‘Mijn zoon werd door de bliksem getroffen’

Yvonne Brok

22 februari, 2020 - 12:31

Leestijd: 7 minuten

Marlous: “Eerst was er een keiharde knal, daarna hoorde ik Max oorverdovend hard gillen. We waren samen op de camping in Olst, waar we een chalet hebben. Het was een uurtje of half negen ’s avonds. Ik was binnen aan het rommelen, Max stond in ons bijgebouw onder de douche. De stapel kleren die ik in mijn handen had, liet ik vallen en ik rende naar hem toe. Daar lag Max op de stoep, naakt in de stromende regen. Hij was naar buiten gekropen. In zijn ogen zag ik pure paniek en pijn. Hij huilde en gilde: ‘Mam, alsjeblieft help me, ik stond onder stroom!’

Een fractie van een seconde durfde ik hem niet aan te raken. Maar dat gaat zo in tegen je natuur, dus dook ik op de grond en krijste om hulp. Een goede vriendin kwam meteen aangerend met haar man. Zij hebben Max opgetild en in een stoel gezet. Van alle kanten kwamen mensen naar ons toe, mijn gegil was over het hele park te horen.
 

Onder stroom

Toen ik zag dat ook anderen zich over mijn zoon ontfermden, ben ik naar binnen gespurt. Van de adrenaline moest ik daar overgeven. Bij terugkomst zat Max in elkaar gedoken nog steeds op die stoel. Hij had overal pijn. Ik riep dat hij onder de douche onder stroom had gestaan. Een andere vriend wist meteen dat het foute boel was en belde 112, ik greep naar mijn mobiel om mijn man Arjan te bellen. Hij was een halfuurtje eerder naar ons huis in Gouda vertrokken en ik wilde dat hij terug zou komen. Hij reageerde in eerste instantie vrij relaxed en zag de ernst van de situatie niet meteen in.
 

Angst

Ondertussen waren we naar binnen gegaan, ik ben op de bank gaan zitten met Max tegen me aan. Hij zag spierwit en bleef zeggen dat hij zo’n pijn op zijn borst had. Mijn stoere zoon lag als een angstig vogeltje ijlend in mijn armen. Terwijl ik hem troostte, prevelde ik: ‘Blijf alsjeblieft bij me.’ Ik was zo bang dat hij ter plekke zou overlijden. De dame van 112 vroeg me of hij brandwonden had, die zagen we niet. Ze moest het BSN van Max hebben, maar dat had Arjan bij zich. Hij is op de vluchtstrook gestopt, heeft dat nummer doorgegeven en is daarna acuut naar ons teruggereden. En toen viel de verbinding met 112 weg.

Een vriend van me nam het heft in eigen handen en stuurde iemand weg om een auto te halen zodat we zelf naar het ziekenhuis konden rijden. Net toen we wilden instappen, belde 112 terug op de telefoon van die vriend. Er waren twee ambulances en een traumahelikopter opgeroepen. We moesten Max weer naar binnen brengen, neerleggen en mochten hem niet meer aanraken omdat niet duidelijk was wat er in zijn lichaam was gebeurd. Ik moest hem letterlijk loslaten – dat is niet te doen voor een moeder.
 

Ambulance

Een paar minuten later kwamen de ambulances met gillende sirenes aan. Ik zat naast Max en kakelde maar door, ook weer van de adrenaline. Een van de verpleegkundigen zei vriendelijk dat ze begreep dat ik het woord voerde, maar ze wilde dat Max haar vragen zelf beantwoordde, zodat ze kon beoordelen of hij goed bij kennis was. Het hartfilmpje dat ter plekke werd gemaakt zag er weliswaar goed uit, maar toch moest Max direct mee naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Boven ons hoofd vloog de traumahelikopter weg, de ambulance bedoeld voor spoedeisende zorg ging ook terug naar het ziekenhuis en ik stapte bij Max achter in de andere ambulance. Max lag er redelijk rustig bij, maar ik was doodsbang hem alsnog te verliezen.

Pas later heb ik kunnen achterhalen wat er is gebeurd. Terwijl Max onder de douche stond, is op een andere plek op de camping de bliksem ingeslagen. Vanuit daar is een vuurbal ontstaan en die is op de waterleiding achter ons chalet terechtgekomen. Water is een geleider, de stroom is dwars door zijn lichaam gegaan. Hij leeft nog, omdat hij in een kunststof douchebak stond die hem direct weer ontlaadde.
 

Ziekenhuis

Maar dit wist ik allemaal niet toen we samen in het ziekenhuis aankwamen en een team van wel twintig artsen zich meteen over hem ontfermden. Er werd bloed afgenomen, een neuroloog deed allerlei onderzoeken en elk halfuur werd er een hartfilmpje gemaakt. De blikseminslag had een stofje in zijn bloed geactiveerd dat zijn spieren afbrak, dat is gevaarlijk voor zijn hart en voor zijn nieren.

Gelukkig was Arjan inmiddels ook bij ons in het ziekenhuis. Toen we bij zijn bed stonden, werd gevraagd wie van ons die nacht bij Max zou blijven. Stellig zei ik dat ik absoluut niet van zijn zijde wilde wijken. Pas ver na middernacht viel Max in slaap. Een lieve verpleegster zette me op een stoel, haalde een kop thee en vroeg hoe het met míj ging. Pas toen kwamen al mijn verdriet en angst eruit. Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Ik heb mijn bed naast dat van Max geschoven en alleen maar naar mijn kind liggen kijken. Ik besefte dat ik hem bijna kwijt was geweest.
 

Lees ook
‘Het ongeluk veranderde het leven van mijn zoon’ >
 

Douchen

Met enorme spierpijn werd Max de volgende ochtend wakker. Maar verder ging het eigenlijk wel goed met hem. Hij is heel sportief en zwemt op topsportniveau, ook zijn conditie heeft zijn leven gered. Diezelfde avond werd Max alweer ontslagen. Bizar en doodeng, vond ik. Omdat we teruggingen naar ons chalet, wilde ik dat hij in het ziekenhuis nog even zou douchen. Die nacht ben ik op de bank gaan slapen en Max lag op mijn plek bij Arjan in bed. We wilden hem niet alleen laten. Gek genoeg stapte Max de volgende dag gewoon weer onder de douche waar het allemaal was gebeurd. Ik niet, ik kon het niet. Toen ik die douche weer zag, ben ik omgedraaid en huilend bij Arjan gekropen.

Tot die ene dag heb ik nooit geweten hoe gevaarlijk het is om te douchen als het onweert. Toch heb ik me zo schuldig gevoeld; als moeder wil je je kind altijd beschermen. In de periode daarna merkte ik dat veel mensen niet weten dat je onder de douche door de bliksem getroffen kunt worden. Het was zelfs nieuw voor de kinderarts bij wie we op controle moesten. Omdat wij willen dat zo veel mogelijk mensen dit wél weten, hebben we ons verhaal op tv en ook aan de krant verteld.

Max herstelde vrij snel. Die extreme spierpijn en vermoeidheid hebben nog een dikke maand aangehouden en hij is ontzettend verdrietig en bang geweest. Nu merken we niets meer aan hem. De klap die hij heeft opgevangen heeft ons als gezin nog hechter gemaakt. In het begin wist ik niet of ik nog naar het chalet wilde, of ik daar de rust zou kunnen vinden die we daar altijd hadden ervaren. Het helpt dat we de douche binnenkort gaan verbouwen. Want inmiddels sta ik daar wel weer onder, maar nooit zonder aan die dramatische avond te denken. Wat een geluk dat Max dit heeft overleefd.”
 

Dit artikel staat in Kek Mama 02-2020.

Meer persoonlijke verhalen? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >