Beeld: Shutterstock
Nadat het zusje van Danique op vierjarige leeftijd werd aangereden, kon zij nergens terecht vanwege haar complexe handicaps. Danique Schoorl (32), moeder van Elisa (9) en Mees (2), stiefmoeder van Britt (9) en Tess (7): “Mijn zusje is onder een auto gelopen toen ze vier jaar was. Ze raakte in een lange coma en door de klap kreeg zij een hersenkneuzing, waardoor een deel van de hersenen is afgestorven. Ook is haar hypofyse beschadigd. Dat betekende dat ze niet meer kon lopen, lastig kon praten en zo goed als blind was. Ook zou ze altijd het verstand blijven houden van een peuter.
In het revalidatiecentrum vertelden ze dat dit soort kinderen eigenlijk altijd in een verzorgingstehuis terecht komen. Maar na een lange periode van revalidatie hebben we mijn zusje terug in huis genomen. Als gezin zeiden we: we gaan dit gewoon doen. Ik was zestien toen ze weer thuis kwam wonen en vooral opgelucht dat ze nog leefde. Dat we niet meer van ziekenhuis naar revalidatiecentrum moesten en dat ze weer thuis was. Mijn moeder was alleen met vier kinderen, waarvan één gehandicapt. En wegens een ingewikkelde scheiding kwam ze niet in aanmerking voor de bijstand. Maar omdat we dit als gezin deden, hebben we er wel voor gezorgd dat mijn zusje zich heeft ontwikkeld. Ze loopt, kan zichzelf met wat hulp aankleden en helpt met koffie zetten of bowlen op de Wii. Vijftien jaar geleden hadden we dat nooit gedacht, toen ze als klein hummeltje stekeblind in een rolstoel zat.
Uiteindelijk realiseerden we ons wel dat ze niet eeuwig thuis kon blijven. Al is het alleen maar omdat mijn moeder ouder wordt en mijn zusje een dagbesteding nodig heeft. Toen begon de grote zoektocht naar een goede plek waar ze terecht kon. Maar die was er niet. Er zijn veel huizen voor mensen met een duidelijke handicap, zoals autisme of het syndroom van Down. Maar zodra je meerdere handicaps hebt, val je tussen wal en schip. We dachten een goede locatie voor haar gevonden te hebben, maar daar bleek ze tussen achttien niet-praters terecht te zijn gekomen. Je moet dan denken aan mensen met een helmpje op die met hun hoofd tegen de muur bonken. Dagenlang zat ze alleen op haar bed en kwijnde weg. Toen ik van de leiding een formulier kreeg, waarop ik toestemming moest geven dat ze haar letterlijk onder dwang naar de dagbesteding mochten duwen, heb ik haar direct opgehaald. ‘Dan gaan we het zelf wel doen’, dacht ik. Dat is nu twee jaar geleden.
Mensen verklaarden me voor gek: dat moet je niet willen, het gaat je nooit lukken, het is zóveel werk. En ja, dat klopt. Ik ben in een soort circus terecht gekomen van wetboeken doorpluizen, regels nalopen en van instantie naar instantie doorverwezen worden. Daarvoor moet ik offers brengen: ik heb weinig tijd en energie voor een privéleven. Die tijd gaat allemaal zitten in mijn gezin, werk en het opzetten van het huis. Bij tegenslagen komen er daardoor ook wel eens dikke tranen. Maar het lukt me mooi wel.
Dit voorjaar openen de deuren van een huis waar vier meiden, inclusief mijn zusje, onder 24-uurs begeleiding komen te wonen. Ik wil aan mensen laten zien: het kost misschien wel wat, misschien zelfs meer dan je lief is, maar het is de moeite waard. Binnenkort kan ik eindelijk loslaten. En kan ik erop vertrouwen dat mijn zusje op een goede plek komt te wonen. De rust die dat geeft, is me al dit harde werk meer dan waard.”
Danique.
Beeld: privébeeld.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
