Beeld: Shutterstock
De zoon van Michaela Brown had vroeger al weinig vriendjes, maar sinds hun verhuizing heeft hij bijna niemand meer.
Het was de juf die haar erop wees tijdens het tienminutengesprek. “Hij speelt nooit met iemand in de pauzes, en hij eet zijn lunch alleen”, had ze gezegd. Met een steen in haar maag reed Michaela naar huis.
Het gekke: op zijn oude school had haar zoon altijd vol zelfvertrouwen geleken, schrijft Michaela in een blog. ‘We maakten ons na de verhuizing dus ook geen enkele zorgen of hij aansluiting zou vinden in zijn nieuwe klas. Hij nam vaak de leiding, was communicatief… Maar nu ik erover nadacht, bracht hij zijn tijd altijd met dezelfde twee vriendjes door. Wanneer zij niet konden, speelde hij alleen, of met zijn broertjes.’
Na dat gesprek viel opeens alles op z’n plek. ‘Zijn oude vriendjes groeiden met hem op sinds ze kleuters waren. Ze accepteerden elkaar met al hun eigenaardigheden, ze hoorden nu eenmaal bij elkaars levens. Maar nu was hij de nieuweling – en anders dan de rest.’
Dat hij anders was, was op zijn tweede al duidelijk, schrijft Michaela. ‘Waar andere jongetjes rondrenden en met auto’s speelden, zat hij stilletjes in zijn eigen wereld met een boekje. Urenlang.’ Daadwerkelijk te lezen, want dat kon hij sinds hij tweeënhalf was. ‘Op de kleuterschool las hij de hele reeks van Harry Potter en toen hij vijf was, begon hij voor de lol aan wiskunde.’
Lees ook:
‘Hoe weten we wie de echte vriendjes zijn van onze zoon?’ >
Zijn intelligentie gaat gepaard met een enorme rechtlijnigheid, schrijft ze. ‘Hij kan er niet mee omgaan wanneer anderen zich niet aan regels houden. Dat hij zijn nieuwe klas meteen toesprak als een schoolleraar, zal hem niet geholpen hebben. Geen kind weet hoe hij met mijn zoon moet spelen.’
Dat ze dit niet eerder had opgemerkt, noemt ze één van de pijnlijkste momenten in haar moederschap. En de onzekerste: want hoe ga je hiermee om? ‘Moest ik hem zeggen zichzelf te blijven, ook al accepteerde niemand hem? Of juist proberen hem een andere kant van zichzelf te laten zien? Moest ik aandringen vriendjes te maken? Tóch te voetballen en kinderen uit te nodigen om samen te eten?’
Haar man en zij besloten eerst met hun zoon te praten over het onderwerp ‘vriendjes’. Te vragen wie hij zelf als vriendjes zag, en wat iemand een goede vriend maakte. ‘Tot onze verbazing bleek hij sommige klasgenoten tot vriend te rekenen. En hij wílde liever alleen zijn in de pauzes, zodat hij kon tekenen, in plaats van voetballen.’
Ze spraken af dat hij één van de twee pauzes zou proberen mee te doen met de andere kinderen, en de andere mocht doen wat hij wilde. ‘We leerden hem ook dat iedereen anders is, en dat kinderen die niet strikt alle regels volgen, per se stoute kinderen zijn. Zoals de wereld hem moet accepteren, zo moest hij ook de wereld leren accepteren. Zo lang hij maar nooit iets zou doen waar hij zich echt slecht of onveilig bij zou voelen.’
Het heeft gewerkt, schrijft Michaela. ‘Hij heeft inmiddels zelfs een verjaardagspartijtje gegeven voor een paar vriendjes. Hij zit nog steeds vaak alleen en haat voetbal nog even erg. Maar de mensen die echt bij hem passen, komt hij later wel tegen. Ik weet nu dat hij zich tevreden voelt met wie hij is. Voor meer dan dat kun je als moeder niet vragen.’
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Soms denk je alles perfect te hebben geregeld, totdat je een gigantische fout ontdekt als het al te laat is. Het overkwam Ilma met haar zorgvuldig voorbereide geboortekaartjes.
Je kent ze wel: die vaders die hun kind zonder jas in de regen laten staan omdat ‘ie toch een sterke weerstand moet opbouwen. Of die vrolijk in slaap vallen terwijl hun peuter met een schaar aan de haal gaat.
Tikkies krijgen voor minuscule bedragen, het gebeurt dus écht. Het overkwam Suzan, die hierdoor nooit meer normaal kan kijken naar haar nieuwe collega.
Niemand zit erop te wachten: muizen in huis! Of je nou als de dood bent voor de diertjes of het gewoon vies vindt, muizen in huis wil je niet. Salomé had ze toch.
De tijd dat moeders automatisch thuis bleven bij de kinderen, terwijl vaders de kost verdienden, ligt ver achter ons. Sterker nog, steeds meer gezinnen kiezen ervoor dat beide ouders fulltime werken.
Sanne deelt haar bezorgdheid over haar buurvrouw, die regelmatig haar jongste zoontje alleen thuis laat als ze haar oudste naar school brengt.
