Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
Lees verder onder de advertentie
“Niet mama! Ik wil papa!” Deze warme ontvangst krijg ik als ik, nog slaapdronken, om zes uur ’s ochtends de slaapkamer van mijn jongens binnenkom. Milo wil nog weleens uitslapen (en daarmee bedoel ik: slapen tot half acht), maar Oliver is al sinds zijn geboorte een vroege vogel. En zodra hij wakker is, staat hij ook meteen ‘aan’. Hij staat rechtop in zijn bed en schreeuwt om papa.
Nu weet ik dat het normaal is dat kinderen soms een voorkeur voor een van de ouders hebben. En dat het tijdelijk is. Maar als het in de praktijk zó in je gezicht wordt uitgesproken, is dat toch niet leuk. Zodra Oliver ziet dat ik het ben die hem uit zijn bed wil tillen, roept hij boos: “Niet mama!” Hij laat zich weer in zijn bed vallen en wil er pas minuten later uit. Gelukkig is de favorietenrol wel eerlijk verdeeld bij ons thuis. Want toevallig, of misschien juist niet, trekt Milo wat meer naar mij toe.
Lees verder onder de advertentie
Als hem iets niet lukt, is het eerste wat hij vraagt: “Mama helpen?” Maar ach, het kan ook zo weer veranderen. Want alles is een fase (mijn lievelingsmantra sinds ik moeder ben). Misschien komt dat moment sneller dan verwacht. Want wie komt er, terwijl ik dit editorial op de bank tik, op mijn schoot gekropen? Juist, Oliver. Terwijl hij mij een knuffel geeft, zegt hij zachtjes: “Mama…”
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.