Beeld: Unsplash
Op de betaalrekening van Rabia en Ivar staat precies genoeg om van rond te komen. Het bedrag dat ze verdiende met haar escortwerk tijdens haar studententijd staat veilig op een eigen rekening.
Rabia (39) is getrouwd met Ivar (41) en is moeder van Rosa (7) en Minou (10).
“Ik heb het overwogen, het gewoon te vertellen. Het klinkt heftiger dan het is, een escortverleden. Toch denk ik niet dat Ivar ermee om zou kunnen gaan. En wat deert het als hij het niet weet: ik ken zijn exacte aantal bedpartners ook niet. Dit alles vond plaats vér voordat we elkaar kenden. En hoe gelukkig we ook zijn: die 90.000 euro is een lekker appeltje voor de dorst – mocht het ooit misgaan tussen ons.
Mijn studentenjaarclub bestond uit een bonte verzameling vrouwen. We vielen wat uit de toon op de vereniging, als alternatievelingen. We zijn nog steeds heel close. Mijn vriendin Minke studeerde net als ik psychologie en zat er als enige van ons altijd financieel warmpjes bij. We hielden een afterparty op mijn studentenkamer, na een tequilafeestje in de stad. ‘Dat callcenter waar ik werk, is eigenlijk geen callcenter,’ biechtte ze op tijdens een spelletje Truth or Dare, ‘maar een massagesalon.’ We waren meteen collectief ontnuchterd. Een massagesalon? Als in: happy endings? Daar zorgde ze alleen voor wanneer de klant er nadrukkelijk om vroeg, vertelde Minke. Wat maakte haar het uit: ze voelde niets voor mannen en tijdens de daad lag er ‘gewoon een handdoekje overheen’. De ‘special tip’ – soms wel honderd gulden – kon ze zo in haar zak steken.
Niemand van ons wist iets te zeggen. Dit was waarvoor onze ouders juist zo gewaarschuwd hadden, toen we op kamers gingen. We waren achttien, negentien. Ik had überhaupt nog maar met één vriendje seks gehad. Aan andere piemels zitten, ik moest er niet aan denken. ‘Het kan ook zonder dat je ze aanraakt’, knipoogde Minke. ‘Dat doet een huisgenoot van me – meestal, dan.’ Ik parkeerde die kennis ergens ver weg in mijn hoofd, en ploeterde verder in mijn bijbaantje in de horeca.
Tot ik in mijn derde jaar – ik was inmiddels 21 – mijn studieschuld wel wat hoog zag oplopen. Ik werkte zoveel ik kon, maar van het salaris vielen geen kamer, collegegeld én levensonderhoud te betalen. En zo zat ik op een avond toch bij Lisa, Minkes oudere huisgenoot, aan een biertje. Lisa was intelligent, mooi, spontaan, bedachtzaam. De allerlaatste die je een baan als escort zou toedichten.
Het was per ongeluk zo gelopen, vertelde ze. Ze was geïntroduceerd door een vriendin en voor ze het wist was ze tafeldame van een man van middelbare leeftijd. Zijn eigen vrouw had er geen puf voor, had hij gezegd, en zo had hij Lisa ingeschakeld voor zijn zakendiners – al dan niet met toetje. De zaak betaalde. Het was te mooi om te laten lopen, vertelde Lisa. Ze hoefde lang niet altijd seks te hebben met haar dates, alleen af en toe een intelligent gesprek voeren en geïnteresseerd zijn was soms ook voldoende. En dan kreeg ze geregeld nog een cadeau toe ook. Rozen, lingerie.
Vanaf dat gesprek op haar studentenkamer ging het snel. Ik kreeg een intakegesprek en na een week bedenktijd mijn eerste date; een diner. Met knikkende knieën wachtte ik tot ik werd opgehaald op het afgesproken punt. Maar vanaf het moment dat ik bij hem in de auto zat, was het niet anders dan een random date. Niks vieze oude man of oneerbare voorstellen; het leek meer alsof ik met een oudere vriend op stap was.
Binnen drie maanden had ik een aantal vaste relaties die met me uit wilden. Soms hoefde ik alleen met ze te winkelen of dineren, met anderen had ik ook seks. Ik zag er geen probleem in: elke man keurde ik eerst zelf tijdens een kennismaking, en hoeveel studiegenoten hadden geen casual seks met jongens van wie ze de volgende dag de naam niet eens wisten?
Niet alle afspraken waren zakelijk; een weduwnaar vond het prettig om luxe uit eten te gaan en zocht alleen gezelschap. Nooit ging een man over mijn grenzen.
Lees ook: ‘Mijn man heeft geen idee van mijn wilde seksverleden’ >
Natuurlijk schoot het weleens door mijn hoofd dat ik me op glad ijs begaf. Wat als een date toch meer wilde dan ik? Of mijn werk openbaar zou maken? Ik nam het risico op de koop toe. Tot ik een klant kreeg op wie ik zelf smoorverliefd werd. Hij was getrouwd en nam me mee naar een concert dat een zakenrelatie van hem had geregeld. Het was alsof ik uit was met een leeftijdgenoot. We lachten, dansten – in niets voelde het als een zakelijke overeenkomst. Toen hij me kuste, zoende ik vol overgave terug.
Een dag later spraken we af, buiten mijn werk om – onbetaald. Ik brak alle codes en negeerde de alarmbellen. Ik meldde me ziek op mijn werk en stortte me in een avontuur dat bijna een maand duurde. Toen maakte hij het uit. Hij was getrouwd, dat wist ik toch wel?
Mijn landing in de werkelijkheid was meedogenloos: hij brak mijn hart en ik voelde me vreselijk gebruikt. Waar was ik in godsnaam mee bezig? Ik leidde een geheim leven waarvan alleen Minke wist en waarin geen ruimte bestond om spontaan verliefd te worden op iemand uit mijn eigen wereld, van mijn eigen leeftijd. Ik had een – voor mijn begrippen – klein fortuin bij elkaar gespaard. Een date met mij kostte minimaal zeshonderd euro, en dat was het basispakket. Ik kreeg daar een percentage van, waarover ik niet wil uitweiden. Feit: ik kon mijn studieschuld er ruimschoots van afbetalen en dan nog hield ik flink, pakweg die 90.000 euro, over.
Vlak voor mijn afstuderen zette ik een punt achter mijn baan, drie maanden later kwam ik Ivar tegen. Ik vertelde hem over mijn liefdesleven, niet over mijn betaalde dates. Ivar had er op zijn beurt behoorlijk op los gefeest; ik hoefde geen verantwoording af te leggen. Hoe langer ik mijn verleden verzweeg, hoe lastiger het werd het nog op te biechten.
Ik heb een kleine eenmanszaak in de psychologie, mijn spaargeld staat op een rekening die daaraan gekoppeld is. Dom, want dat kóst me geld, omdat het bedrag jaarlijks wordt meegenomen in mijn belastingaangifte – ik loop het risico dat het op die manier langzaam oplost. Vooralsnog heb ik genoeg omzet om het aangezuiverd te houden, maar ik zou het beter kunnen beleggen. Of investeren in een koophuis, in plaats van peperduur maandelijks voor 1150 euro te blijven huren, zoals we nu doen. Maar ja, dan komt Ivar erover te weten – en met een beetje pech mijn kinderen, en dat is nou juist niet de bedoeling. We zijn getrouwd op huwelijkse voorwaarden; mijn zaak valt daarbuiten.
Elk jaar ben ik als de dood dat mijn spaarrekening op de een of andere manier boven water komt tijdens de belastingaangifte. Maar die wordt geregeld door mijn accountant; Ivar hoeft alleen zijn gegevens aan te leveren en gelooft het verder wel. Ik realiseer me dat ik me met mijn leugen meer in de nesten heb gewerkt dan wanneer ik mijn verleden gewoon had verteld. Maar het is te laat om het terug te draaien. Gelukkig heb ik Minke. Haar vrouw is ook niet op de hoogte van haar studentenbaan; dit geheim dragen we samen.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.