Bron: Pexels
Janna (28) probeerde samen met haar vriend Ward (29) een polyamoureuze relatie. Wat eerst een spannend idee leek en een volgende stap naar ultieme vrijheid, betekende uiteindelijk het einde van hun relatie.
Janna: “‘Ik wil iets met je bespreken’, zei Ward op een avond, terwijl we op de bank zaten met een glas rode wijn. Ik wist meteen dat het serieus was, want hij keek me aan met die mix van spanning en opwinding die hij altijd had als hij een nieuw idee had. ‘Weet je nog dat we het hadden over polyamorie?’ begon hij. ‘Ik denk dat we het moeten proberen.’
Ik voelde een lichte steek in mijn maag. We hadden het er weleens over gehad, als filosofisch concept, als iets wat bij ons in de vriendengroep steeds normaler werd. Open relaties, vrijheid, festivals waar de liefde vloeide als gin-tonic op een zomeravond. Maar dat was altijd een hypothetisch gesprek geweest.
Ward zag mijn twijfel en pakte mijn hand. ‘Ik hou van jou, Janna. Maar ik denk dat we nog zoveel kunnen ontdekken. Samen. Zonder dat het iets afdoet aan wat wij hebben.’ En dus sprongen we. Ik wilde een goede vriendin zijn, een moderne vrouw, iemand die niet bang was om conventies los te laten. We spraken regels af. Eerlijkheid boven alles. Geen geheimen. Als het ooit te veel zou worden, zouden we praten.
In het begin voelde het bevrijdend. Ward straalde. Hij had een natuurlijke charme en al snel kreeg hij contact met andere vrouwen. Ik vond het spannend, soms zelfs opwindend. Ik sprak met vrienden die al jaren in open relaties zaten en die vertelden hoe verrijkend het kon zijn. Dus ik hield me groot, ook als Ward me enthousiast vertelde over een date.
Maar ergens sloeg het om. Hij begon vaker weg te zijn. Steeds met Juul. De eerste keer dat hij haar naam noemde, voelde ik iets in me knappen. Juul. Niet zomaar een fling, niet zomaar iemand. Ik zag het aan de manier waarop hij over haar sprak. Hoe zijn ogen zachter werden, hoe hij haar naam iets te vaak in zijn mond nam. Eerst alleen uiteten, festivals, uitgaan. Daarna ook dagdates, ging ze mee naar verjaardagen en steeds vaker ten koste van ‘mijn tijd’ met Ward.
‘Het is anders met haar’, gaf hij toe, maanden later, toen ik hem eindelijk dwong tot eerlijkheid. ‘Ik denk… Ik denk dat ik verliefd op haar ben.’ Mijn tranen zaten hoog, maar ik slikte ze weg. Dit was altijd een mogelijkheid geweest, toch? Dit was het risico dat we namen. En toch voelde het als verraad. Ik was boos en verdrietig tegelijk. Hij wilde dit proberen en gaf mij het vertrouwen dat het goed zou gaan. En nu kwam hij hier mee aan, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik hier in mee was gegaan.
Achteraf denk ik dat het misschien al langer niet goed tussen ons zat. Misschien was polyamorie niet de oorzaak, maar slechts de katalysator. Misschien was dit gewoon hoe we uit elkaar moesten vallen – niet met een knal, maar met een reeks van kleine momenten waarop ik me realiseerde dat ik hem aan het verliezen was. De onrust in Ward zag ik als iets positiefs. Hij was altijd in voor iets nieuws, experimenteren in de slaapkamer of met drugs. Alles was een avontuur met hem.
Zijn verlangen naar steeds nieuwe dingen zorgde alleen ook voor altijd onrust om te zoeken naar iets beters, groters en nieuwe prikkels en mensen. Er was nooit rust of tevredenheid. Ik had ook dates gehad, maar niemand die me uit balans bracht zoals Juul dat bij hem deed. Niemand die me deed twijfelen aan wat ik had met Ward. Ik zag het als leuk voor ernaast, niet als vervanging van.
Uiteindelijk was er een flinke, pittige ruzie waar de gemoederen hoog opliepen. Daarna wilde ik hem een maand niet zien. Maar ik wist dat dit niet de manier was om het af te sluiten. Toen volgde een lange avond, een gesprek met veel tranen, en het besef dat wij niet meer samen hoorden te zijn. We deelde nog één keer het bed en daarna heb ik hem niet meer gezien of gesproken.
Nu, een paar maanden later, begin ik de vrijheid te voelen. Niet de vrijheid die Ward zocht, maar mijn eigen. Het was een harde les, maar ik weet nu beter wat ik wil – en vooral wat ik niet wil. Ik wil geen polyamoureze relatie meer. Polyamorie is niet de oorzaak van waarom onze relatie is uitgegaan. Maar het heeft wel blootgelegd wat al langer scheef zat. En misschien is dat uiteindelijk maar goed ook. Beter dat ik er nu achter kom dat Ward en ik niet voor altijd bij elkaar horen dan over tien of twintig jaar.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
Een moeder die haar dochter de vrije hand geeft om haar op te maken, dat kan niet misgaan, toch? Oja, toch wel. Lauren weet er alles van, die kreeg namelijk een kunstwerk van permanente marker op haar huid.
