meer weerstand op te roepen tegen school. Natuurlijk bestaat de kans dat een paar vette voldoendes het tegenovergestelde bereiken. Ziet ‘ie opeens de lol van leren in, en de voldoening die het geeft wanneer dat leren beloond wordt met een goed cijfer. Maar ik denk het niet.
Als hij nu al op zijn tenen moet lopen om door de basisschool heen te komen, hoe moet dat dan als hij straks na al dat zwoegen met zijn hakken over de sloot naar de havo mag? En daar alsnog door de mand valt, omdat hij nóg harder moet werken om de lesstof bij te benen?
Hij gaat maar lekker spelen. Oefenen we gezellig samen, thuis, met rekenen en lezen, en kijkt hij later hopelijk terug op een onbezorgde jeugd. Met een moeder die hem goed vond zoals hij was, zo lang hij zijn best maar deed.”
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
