Bron: Pexels
Zoon Rico (7) en dochter Laura (5) van Marion (33) en Lorenzo (38) eten zelden aan tafel, en slapen ’s nachts meestal bij hun ouders in bed. Toch zijn ze welgemanierder en gehoorzamer dan veel andere kinderen die ze tegenkomt, zegt Marion.
“De eerste keer dat mijn schoonouders uit Italië bleven slapen, kregen ze de schrik van hun leven. Rico en Laura waren vier en twee, en werden die ochtend – zoals meestal – wakker bij ons in bed. Mijn schoonmoeder, die lief bedoeld de kinderen wakker wilde maken zodat wij konden uitslapen, bleef er bijna in toen ze in de kinderkamers twee onbeslapen, lege bedden aantrof.
‘Slapen de kinderen nog steeds bij jullie?’, riep ze ontsteld. ‘Zo leren ze nóóit in hun eigen bed slapen!’ Maar kijk, dat is het ‘m nu juist: mijn kinderen kunnen príma in hun eigen bedden slapen. Ze vinden het alleen niet gezellig, en Lorenzo en ik ook niet.
Hoewel Rico en Laura al lang en breed op de basisschool zitten, vinden wij het heel logisch dat ze doorgaans bij ons liggen. Het voorkomt hun hele leven al slapeloze nachten, want zodra ze wakker worden en ons zien, slapen ze meteen weer door. Niet dat dat niet lukt wanneer ze in hun eigen bedden slapen. Want soms moet dat ook. Dan willen Lorenzo en ik een avond uitgebreid vrijen, of gewoon eens ruimte in bed. Wanneer we die behoefte hebben, vertrekken de kinderen zonder morren naar hun eigen kamers, en horen we ze pas de volgende ochtend. De overige avonden mogen ze zelf kiezen waar ze slapen, en negen van de tien keer is dat onder onze dekens.
Lees ook: Moeder krijgt commentaar op co-sleeping en bijt van zich af >
Vriendinnen verklaren me al jaren voor gek vanwege mijn – in hun ogen – chaotische gezinssituatie. Maar als ik zie hoeveel ouders na vijf jaar, of zelfs langer, nog steeds hannesen met gebroken nachten en huilende kinderen, snap ik niet wat het probleem is van onze methode. Mijn kinderen beseffen dat het in de meeste gezinnen anders gaat, en dat ze ook in hun eigen bed moeten kunnen slapen wanneer dat nodig is. Ze hebben me, sinds ze van de borst af zijn, nog nooit één nacht gestoord. Tenzij een keer als ze ziek waren, misschien.
Mijn schoonmoeder denkt dat we volledig ontaard zijn als ouders. Want dat mijn kinderen zelf kiezen waar ze slapen, maar ook nog eens elke avond op de bank mogen eten, vindt ze te gek voor woorden. ‘Je verwent ze dood’, zegt ze. ‘Hoe leren ze zich zo ooit te gedragen bij anderen?’
Maar ook daar heeft ze het mis: mijn kinderen aten namelijk al met (kinder)mes en vork toen ze een jaar waren, gewoon aan tafel tussen de volwassenen. Ze weten welk bestek ze moeten gebruiken voor het voor-, hoofd- en nagerecht, leggen keurig hun servet op schoot, en spreken alleen wanneer het ze gevraagd wordt. Aan tafel bij anderen of in een restaurant, tenminste.
En gaat het daar uiteindelijk niet om? Rico en Laura zijn lief voor andere kinderen, weten heel goed hoe ze zich moeten gedragen, en zeuren nooit om iets. In de basis mogen ze namelijk bijna alles, tenzij Lorenzo en ik het een keer anders willen om een duidelijke reden, of we bij anderen te gast zijn. Kan mij het schelen dat ze thuis over de bank rennen en vervolgens liggend voor Zapp-tv hun pasta eten. Ze luisteren verder keurig.
Soms komen vriendjes bij ons over de vloer, die niks lusten, niet normaal met bestek kunnen eten, of voor het einde van de maaltijd al van tafel willen, terwijl ze thuis elke avond aan tafel moeten. Dat zouden mijn kinderen nooit in hun hoofd halen.
Ik begrijp het niet, die krampachtig bedachte meerwaarde van elke avond opzitten aan de eettafel en elke nacht alleen slapen. Goede gesprekken voeren wij niet per se aan tafel, welopgevoed worden de kinderen ook wel op andere manieren, en voor seks hebben Lorenzo en ik niet altijd een bed nodig. Wij hebben namelijk misschien wel als één van de weinige ouders, elke avond de bank ongestoord voor ons alleen. En nog meer dan genoeg tijd om daar gebruik van te maken ook, want de uitgebreid gedekte eettafel, hoeven wij nooit af te ruimen.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
